خشایار سفیدی:
«دوران زندان لحظات دردناک کم نداشت. اما شاید دردناک‌ترین لحظه، لحظه ای بود که هنگام انتقال از زندان تهران بزرگ به اوین، بابک شهبازی را از ما جدا کردند. ایستاده بود و با نگاه و لبخندی تلخ به اتوبوسِ در حال حرکت ما دست تکان می‌داد. انگار با زندگی خداحافظی میکرد.
نه به اعدام»

#نه_به_اعدام

نامه مطلب احمدیان زندانی سیاسی از زندان ا‌وین

متن این نامه به شرح زیر است:

با درد ایستاده‌ام و سپاس می‌گذارم.

قلم را در حالی به دست گرفته‌ام که کمابیش از گرداندن آن بر کاغذ عاجزم. با همین نیم رمقم می‌نویسم و امیدوارم قلم مرا در میان راه وا نگذارد.
این حد از عجزم فقط جسمانی است. هرگز بدان معنا نیست که از سر پا ایستادن و ایستادگی در راه آزادی حتی یک لحظه وامانده‌ام. هرگز به این معنا نیست که در این راه ثانیه‌ای سر خم کرده باشم یا در یک لحظه از این سالهای طولانی که کلمه‌ای برای توصیفش نمی‌شناسم زانوانم با خاک آشنا شده باشد؛ بلکه همچنان با تمام سختی‌ها، به یاری و پشتیبانی مردم و اندیشه‌ام سرافرازانه سرپا ایستاده ام.
این متن را در حالتی می‌نویسم که تمام اعضای بدنم به منتها درجه خود درد می‌کند؛ یا لااقل امیدوارم این حد از درد، حد نهائی آن باشد؛ چون تجربه ای از این دردناک‌تر در زندگی‌ام نداشته‌ام. از آخرین نامه‌ای که نوشته‌ام اوضاع جسمانی‌ام نه تنها بهتر نشده که بدتر هم شده است. گاهی در اوج درد موضوع را به طنز و شوخی برگزار می‌کنم.
دوستان گاه و بیگاه، از سر لطف می پرسند حالت چطور است؟ یا موضوع اعزام و بیمارستانت چه شد؟ با پوزخندی درد آلود جواب می دهم که از بار قبل که پرسیدی گویا چند درد جدید به «کلکسیون» بیماری‌هایم اضافه شده و بحمدالله این کلکسیون در حال تکمیل است. این جملات را به شوخی می‌گویم و چیزی از جزییات دردهایم به این عزیزان نمی‌گویم تا مبادا درد و پریشانی جدیدی به دردهای این دوستان رنجیده و محنت چشیده بیفزایم.

بگذریم و به اصل مطلب برسیم.
ای کاش می‌شد این حرفها را حضوری به تک تکتان بگویم. ای دریغ که مجال چنین کاری فعلا وجود ندارد. حیف.

شاید تنها نکته مثبت این برزخ زندان (که نیمه دهه دوم آن را هم پشت سر گذاشته‌ام) این باشد که در این راه سخت که هم آکنده از حادثه بوده است و هم مالامال از ملال، با کسانی آشنا و دوست و حتی رفیق شده‌ام که اگر بدین برزخ گرفتار نمی‌شدم، احتمالا مجال مصاحبت ایشان هرگز فراهم نمیشد.
از تمام کسانی که در این سالیان طولانی، چه در زندان و چه عمدتا بیرون از زندان از هیچ کمکی در حق من، برادر کوچکشان مطلب احمدیان، دریغ نکرده‌اند و همواره چه در صورت چه در معنا کنارم بوده‌اند یا حتی یادی از من کرده اند، صمیمانه و از عمق وجودم سپاسگزارم.
نهایت لطف و محبت را از این عزیزان گاه ناشناس دیده‌ام و به نهایت از ایشان ممنونم؛ همینطور از نهادهای آزاده حقوق بشری که از هیچ لطفی در حق من فروگذار نکرده‌اند.
خرسندم که در جامعه ای زندگی می‌کنم که با تمام فشارهای وارده از سوی حاکمیت (اعم از سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی) همچنان جامعه پویا و زنده و به روز است.

