‌
شهر ری، گنجینه‌ای پنهان در دل تاریخ ایران، با قدمتی هزاران ساله، جاذبه‌های گردشگری متنوعی را در خود جای داده است.
ری از کهن‌ترین شهرهای جهان است به‌طوری‌که این منطقه را در گذشته «شیخ‌البلاد» می‌گفتند. تاریخ پیدایش ری به زمان اقوام آریایی می‌رسد و در آن زمان، ری از همه‌ی شهرهای ماد بزرگتر بوده است. ری در لغت به معنای شهر سلطنتی است.
در شاهنامه‌ بخش پادشاهی خسرو پرویز  به شهر ری اشاره های  فراوانی شده است که زمانی مقر فرماندهی دودمان اشکانی بوده است و شهری مهم و استراتژیک ، شخصیت هایی مانند :
بهرام چوبینه
گرگین میلاد  و ارش کمانگیر  که از خاندان پارتیان بودند منصوب به شهر ری هستند، این شهر زمانی مرکز مقدس برای پیروان آئین زرتشت بوده است و زیارتگاه مهمی برای انها میبوده که کم کم پس از تسلط آئینی تازیان به مردم ایران ، رنگ بوی  دین زرتشت در آن محو و همان تقدس برای  آئین اسلام  در آن  شکل گرفت  که به در حال حاضر به نام امامزاده ای که در آن است ( شاه عبدالعظیم) شهرت دارد.
خسرو پرویز در  رویا رویی با بهرام چوبینه میگوید :
مردم شهر ری در زمان حکومت دارا ( داریوش سوم ) به پادشاه خود خیانت کردند و با اسکندر همدست شدند.

نخست از ری آمد سپاه اندکی
که شد با سپاه سکندر یکی

میان را ببستند با رومیان
گرفتند ناگاه تخت کیان

ز ری بود ناپاکدل ماهیار
کزو تیره شد تخم اسفندیار

عکس: محمد وشینه
بن مايه:کریمیان، حسین: ری باستان، جلد اول، نشر انجمن آثار ملی،
ایران باستان، حسن پیرنیا. جلد سوم
شاهنامه فردوسی

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌💎
🆔 @maneshparsi

‍ ‍ ‍ ‍
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘

۱۱  فروردین ۱۳۰۴
روزی که برج‌ها، ماه شدند

۱۱ فروردین یادآور روزی است که مجلس شورای ملی، طرح تغییر نام صور فلکی در تقویم رسمی کشور را تصویب کرد و بدین ترتیب برج‌ها تبدیل به ماه شدند و نامشان که پیشتر از نام حیوانات، طبیعت و دوازده صورت فلکی قدیمی منطقه‌البروج بود، تغییر یافت.
تقویم خورشیدی برای نخستین بار توسط عبدالغفارخان نجم‌الدوله استخراج شد، این تقویم یا گاهشمار برپایه تقویم جلالی است، که دقیق‌ترین تقویم و مبنای گاهشماری ایرانیان از قرن پنجم بود که از ریاضیدانان ایرانی و با هدایت و مدیریت حکیم عمرخیام تدوین شد و به این دلیل که در زمان حکومت جلال‌الدین ملکشاه سلجوقی تنظیم شده‌است، جلالی نامیده می‌شود. 
تقویم هجری خورشیدی برجی، بر مبنای تاریخ هجرت حضرت محمد(ص) از مکه به مدینه پایه‌گذاری شده و بر اساس این تقویم لحظه تحویل سال مقارن با عبور مرکز خورشید از نقطه اعتدال بهاری است، یعنی زمانی که خورشید از نیم کره جنوبی وارد نیمکره شمالی آسمان شده، آغاز برج حمل تعیین شده که همزمان با شروع بهار و نوروز می‌شود.
برج‌های این تقویم، هم‌نام با دوازده صورت فلکی قدیمی منطقه‌البروج تعیین شده و تعداد شبانه‌روز هر برج برابر با مدت حرکت مرکز خورشید در همان برج است که به‌دلیل حرکت ظاهری غیریکنواخت مرکز خورشید روی مدارش تعداد شبانه‌روز از ۲۹ تا ۳۲ تغییر می‌کند. 
بر اساس محاسبات نجومی سال خورشیدی با سه ماه و ۲۴ روز دیرکرد از اول فروردین آغاز می‌شود. این تقویم از ۳۶۵ روز در قالب ۱۲ ماه تشکیل شده، این ۱۲ ماه در چهارفصل و هرفصل در سه‌ماه و هرماه تقریبا چهارهفته و هرهفته، هفت روز تعریف شده است. بلندترین روز سال در اول تیر و بلندترین شب سال از غروب ۳۰ آذر تا طلوع آفتاب در اول دی(معروف به شب یلدا) رخ می‌دهد. 
تقویم هجری خورشیدی برجی در آغاز به صورت رسمی مورد استفاد قرار نمی‌گرفت تا آن که در سال ۱۳۲۸ هجری قمری برابر با ۱۲۸۸ هجری خورشیدی در مجلس شورای ملی، طرحی با موضوع قید تاریخ تمامی معاملات و مبادلات مشترکه عمومی از تاریخ قمری به هجری خورشیدی برجی مورد بررسی قرار گرفت. 
سرانجام در ۱۱ فروردین ۱۳۰۴ قانون تبدیل برج‌ها به ماه‌های فارسی از نوروز ۱۳۰۴ به‌تصویب رسید.
تبدیل برج‌ها به ماه‌های فارسی به‌ترتیب بدین صورت است : فروردین (حمل) اردیبهشت (ثور) خرداد (جوزا) تیر (سرطان) امرداد (اسد) شهریور ( سنبله) مهر (میزان) آبان (عقرب) آذر (قوس) دی (جدی) بهمن (دلو) اسفند (حوت). 
معنای ماه‌های فارسی نیز که در این قانون تصویب شد، اینگونه است: فروردین (نیروی پیش‌برنده) اردیبهشت (راستی و پاکی) خرداد (کمال و رسایی) تیر (باران) امرداد (جاودانگی و بی‌مرگی) شهریور (کشور برگزیده) مهر (عهد و پیمان) آبان (آب‌ها) آذر (آتش) دی (آفریدگار، دادار) بهمن (اندیشه نیک) و اسفند (فروتنی و بردباری). 
این تقویم از لحاظ نجومی و طبیعی، از بهترین و دقیق‌ترین تقویم‌های جهان به‌شمار می‌رود، زیرا مدت سال خورشیدی، نوروز و کبیسه‌های تقویم هجری خورشیدی دقیقا بر مبنای محاسبات نجومی تعیین شده و تنها تقویم متداول در جهان است که علاوه بر کبیسه‌های چهارساله، کبیسه پنج ساله نیز دارد که سبب انطباق همیشگی و دقیق‌تر تقویم با فصول طبیعی می‌شود. 
تعداد روزها در تقویم هجری خورشیدی برمبنای نجومی و طبیعی است یعنی تعداد این روزها با مدت حرکت ظاهری غیر یکنواخت مرکز خورشید روی دایره البروج هماهنگی کامل دارد. 

