کاش می‌شد آدم غم‌هاش رو تا کنه و بذاره بین کتاب‌های توی قفسه.

فراموش خواهی شد، چنان‌که هرگز نبوده‌ای؛
مانند مرگِ یک پرنده، مثلِ عشقِ یک رهگذر.

نذار از تماشایِ سقوطت لذت ببرن، پرواز کن.

جنگی‌ست تمام‌نشدنی،
بین «منِ غمگین» و «منی که تلاش می‌کند غمگین نباشد».

احتمالا تو تقدیرم نوشتن باید هر روز برای امیدواری تقلا کنی.

ذات همتون یکیه فقط دیالوگاتون متفاوته.