از دیدگاه تکاملی، مغز انسان برای بقا طراحی شده. یکی از اصلی‌ترین ابزارهای بقا، توانایی «شناسایی تهدید» و «واکنش مؤثر» به اونه. این واکنش معمولاً با «حل مسئله» همراهه: مثلاً اگر گرسنه‌ای، غذا پیدا کن. اگر خطری هست، فرار کن یا بجنگ.

‏اما دردهای اجتماعی، اخبار فجایع یا بحران‌های انسانی امروز، در اغلب موارد قابل حل توسط فرد نیستن. در نتیجه، سیستم حل مسئله مغز دچار نوعی بن‌بست می‌شه.

‏وقتی هر روز با اخبار قتل، جنگ، قحطی، ظلم و فروپاشی اجتماعی روبه‌رو می‌شیم، ولی هیچ راه عملی برای کمک یا تغییر در اختیار نداریم، مغز در وضعیت «تحریک دائمی + ناتوانی در پاسخ» قرار می‌گیره.

‏این ترکیبِ محرکِ دائمی بدون امکان واکنش، منجر به احساس ناتوانی، بی‌فایدگی و استیصال می‌شه. دقیقاً مثل وقتی حیوان آزمایشگاهی، شوک می‌گیره و راه فرار نداره: بعد از مدتی حتی وقتی در قفس باز می‌شه، فرار نمی‌کنه، چون یاد گرفته که «هیچ کاری نتیجه نداره».

‏مغز برای محافظت از خودش، شروع به خاموش کردن واکنش‌های هیجانی می‌کنه.
‏دیگه احساسات نمیان؛ نه از بی‌رحمی، بلکه از خستگی. مغز درواقع داره «سپر روانی» می‌سازه تا تو رو از غرق شدن در رنجی که هیچ کنترلی روش نداری، نجات بده.

‏نتیجه چیه؟
‏بی‌تفاوتی ما به رنج‌های دیگران یا حتی دردهای خودمون، که اغلب نشونه یک زخم مزمن بر روانه.
@metaphortherapy🪴