‎
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ

☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#برج #ماه

⭕️صورتهای فلکی در شاهنامه

آریس / بره
چو یاقوت شد روی برج #بره
بخندید روی زمین یکسره

تائوروس / گاو
چو خورشید برزد سر از برج #گاو
ز گلزاربرخاست بانگ چکاو

جمینای / دوپیکر
ز ما هرکه او روزگار نبرد
از اسپ اندر آرد یکی شیرمرد
یکی تاج زرینش بر سر نهیم
همان تخت او بر #دوپیکر نهیم

کانسر / خرچنگ
چو خورشید برزد ز #خرچنگ چنگ
بدرید پیراهن مشک رنگ

لئو / شیر
چو خورشید برزد سر از برج #شیر
سپهر اندر آورد شب را به زیر

ویرگو / خوشه (دوشیزه)
بگشت اندرین نیز گردان سپهر
چو از #خوشه خورشید بنمود چهر

لیبرا / ترازو
ز برج بره تا #ترازو جهان
همی تیرگی دارد اندر نهان

اسکورپیوس / عقرب
یافت نشد.

ساگیتاریوس / کماندار
چو خورشید از آن کوشش آگاه شد
ز برج #کمان بر سر گاه شد

کاپریکورن / بز کوهی
یافت نشد.

آکواریوس / بهمن (آبریز)
به تن ژنده پیل و به جان جبرئیل
به کف #ابر_بهمن به دل رود نیل

پای سِس / دو ماهی
ز ره چو به ایوان شاهی شدند
چو خورشید در برج #ماهی شدند

اوفیکوس / مارافسای
سیزدهمین صورت فلکی در زودیاک که به شیطان رانده شده معروف است.


‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘

سیزده به‌در "روز طبیعت"  گرامی‌باد

جشن سيزده فروردين ماه، روزی باستانی و فرخنده است. برخی ناآگاهان که تفکری سطحی و عامیانه داشتند، اين روز را نحس می‌پنداشتند و برای رفع نحوست از خانه و کاشانه خود کنار جويبارها و سبزه‌ها ميرفتند و به‌شادی می‌پرداختند.
تاکنون هيچ متفکری برای نحسی  سيزده نوروز، سخن و استدلالی ابراز نکرده است. بلکه  روشن اندیشان، روز سيزده نوروز را  خجسته و فرخنده دانسته‌اند.
مثلا در صفحه ۲۲۶ آثار الباقيه جدولی برای روزهای سعد و نحس منظور شده که در آن سيزده نوروز که تير روز نام دارد، واژه "سعد" به معنی فرخنده آمده و به‌هيچ وجه نحوست و کراهت ندارد. بعد از اسلام چون سيزده تمام ماهها را نحس می‌دانند، به اشتباه سيزده عيد نوروز را نيز نحس شمرده‌اند.
وقتی درباره نيکویی و فرخنده بودن روز سيزدهم نوروز بيشتر دقت و بررسی کنيم، مشاهده ميشود موضوع بسيار معقول و مستند به سوابق تاريخی است. سيزدهم هر ماه شمسی که تير روز ناميده مي‌شود مربوط به فرشته بزرگ و ارجمندی است که " تير" نام دارد و در پهلوی آن‌را تيشتر می‌گويند. فرشته مقدس تير در کيش مزديسنی مقام بلند و داستانی دارد. ايرانيان قديم پس از دوازده روز جشن گرفتن و شادی کردن که به‌ياد دوازده ماه سال است، روز سيزدهم نوروز را که روز فرخنده‌ای است به باغ و صحرا می‌رفتند و شادی می‌کردند و در حقيقت به اين ترتيب رسمی بودن دوره نوروز را به‌پايان می‌رساندند. بنابراين، چنانكه دكتر بقايى ماكان در كتاب نگرشهاى ايرانى به تفصيل شرح داده، سيزده به‌در به معناى رفتن به در و دشت است و هيچ ربطى به دركردن نحوست كه فرهنگى وارداتى است ندارد.