امیدوارم در مسیر مبارزاتی‌ام که خود زندگی است و نمود آن در زندان، ایستادگی و مقاومت است، روزی به جایی برسم که بتوانم با افتخار بگویم لیاقت این همه مهر و محبت را داشته‌ام.
با سپاس بیکران

مطلب احمدیان، زندانی سیاسی (محبوس از سال ۱۳۸۹ تا کنون) زن، زندگی، آزادی، مهرماه ۱۴۰۴″

#نه_به_اعدام
#جان_زندانیان_سیاسی_در_خطر_است ا

https://www.tgoop.com/no_to_execution_in_iran

اعتصاب غذای زندانیان قزلحصار در اعتراض به موج جدید اعدام‌ها

در پی افزایش نگران‌کننده اعدام‌ها در زندان‌های ایران، جمعی از زندانیان واحد ۲ زندان قزلحصار کرج ظهر دوشنبه ۲۱ مهر ۱۴۰۴ دست به اعتصاب غذا زدند و از دریافت جیره غذایی خود خودداری کردند.

این اقدام اعتراضی همزمان با انتقال ۱۶ زندانی به سلول‌های انفرادی برای اجرای احکام اعدام صورت گرفته و از سوی منابع داخل زندان، به‌عنوان نشانه‌ای از اعتراض و استیصال زندانیان در برابر روند فزاینده اعدام‌ها توصیف شده است.

گزارش‌ها حاکی است که زندان قزلحصار در ماه‌های اخیر شاهد افزایش چشمگیر اعدام‌ها بوده و انتقال‌های اخیر نیز در ادامه همین روند انجام شده است.

#نه_به_اعدام
#جان_زندانیان_سیاسی_درخطر_است

https://www.tgoop.com/no_to_execution_in_iran

زینب جلالیان، تنها زن زندانی سیاسی محکوم به حبس ابد در ایران، در حالی وارد هجدهمین سال حبس خود شده که همچنان در زندان مرکزی یزد، بدون رعایت اصل تفکیک جرائم و در شرایط سخت جسمی و محروم از خدمات درمانی نگهداری می‌شود.

بر اساس گزارش‌های رسیده از منابع مطلع، جلالیان که سال‌هاست از بیماری‌های چشمی (ناخنک چشم)، کلیوی و گوارشی رنج می‌برد، از دسترسی مستمر به خدمات پزشکی و درمان مناسب محروم مانده و وضعیت سلامتی او به‌شدت نگران‌کننده است.

یک منبع نزدیک به خانواده جلالیان در گفت‌وگو با منابع حقوق بشری تأیید کرده است:

> «خانم جلالیان مدت‌هاست با مشکلات جدی جسمی روبه‌روست، اما مسئولان زندان از اعزام منظم او به مراکز درمانی و ادامه روند درمان خودداری می‌کنند. او همچنان در کنار زندانیان با جرائم خشن نگهداری می‌شود، در حالی‌ که باید طبق قانون در بند زندانیان سیاسی باشد.»



به گفته همین منبع، زینب جلالیان در ۱۳ شهریورماه امسال به دلیل وخامت جسمی، به یکی از بیمارستان‌های شهر یزد منتقل و تحت عمل جراحی قرار گرفت. اما تنها دو روز بعد، بدون دریافت مراقبت پس از عمل، با دستبند و پابند به زندان بازگردانده شد.

زینب جلالیان در سال ۱۳۸۶ در کرمانشاه بازداشت شد و دو سال بعد، در سال ۱۳۸۸، توسط دادگاه انقلاب به اتهام «محاربه» از طریق عضویت در یکی از گروه‌های مخالف حکومت به اعدام محکوم گردید. این حکم در دادگاه تجدیدنظر و دیوان عالی کشور تأیید شد، اما در نهایت به حبس ابد کاهش یافت.

او همچنین به اتهام «خروج غیرقانونی از کشور» به یک سال حبس تعزیری محکوم شده بود.

جلالیان در طول دوران بازداشت و بازجویی، بارها اعلام کرده که مورد شکنجه‌های جسمی و روانی قرار گرفته است. او گفته بود که در بازداشتگاه وزارت اطلاعات، با شلاق زدن به کف پا، مشت و لگد به شکم، کوبیدن سر به دیوار و تهدید به تجاوز مجبور به اعتراف شده است.