‎
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ

☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#سیزده_بدر

دروغ سیزده! هیچ پایه‌ای در فرهنگ ما ندارد/ تارنگار شهربَراز

تا آنجا که من می‌دانم در فرهنگ پیشااسلامی ما دروغ یکی از زشت‌ترین کارها بوده است. دروغ (در پهلوی: دروج drug/druj) نام دیوی است از یاران اهریمن و هر انسانی باید با اهریمن و دوستان و یارانش پیکار کند و با گفتار نیک و کردار نیک و اندیشه‌ی نیک اهورا مزدا را یاری کند. این باور هنوز نیز در میان ما رایج است که «دروغگو دشمن خدا است!».

در فرهنگ اسلامی نیز دروغ از زشت‌ترین کارها است و همواره بر گفتن حق و راستی تاکید شده است. به طوری که حدیثی می‌گوید «والاترین جهاد گفتن سخن حق در برابر فرمانروای ستمگر است.» (افضل الجهاد کلمة الحق عند الحاکم الجائر). یا «راستگویی نیمی از ایمان است» و مانند آن.


موضوع اصلی این نوشتار کوتاه پدیده‌ای است که به تازگی در چند سال اخیر به تقلید از فرنگیان در مملکت ما به ویژه در رسانه‌های نوشتاری رایج شده است و آن هم چیزی است به نام بدشگون و نامیمون «دروغ سیزده»! من نمی‌دانم چرا این رسانه‌ها (و به گمانم نسل جدید روزنامه‌نگاران) به این پدیده‌ی خنک و بی‌مزه - که هیچ پایه‌ای در فرهنگ ما ندارد و تنها تقلیدی است از رسانه‌های غربی - روی آورده‌اند. به گمانم نخستین یا معروف‌ترین نمونه‌ی این «نوآوری» خبر روزنامه‌ی شرق درباره‌ی احتمال سقوط «برج میلاد» در تهران بود. تقلید کارهای مثبت و تاثیرگذار خوب است اما تقلید از چیزی که هیچ فایده‌ای ندارد برای چه؟ آخر کجای رسانه‌های ما به رسانه‌های غربی می‌ماند که این یکی کارمان بماند؟ پس از تقلید در لایه‌های رویی فرهنگ - مانند سبک لباس پوشیدن کنونی و آرایش مو و ریش و ... - نوبت به لایه‌های زیرتر رسیده است. ابتدا که سبک جمله‌بندی و نگارشی زبان پارسی را به ویژه به خاطر ترجمه‌ای شدن فرهنگ به زبان انگلیسی نزدیک می‌کنند و حالا نیز محتوای آن را.

پس از تقلید «روز عاشقان» (به قول برخی والانتاین!) نوبت تقلید از «روز گول‌ها» است. دلیل روشن بر تقلید بودن این دو روز، به ویژه دروغ سیزده، نزدیکی آنها به روز تقویم فرنگی است. حالا اگر هم تقلید می‌کنید انصاف داشته باشید و دست کم تقلیدتان را بومی کنید. یعنی پیش از این ما دروغ هم نمی‌گفتیم که روز دروغ‌مان باید همان روز «گول اپریل» (April's Fool) فرنگی باشد؟ از عشق و عاشقی هم خبری نداشتیم که روز عاشقان‌مان باید روز والنتاین فرنگی باشد؟ لای هر دیوان و کتاب شعری سنتی را باز کنید در هر صفحه دست کم ۲-۳ بار واژه‌های عشق و مهر و محبت را می‌بینید. واقعا دارم باور می‌کنم که نسل امروزی نسلی بی‌ریشه است و از پیشینه و تاریخ و فرهنگ خودی آن قدر بیگانه است که نه تنها زبانش بلکه مناسبت‌های تقویمی‌اش هم فرنگی شده است.

مولانای بلخی می‌گوید:

خلق را تقلیدشان بر باد داد
ای دو صد لعنت بر این تقلید باد!




پی‌نوشت:

با کمی جستجو در اینترنت به نظر می‌رسد که نخستین بار در سال ۱۳۲۲ خورشیدی بود که روزنامه‌ی «نبرد» دروغ سیزده را به کار برد و در گرماگرم جنگ جهانی دوم نطقی از هیتلر درباره‌ی آتش بس به چاپ رساند. اما این پدیده در چند سال اخیر به ویژه به خاطر ارتباط مستقیم و بیشتر ایرانیان با جامعه‌ی فرنگی (از راه ماهواره و اینترنت و مهاجرت) باز داغ شده است.

جالب آن که برخی از ایرانیان بدون داشتن هیچ سندی در ویکی‌پدیا افزوده‌اند که سیزده به در - که از ۵۳۶ سال پیش از میلاد برگزار می‌شده - روز دروغگویی و شوخی در ایران بوده است و بدین ترتیب کهن‌ترین سنت در این زمینه در جهان است! و شاید روز «گول آوریل» تقلیدی از دروغ سیزده به در باشد! (البته ویکی‌پدیا به خاطر آزاد بودنش چندان معتبر نیست ولی جالب است که برخی ایرانیان چه قدر با فرهنگ خود آشنایند!)

فروردین ۱۳۸۸ - شهربراز

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌💎
🆔 @maneshparsi

نظر استاد فریدون جنیدی دربارۀ روز سیزدهم فروردین:

«نیاکان ما سبزه‌های خوان نوروزی را نگهداری می‌کردند تا روز سيزدهم (یعنی تیشتر). البته ما اکنون روزها را می‌شماريم، اما در ايران باستان روزها شمارش نمی‌شدند (يعنی هفته وجود نداشت)، بلکه هر روز را با نام ويژه خودش می‌شناختند. نام روز سيزدهم «تيشتر» (tištar) بوده است. تيشتر نام ایزد «باران» است. در روز سيزدهم، اين سبزه‌ها را می‌بردند و با آيين ويژه و باشکوهی نثار آب روان می‌کردند و «تيشتر» را ستايش می‌کردند که تو به ما باران دادی و سبزه‌های ما بلند شده و جهان سبز شده، پس ما هم اين سبزه‌ها را به تو نثار می‌کنيم. امروزه هيچکس توجه نمی‌کند که چرا ما سبزه‌ها را به آب می‌دهيم؟ نخست می‌گويند که سيزدهم گجسته (نحس) است که هيچ معنایی ندارد، سپس سبزه‌ها را پرت می‌کنند در جوی‌های آب! در حالی که در ايران باستان با نياز و احترام اين کار را می‌کردند».

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌💎
🆔 @maneshparsi

#سیزده_بدر

سرایش و خوانش :

بانو #هما_ارژنگی.
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌💎
🆔 @maneshparsi

‍ ‍ ‍ ‍ ‍ ☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘

۱۴ فروردین سالروز درگذشت احمد بیرشک

(زاده ۴ بهمن ۱۲۸۵ باجگیران -- درگذشته ۱۴ فروردین ۱۳۸۱ تهران) ریاضیدان، تقویم‌نگار و پژوهشگر تاریخ علم