زینب جلالیان طی این سال‌ها بارها بین زندان‌های مختلف کشور از جمله کرمانشاه، خوی، قرچک و یزد جابه‌جا شده و همواره از محرومیت از ملاقات حضوری، دسترسی به وکیل و مرخصی درمانی رنج برده است.

با وجود وضعیت وخیم جسمی، او همواره در بیانیه‌ها و نامه‌های خود از درون زندان تأکید کرده است که «بر آرمان آزادی و برابری پابرجا» مانده و از مواضع خود عقب‌نشینی نخواهد کرد.
#زینب_جلالیان_آزاد_باید_گردد

https://www.tgoop.com/no_to_execution_in_iran

تداوم کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در نودمین هفته در ۵۲ زندان سراسر کشور

از تمامی هم‌وطنان آزاده و شجاعی که در کارزار گسترده‌ی روز جهانی «علیه مجازات اعدام» شرکت کردند و صدای رسای مخالفت خود را با اعدام در سراسر ایران طنین‌انداز نمودند، صمیمانه سپاسگزاریم. این حضور پرشور، حمایت بی‌وقفه و همراهی مستمر، به ما قدرت و پشتوانه‌ای بی‌بدیل برای ادامه مسیر تا رسیدن به ایرانی بدون مجازات اعدام بخشیده است.

کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» همچنان نیازمند این حمایت‌هاست تا این صدای عدالت‌خواهانه و انسانی هر روز رساتر به گوش وجدان‌های بیدار و جامعه جهانی برسد:
«نه به اعدام، برای هیچ‌کس!»

در حالی‌که فشارهای فزاینده و شرایط غیرانسانی در زندان‌های کشور ادامه دارد، شاهد جابه‌جایی زنان زندانی سیاسی و عقیدتی از زندان قرچک به زندان اوین بودیم؛ زنانی که پس از قتل دلخراش هم‌بندی‌شان، سمیه رشیدی، و اعتراض گسترده به شرایط غیرانسانی زندان قرچک، اکنون در زندان اوین از حداقل امکانات و وسایل گرمایشی محروم مانده‌اند و در وضعیت بسیار سختی به سر می‌برند. این اوضاع غیرانسانی، که تنها محدود به زندان اوین نیست، نشانه‌ای دیگر از شکنجه‌ی زندانیان و نقض فاحش حقوق بشر است.
اگرچه این زندانیان از جهنم قرچک خلاص شدند اما هنوز صدها زن زندانی در این شکنجه‌گاه از جمله زنان محکوم به اعدام محبوسند. قرچک چون سایر زندان‌های جهنمی  باید برچیده شود و مسئولان آن‌ها به خاطر نقض حقوق بشر محاکمه شوند.

در ادامه صدور احکام ظالمانه، چند روز پیش حکم اعدام احسان فریدی، دانشجوی زندانی سیاسی در زندان تبریز، تأیید شد؛ تصمیمی فاقد آیین دادرسی که به دنبال ایجاد رعب و وحشت در بین جوانان و دانشجویان است. این علیه حقوق بشر و کرامت انسانی است و باید به‌شدت محکوم شود.

در ادامه ارعاب جامعه، شاهد صدور حکم اعدام برای سه زندانی عقیدتی، نسیمه اسلام‌زهی، ارسلان شیخی (همسر او) و آمانج کاروانچی، بودیم. این احکام برای ما نمادی از بی‌عدالتی در نظام قضایی استبدادی است و ما را بر آن می‌دارد که همچنان صدای اعتراض خود را علیه اعدام‌های گسترده و بی‌رحمانه بلند نگه داریم.

در چنین شرایطی، هم‌زمان با روز جهانی علیه مجازات اعدام، زندانیان عضو کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در زندان قزلحصار، با سر دادن شعارهایی علیه حکم اعدام، انزجار و نفرت خود را از این احکام ظالمانه و غیرانسانی اعلام کردند.