او نزد پدرش آموزش‌های پایه و همچنین زبان فرانسه فراگرفت و پس از مدتی تحصیلاتش را در مدرسه آلیانس فرانسوی زبان تهران ادامه داد.
سپس به دارالمعلمین عالی در رشته ریاضیات وارد شد و به‌خدمت وزارت معارف و اوقاف درآمد. پس از آن نیز مدتی در ساری به تدریس ریاضی، فیزیک، علوم طبیعی و زبان از کلاس اول تا ششم متوسطه مشغول شد.
وی مدتی رئیس اداره استخدام شهرستان‌ها در کارگزینی وزارت فرهنگ و مدتی رئیس کارگزینی دانشگاه تهران بود و در سال ۱۳۲۱ پس از آنکه دانشگاه تهران از وزارت معارف جدا شد، به‌‌عنوان رئیس دانشگاه تهران برگزیده شد. او در سال ۱۳۲۲ مقاله معروف «نقد قانون دانشگاه» را به‌نگارش درآورد.
پس از آنکه در سال ۱۳۲۴ دانشگاه تهران دوباره به‌وزارت معارف بازگردانده شد، منوچهر اقبال ریاست دانشگاه را برعهده گرفت و بیرشک از شغل اداری دانشگاه تهران کناره‌گیری کرد و به‌تدریس در پلی‌تکنیک و دانشسرای عالی مشغول شد. در این دو دانشگاه وی به مدت ۱۸ سال درس مناظر و مرایا "پرسپکتیو" را تدریس کرد. او در دانشسرای عالی با غلامحسین رهنما، بدیع‌الزمان فروزانفر، رضازاده شفق، لویی لونگ، گابریل یاریئر، آشنا شد و از آنها بهره برد. همچنین چندین بار برای مطالعه در مورد سیستم آموزشی به‌فرانسه، انگلستان و آمریکا اعزام شد.
وی در سال ۱۳۴۱ در زمان وزارت ناتل خانلری، به‌معاونت وزارت فرهنگ رسید و همچنین با دانشگاه صنعتی شریف "آریامهر سابق" در ویرایش متون ریاضی و فیزیک همکاری کرد.
یکی از بزرگترین خدمات او به‌ جامعه فرهنگی ایران، بنیانگذاری مدارس هدف بود.
او و تنی چند از یارانش "احمد دیانی، احمدرضا قلی‌زاده، محمد قاضی نوری، علی متمدن، تقی هورفر و احمد انواری" در تاریخ ۲ خرداد ۱۳۲۷ با سرمایه‌ای اندک "۳۵۰۰۰ تومان" اولین مدرسه هدف "مخفف هنر، دانش و فرهنگ" را بنیان نهادند. گروه فرهنگی هدف، متشکل از چهار دبستان دخترانه و پسرانه و چهار دبیرستان، تا سال انحلال یعنی ۱۳۵۸ بیش از ۱۶ هزار دانش آموز دیپلمه پرورش دادند.
وی در سال ۱۳۷۰ بنیاد دانشنامه بزرگ فارسی را بنیان‌گذارد و تا سال ۱۳۷۷ ریاست آن را برعهده داشت. او در این سال با دریافت لوح تقدیر ریاست جمهوری به‌عنوان استاد نمونه شناخته شد و از دانشگاه شهید بهشتی دکتری افتخاری ریاضیات دریافت کرد.
او علاوه بر دانشنامه بزرگ فارسی، در تألیف دانشنامه ایرانیکا، فرهنگ کامل انگلیسی - فارسی تألیف عباس آریان‌پور و منوچهر آریان پور، فرهنگنامه کودکان و نوجوانان و دانشنامه ایران و اسلام، همکاری داشته‌است.
تقویم دکتر بیرشک، برخلاف تقویم‌های پیشین از دوره‌های ۳۳ ساله "هفت دوره ۴ ساله و یک دوره ۵ ساله" تشکیل نشده، بلکه از دوره‌های ۲۸۲۰ ساله تشکیل شده‌است. هر دوره به زیر دوره‌های ۱۲۸ یا ۱۳۲ ساله تقسیم می‌شود که هرکدام از آنها نیز به  زیر دوره‌های ۲۹، ۳۳، یا ۳۷ ساله تقسیم می‌شوند که در هرکدام سالهای مضرب ۴ غیر از آخرین‌شان کبیسه است. هر سال ۱۲ ماه دارد که شش‌تای اول ۳۱، پنج‌تای بعد ۳۰، و ماه آخر بر حسب کبیسه بودن یا نبودن ۲۹ یا ۳۰ روز دارد.

‎
.
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ

☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#احمد_بیرشک، د

‍☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘

۱۴ فروردین سالروز درگذشت احمد آرام

(زاده ۷ فروردین ۱۲۸۳ تهران -- درگذشته ۱۴ فروردین ۱۳۷۷ آمریکا) نویسنده و مترجم

او در تدوین دائرةالمعارف فارسی مشارکت داشت و یکی از نخستین مؤلفان کتابهای درسی و آموزشی بود که هم به تنهایی و هم با کمک دیگران کتابهای فیزیک و شیمی دبیرستان را تألیف کرد. علاقه‌ای که به امیرکبیر داشت، نام مجموعه‌ای از کتابهایش را به نام «مجموعه امیر» نامگذاری کرد و تا حدود سال ۱۳۳۰ نزدیک به چهل جلد کتاب درسی و آموزشی نوشت.
وی یکی از پرکارترین مترجمان معاصر بود که بیش از یک‌ صد و چهل اثر از زبانهای انگلیسی فرانسه و عربی ترجمه کرده‌است. او در ترجمه کتابها  دقت می‌کرد تا معادلهای فارسی مناسب برای واژه‌های خارجی بیابد و از اصطلاحات و واژه‌های فرنگی استفاده نکند. خود وی در این باره می‌گفت :
من در زمینه طب کتابی ترجمه کرده‌ام که حدود ۱۲۰۰ صفحه دارد. در این کتاب کوشیده‌ام حتی یک کلمه فرنگی نیاورم. البته کار بسیار مشکلی است، ولی من این کار را انجام دادم.
وی در سال‌ ۱۳۸۲ به‌عنوان یکی از چهره‌های ماندگار برگزیده  شد.

‎
.
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ

☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#احمد_آرام، د

‍ ☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘

۱۴ فروردین زادروز نادر ابراهیمی

‍ (زاده ۱۴ فروردین ۱۳۱۵ تهران -- درگذشته ۱۶ خرداد ۱۳۸۷ تهران) نویسنده، مترجم، فیلمساز و روزنامه‌نگار

او که فرزند عطاءالملک ابراهیمی، فرزندِ آجودان حضور قاجار و از نوادگانِ ابراهیم‌خان ظهیرالدوله، حاکم نامدارِ کرمان در عصر قاجار بود، در رشته زبان و ادبیات انگلیسی لیسانس گرفت. فهرستی از مشاغلی که داشته، در دو کتاب «ابن مشغله» و «ابوالمشاغل» شرح داده است. از جمله: کمک تعمیرگاه سیار، حسابداری و تحویلداری بانک، کار در چاپخانه و صفحه‌بندی روزنامه، منشی حجره فرش در بازار، مترجمی و ویراستاری، ایران‌شناسی و چاپ مقاله‌های ایران‌شناختی، فیلمسازی مستند و سینمایی، مصور کردن کتاب‌های کودکان، مدیریت کتاب‌فروشی، خطاطی، نقاشی و تدریس در دانشگاه‌ها و ...
وی در سال ۱۳۴۲ نخستین کتابش را با عنوان «خانه‌ای برای شب» به‌چاپ رسانید که در آن داستان «دشنام» مورد استقبال و چشمگیر بود. تا سال ۱۳۸۰ علاوه بر صدها مقاله تحقیقی و نقد، بیش از صدکتاب از او چاپ و منتشر شد که دربرگیرنده داستان بلند و کوتاه، کتاب کودک و نوجوان، نمایشنامه، فیلمنامه و پژوهش در زمینه‌های گوناگون بود، ضمن آن‌که چند اثرش به‌زبان‌های مختلف دنیا برگردانده شد.
وی چندین فیلم مستند و سینمایی و همچنین دو مجموعه تلویزیونی را نوشت و کارگردانی کرد و آهنگ‌ها و ترانه‌هایی برای آنها ساخت. او همچنین توانست نخستین مؤسسه غیرانتفاعی ـ غیردولتی ایران‌شناسی را تأسیس کند که هزینه و زحمت‌های فراوانی برای سفر، تهیه فیلم و عکس و اسلاید از سراسر ایران و بایگانی کردن آنها صرف کرد، ولی چنان‌که باید، شناخته و به‌کار گرفته نشد و با فرارسیدن انقلاب و جنگ، متوقف شد.
او فعالیت حرفه‌ای‌اش را در زمینه ادبیات کودکان، با تأسیس «مؤسسه همگام با کودکان و نوجوانان» ـ با همکاری همسرش ـ در آن مؤسسه متمرکز کرد.
«همگام» عنوان «ناشر برگزیده آسیا» و «ناشر برگزیده نخست جهان» را از جشنواره‌های آسیایی و جهانی تصویرگری کتاب کودک دریافت کرد.
وی در زمینه ادبیات کودکان، جایزه نخست براتیسلاوا، جایزه نخست تعلیم و تربیت یونسکو، جایزه کتاب برگزیده سال ایران و چندین جایزه دیگر را هم دریافت کرد و همچنین عنوان «نویسنده برگزیده ادبیات داستانی ۲۰ سال بعد از انقلاب» را به‌خاطر داستان بلند و هفت جلدی «آتش بدون دود» به‌دست آورده‌ است.
او همچنین رشته‌های مختلف ورزشی را نیز تجربه کرد و یکی از قدیمی‌ترین گروه‌های کوهنوردی به‌نام «اَبَرمرد» را بنیان نهاد و در توسعه کوهنوردی و اخلاق کوهنوردی، تأثیرگذار بود.

‎
.
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ

☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#نادر_ابراهیمی، ز

🔻عرصه اثر ثبت جهانی پل بند لشکر، محل دپوی زباله شد!

🖋مطهره کشاورز محمدیان

🔸پل بند لشکر، یکی از سازه‌های شاخص مجموعه نظام آبی تاریخی شوشتر که در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده، به جای حفاظت و نگهداری، به محل دپوی زباله تبدیل شده است.

🔸در حالی که گردشگران نوروزی برای بازدید از این اثر ثبت جهانی به شوشتر سفر کرده‌اند، پیش از هر چیز با تصویری ناخوشایند و انباشتی از زباله روبه‌رو می‌شوند. این وضعیت نه‌تنها تجربه گردشگران را تلخ کرده، بلکه به اعتبار جهانی این میراث ارزشمند نیز لطمه وارد می‌کند.

🔸تصاویر و گزارش‌های میدانی خبرنگار جماران نشان می‌دهد که در عرصه این اثر جهانی، انبوهی از زباله‌های پلاستیکی و پسماندهای شهری انباشته شده که علاوه بر مخدوش کردن منظر این سازه تاریخی، موجب تخریب تدریجی آن نیز خواهد شد. حضور زباله و رشد گیاهان مهاجم ناشی از آن، می‌تواند فرسایش مصالح تاریخی و آسیب‌های جدی به ساختار پل بند لشکر را به دنبال داشته باشد.

🔸پل بند لشکر یکی از شاهکارهای مهندسی آبی ایران در دوران ساسانیان است که در سال ۱۳۸۸ به همراه دیگر اجزای نظام آبی شوشتر در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شد. اما نبود نظارت کافی و بی‌توجهی مسئولان شهری و میراث فرهنگی، این اثر ارزشمند را در شرایطی نامناسب قرار داده است.

🔸بی‌توجهی به اثری با ثبت جهانی یونسکو، نگرانی‌های بسیاری را در میان فعالان و دوستداران میراث فرهنگی ایجاد کرده است. بسیاری بر این باورند که عدم نظارت مستمر، نبود برنامه مدون برای حفاظت، و کمبود بودجه در حوزه نگهداری آثار تاریخی، سبب شده تا بناهای ارزشمند با مشکلاتی همچون تخریب تدریجی و آلودگی‌های زیست‌محیطی مواجه شوند.