در موج گسترده‌ی اعدام‌های اخیر، به‌ویژه در زندان قزلحصار، روز دوشنبه ۲۱ مهرماه، در پی انتقال تعدادی از زندانیان واحد ۲ قزلحصار به سلول‌های انفرادی جهت اجرای حکم اعدام، زندانیان این واحد — که بیش از ۱۵۰۰ نفر از آنان محکوم به اعدام هستند — دست به تحصن زدند، غذای زندان را بازگرداندند و خواستار بازگشت هم‌بندیان خود شدند. ما از سایر زندانیان می‌خواهیم مانند حرکت زندانیان قزلحصار با اعدام همبندان خود مخالفت نمایند و از مخالفان اعدام در بیرون از زندان درخواست داریم گام‌های جدی‌تر برای توقف ماشین اعدام بردارند و خانواده‌های محکومان به اعدام را تنها نگذارند.

گزارش‌های رسیده از زندان‌های مختلف نشان می‌دهد که تنها در ۲۰ روز نخست مهرماه سال جاری، ۱۶۲ زندانی اعدام شده‌اند و تا این تاریخ، یعنی در ۶ ماه و ۲۰ روز نخست سال ۱۴۰۴، بیش از ۱۰۰۰ نفر به دار آویخته شده‌اند؛ آماری که وجدان عمومی جامعه‌ی ایران و جهان را جریحه‌دار کرده و نیازمند اقدام فوری و جدی جهانی برای توقف این روند جنایت‌کارانه است.


زندان‌های مشارکت‌کننده در نودمین هفته‌ی کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» (سه‌شنبه ۲۲ مهر ۱۴۰۴):

زندان‌ها:
اوین (بند ۷ و بند زنان)، قزلحصار (واحد ۳ و ۴)، مرکزی کرج، فردیس کرج، تهران بزرگ، خورین ورامین، قرچک، چوبیندر قزوین، اهر، اراک، لنگرود قم، خرم‌آباد، یاسوج، اسدآباد اصفهان، دستگرد اصفهان، شیبان اهواز، سپیدار اهواز (بند زنان و مردان)، نظام شیراز، عادل‌آباد شیراز (بند زنان و مردان)، فیروزآباد فارس، دهدشت، زاهدان (بند زنان)، برازجان، رامهرمز، بهبهان، بم، یزد، کهنوج، طبس، مشهد، سبزوار، گنبدکاووس، قائم‌شهر، رشت (بند مردان و زنان)، رودسر، حویق تالش، ازبرم لاهیجان، دیزل‌آباد کرمانشاه، اردبیل، تبریز، ارومیه، سلماس، خوی، نقده، میاندوآب، مهاباد، بوکان، سقز، بانه، مریوان، سنندج و کامیاران.


هفته نودام — سه‌شنبه ۲۲ مهر ۱۴۰۴
#کارزار_سه‌شنبه‌های_نه_به_اعدام

#کارزار_سه_شنبه_های_نه_به_اعدام
#نه_به_اعدام

https://www.tgoop.com/no_to_execution_in_iran

اعتصاب گسترده زندانیان زندان قزلحصار

ویدیوی دیگر از زندانیان واحد ۲ زندان قزلحصار کرج در اعتراض به انتقال جمعی از هم‌بندیان خود به سلول انفرادی جهت اجرای حکم اعدام از عصر دوشنبه دست به اعتصاب غذا زدند.

حداقل ۱۱ زندانی به سلول انفرادی زندان قزلحصار انتقال داده شده‌اند که تصور می‌شود قرار است آنها را به قتل برسانند. زندانیان واحد ۲ این زندان در اعتراض به این مساله از دریافت وعده‌های غذایی خودداری کرده‌ و دست به اعتصاب زده‌اند.

طبق برخی گزارشات به دنبال این اعتصاب، روح‌الله حسین‌زاده، معاون دادستان کرج، به همراه چند تن از مسئولان زندان با حضور در زندان و دادن قول اینکه چندنفر را از سلول انفرادی به بند برمیگردانیم و فراخواندن دو نفر از هر سالن یعنی جمعا ۸ نفر از زندانیان سعی در وادار کردن زندانیان به پایان دادن اعتصاب داشته است.

هویت زندانیانی که به سول انفرادی منتقل شده‌اند:

۱- حمد اسحاقزهی (مندیزهی)،
۲-احمد کوشکی
۳_علی احمد زاهدای
۴_محمد نعمتی
۵_مهدی یوسفی
۶_احمد صادق‌نیا
۷_ زرعلی
۸_میثم جالینوس
۹_هادی نقدی
۱۰_مهدی عین‌العین الهی



#نه_به_اعدام
#اعدام_نکنید

https://www.tgoop.com/no_to_execution_in_iran

همزمان با نودمین هفته کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام در ۵۲ زندان کشور، جمعی از خانواده‌های زندانیان سیاسی محکوم به اعدام در حمایت از کارزار سه شنبه های نه به اعدام ؛ احکام اعدام را محکوم نموده و خواستار لغو کلیه احکام اعدام هستیم . اعدام نه نه نه
#پویا_قبادی
#وحید_بنی_عامریان
#نه_به_اعدام
#اعدام_نکنید
#اعدام_قتل_عمد_دولتی_است

https://www.tgoop.com/no_to_execution_in_iran

فرزند صمد ریگی: تا پدرم آزاد نشود به مدرسه نمی‌روم

محمد عاصف، فرزند خردسال صمد ریگی، فعال مدنی بلوچ، در ویدئویی از مردم خواسته است صدای پدرش باشند.
او می‌گوید تا زمانی که عاملان #تجاوز به کودکان در #ایرانشهر بازداشت نشوند و پدرش آزاد نگردد، به #مدرسه نخواهد رفت.

به گزارش منابع محلی، #صمد_ریگی، کارمند یکی از بانک‌های ایرانشهر و از چهره‌های فعال اجتماعی، روز سه‌شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۴ توسط نیروهای لباس‌شخصی اداره اطلاعات بازداشت شد. مأموران پس از بازداشت، خانه او را بدون حکم قضایی تفتیش و وسایل شخصی خانواده را ضبط کردند. وی سپس به بازداشتگاه اداره اطلاعات ایرانشهر منتقل شد.

ریگی پیش‌تر نیز در بهمن ۱۴۰۰ به دلیل انتشار مطالب انتقادی درباره وضعیت امنیتی منطقه بازداشت و به سه سال زندان محکوم شده بود. در روزهای پیش از بازداشت اخیر، او با انتشار نوشته‌هایی درباره تجاوز به چند کودک در ایرانشهر، از عملکرد نهادهای رسمی، به‌ویژه پزشکی قانونی و دستگاه قضایی، انتقاد کرده و خواستار برخورد با عاملان شده بود.


#نه_به_اعدام
#زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد

https://www.tgoop.com/no_to_execution_in_iran

فراخوان هفتگی حسن صالحی در حمایت از کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»

در نودمین هفته از این کارزار، زندانیان در ۵۲ زندان کشور هر سه‌شنبه با اعتصاب غذا خواستار لغو مجازات ضدانسانی اعدام می‌شوند.
ما در کنار و پشتیبان اعتراض زندانیان و خانواده‌های محکومان به اعدام ایستاده‌ایم و خواهان پایان دادن به این جنایات دولتی هستیم.

#نه_به_اعدام
#جمهوری_اسلامی_سرنگون

امروز نودمین هفته از کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» برگزار می‌شود. در این سه‌شنبه، زندانیان در ۵۲ زندان سراسر ایران در اعتراض به موج گسترده‌ی اعدام‌ها و با مطالبه‌ی حذف مجازات اعدام، دست به اعتصاب
غذای جمعی زده‌اند.

حکومت ایران رکورد سه دهه‌ی اخیر خودش رو شکسته و از اول سال جاری میلادی تا روز ۱۰ اکتبر که روز جهانی نه به اعدام بود، ۱۱۰۵ نفر رو اعدام کرد. این رقم نسبت به پارسال در همین بازه‌ی زمانی، بیش از دو برابر شده.

‏ ‌ #سازمان_حقوق_بشر_ایران⁩
‏‌ #کارزار_جهانی_نه_به_اعدام_در_ایران⁩
‏‌ #سه‌شنبه‌های_نه_به_اعدام⁩
‏‌ #نه_به_اعدام⁩