🔸حال باید دید مسئولان میراث فرهنگی و مدیران شهری برای نجات پل بند لشکر و جلوگیری از تخریب بیشتر آن اقدامی خواهند کرد یا این شاهکار تاریخی نیز، همانند بسیاری از آثار ارزشمند دیگر، در سایه بی‌توجهی و زباله‌های رها شده، به فراموشی سپرده خواهد شد؟!

https://www.jamaran.news/fa/tiny/news-1663856

.
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌💎
🆔 @maneshparsi

‍ ‍ ‍ ☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘

۱۵ فروردین سالروز درگذشت پروین اعتصامی

(زاده ۲۵ اسفند ۱۲۸۵ تبریز – درگذشته ۱۵ فروردین ۱۳۲۰ تهران) شاعر

او از کودکی، فارسی، انگلیسی و عربی را نزد پدرش آموخت و از همان زمان زیر نظر پدر و استادانی چون دهخدا و ملک الشعرای بهار سرودن شعر را آغاز کرد. پدر وی یوسف اعتصامی، از شاعران و مترجمان معاصر بود که در شکل‌گیری زندگی هنری پروین و کشف استعداد و گرایش وی به‌سرودن شعر، نقش مهمی داشت. وی در ۲۸ سالگی ازدواج کرد اما به دلیل اختلاف فکری با همسرش، از او جدا شد و  بعد از جدایی،  مدتی در کتابخانه دانشسرای عالی  به شغل کتابداری مشغول شد.
او پیش از دومین نوبت چاپ اشعارش، بیمار شد و درگذشت. آرامگاه وی در مزار خانوادگی‌‌اش در قم است.
زادروز پروین اعتصامی "۲۵ اسفند" به‌عنوان «روز بزرگداشت پروین اعتصامی» نام‌گذاری شده است.
تنها اثر چاپ و منتشر شده از وی دیوان اشعار اوست که دارای ۶۰۶ شعر شامل اشعاری در قالب‌های مثنوی، قطعه و قصیده است.
این سروده زیبا از اوست.

بلبل آهسته به گل گفت شبی
که مرا از تو تمنایی هست

من به پیوند تو یک رای شدم
گر ترا نیز چنین رایی هست

گفت فردا به گلستان باز آی
تا ببینی چه تماشایی هست

گر که منظور تو زیبایی ماست
هر طرف چهره زیبایی هست

پا بهرجا که نهی برگ گلی است
همه جا شاهد رعنایی هست

باغبانان همگی بیدارند
چمن و جوی مصفایی هست

قدح از لاله بگیرد نرگس
همه‌جا ساغر و صهبایی هست

نه ز مرغان چمن گمشده‌ایست
نه ز زاغ و زغن آوایی هست

نه ز گلچین حوادث خبری است
نه به گلشن اثر پایی هست

هیچکس را سر بدخویی نیست
همه را میل مدارایی هست

گفت رازی که نهان است ببین
اگرت دیده  بینایی هست

هم از امروز سخن باید گفت
که خبر داشت که فردایی هست

(پروین اعتصامی)

‎.
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌💎
🆔 @maneshparsi

#برگی_از_تقویم_تاریخ

☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#پروین_اعتصامی، د

‍ ‍ ‍ ‍ ☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘

۱۵ فروردین زادروز ناظم‌الاطبا

‍(زاده ۱۵ فروردین ۱۲۲۶ کرمان -- درگذشته ۸ تیر ۱۳۰۳ تهران)  ادیب و دانشمند

او از برجسته‌ترین پزشکان اواخر دوره قاجار و پزشک مخصوص دربار مظفرالدین شاه و مؤثر در امضای فرمان مشروطیت بود. در تأسیس چند مریضخانه به سبک اروپایی در تهران، مشهد و… نقش اصلی داشت و از بنیان‌گذاران نخستین مجلس حفظ‌الصحة در تاریخ کشور به‌شمار می‌آید.
تألیفات پزشکی وی متعدد بود و در زمینه‌های غیرپزشکی نیز شاخص‌ترین اثر او فرهنگ لغت بزرگ و چهارجلدی است که با عنوان فرهنگ ناظم‌الاطبا مشهور است.
پدر و نیاکانش که به طبابت اشتغال داشتند، از اعضای خاندان نفیسی‌های کرمان بودند که از چند قرن پیش در این شهر طبابت می‌کردند. و نسب آنها به حکیم برهان‌الدین نفیس بن‌عوض بن‌حکیم کرمانی از معروف‌ترین پزشکان قرن نهم هجری و پزشک دربار الغ‌بیک بن‌شاهرخ بن‌تیمور گورکانی میرسیده‌است.
وی مقدمات علوم و فنون طب را نزد پدر و سایر اطبای آن دوران فراگرفت و در نوزده سالگی در دارالفنون به تحصیل پرداخت و چنان استعداد و علاقه‌ای در این کار از خود نشان داد که پس از اندک زمانی به دستیاری و معاونت استادان خود برگزیده شد. در سال ۱۲۸۵ق ضمن تحصیل در دارالفنون برای طبابت در فوج مهندسی قشون انتخاب شد و در سال ۱۲۸۸ق که قحطی و امراض گوناگون شهر تهران را فرا گرفت، برای درمان بیماران، خدمات بسیاری کرد و در سال ۱۲۸۹ق از طب فارغ‌التحصیل شد.
در سال ۱۳۱۵ق، مدرسه شرف را پایه‌گذاری کرد و تا سال ۱۳۲۳ق، نه تنها بدون دریافت پاداش مالی آن را به شیوه اروپایی اداره میکرد، بلکه بیشتر مخارج آن را شخصاً می‌‌داد.
وی در مدت ۵۷ سال شب و روز و تاپان زندگی که ناتوان شده بود، در خدمت مداوای بیماران بود و هرگاه فرصتی می‌شد، به تألیف و ترجمه از زبان فرانسوی می‌پرداخت.
علی‌اصغر نفیسی، نخستین وزیر بهداشت ایران و سعید نفیسی، تاریخ‌نگار، ادیب و نویسنده و مترجم نامدار، پسران او بودند.

‎
.
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ

☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#ناظم_الاطبا، ز

همه شهر ایران سراسر دهی
جهان گشته از نام تو آگهی
همه بوم و بر زنده یک تن مباد
که ایران به مانند گلشن بود

✍🏻حکیم ابوالقاسم فردوسی


.
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌💎
🆔 @maneshparsi

تندیس فردوسی در گذر زمان

تندیس اول، ۱۰ مهرماه ۱۳۲۴
تندیس دوم، ۱۶ خرداد ۱۳۲۸
تندیس سوم، ۵ مهر ۱۳۵۰


.
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌💎
🆔 @maneshparsi

پیدا شدن قسمتی از سرستون تخت جمشید در جاده ورودی تخت جمشید


یا زیر خاک مدفون بوده و به دلیل عملیات تعمیر و خاک‌برداری جاده برای عبور مسافران نوروزی، به سطح زمین اومده،
یا یکی از مسافرا اون رو از جای اصلی جدا کرده و قصد قاچاق داشته، اما موفق نشده و کنار جاده رها کرده!
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌💎
🆔 @maneshparsi

📌 نگین کاروانسراهای ایران در #ورامین

اینجا کاروانسرای قصر بهرام است.
یکی از کاروانسراهای زیبای ایران که علاوه بر جاذبه معماری که داره، به دلیل قرار داشتن در دل پارک ملی کویر مرکزی ایران، از نظر داشتن حیات وحش هم دیدنی است.
خود کاروانسرا به نظرم خیلی خاص بود. مخصوصا سنگ هایی که دیوار کاروانسرا باهاش ساخته شده. جلوه قشنگی داره. داخلشم تمیز و قابل استفاده است.
دیدن این کاروانسرا یه کم دردسر داره البته. باید از پارک ملی مجوز بگیرید و بعدشم یه مسافت نسبتا طولانی را رو جاده خاکی برید که مناسب هر ماشینی نیست.

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎•🍃☘ @didYouKonw‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

‍ سند هويت شهر بيشاپور.

🔹دقيقا در مركز شهر باستانى بيشاپور و در محل تلاقى دو خيابان بزرگ شهر به دو ستون سنگى حدود ٧ مترى برميخوريم با كتيبه اى به دو زبان اشكانى در ١٦ سطر و زبان پهلوى ساسانى در ١٢ سطر كه شناسنامه شهر بيشاپور محسوب ميشود و زهى سعادت كه اين دو ستون از گذر ايام و گزند روزگار و حمله اعراب در امان مانده اند🙏🏻
.
🔹متن كتيبه از قول فرديست به نام "اپسا" كه خودش را دبير و اهل حران ( شهرى در روم آن روز و سوريه امروزى )معرفى كرده است ،كه در سال ٢٦٦ ميلادى با هزينه خودش ، پيكره اى از شاپور اول ساسانى ساخته بوده و شاپور اول آمده و به او پاداش داده است .به گفته باستانشناسان اين تاريخ ، زمان افتتاح شهر بيشاپور است و اپساى دبير هم به احتمال زياد مهندس ناظر ساخت شهر بيشاپور بوده است.سرستونهاى اين دو ستون شبيه سرستونهاى گلدانى شكل ( كورينتى) هستند كه در يونان ابداع شد و مورد توجه و تقليد روميان قرار گرفت .در نظر داشته باشيد كه شاپور پس از شكست والرين ( امپراتور روم) به كمك اسرا و مهندسين رومى دستور ساخت شهر بيشاپور را در مسير شاهى حد فاصل تخت جمشيد به شوش و تيسفون داد .

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌💎
🆔 @maneshparsi

نخستين كشوری كه درجهان به ايجاد موسسه تاليف و ترجمه كتاب همت گماشت ایران بود که در دوران خسرو انوشيروان داير شد. ترجمه كليله و دمنه از سانسكريت به فارسی يكی از این شاهكارها بود!

.
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌💎
🆔 @maneshparsi