جاواپرو در ۱۶ مهر ۱۳۹۵ ساعت ۱۷:۳۷ متولد شد
۹ سال تلاش، یادگیری و رشدِ پیوسته برای ساختن دنیایی که منابع فارسی آموزش جاوا در اون غنیتر، کاربردیتر و در دسترستر باشن.
با هم یاد میگیریم، با هم پیشرفت میکنیم و با هم مسیر جاوا در ایران رو روشنتر میسازیم.
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
❤10🎉3
آکادمی جاواپرو
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
❤2
🔹 ماتریس SWOT (تلفظ: اسوُت) یک ابزار تحلیلی است که برای بررسی وضعیت یک موضوع، کسبوکار، مهارت یا حتی تصمیم شخصی استفاده میشود.
کلمهی SWOT مخفف چهار واژه انگلیسی است:
🔹 شکل ماتریس SWOT
معمولاً به صورت یک جدول چهارخانه نمایش داده میشود:
مثبت (درونی / بیرونی) منفی (درونی / بیرونی)
درونی (قابل کنترل)
بیرونی (غیرقابل کنترل)
🔹 کاربرد SWOT چیه؟
از SWOT برای تحلیل تصمیمها و برنامهریزی استراتژیک استفاده میکنیم.
مثلاً میخوای بدونی:
آیا یادگیری زبان جاوا برایت تصمیم درستی است یا نه؟
یا اینکه آیا سرمایهگذاری روی یک کسبوکار جدید بهصرفه است یا خطرناک؟
در این حالت، با نوشتن نقاط قوت، ضعف، فرصت و تهدید، تصویری واقعی از وضعیت بهدست میآوری تا بتوانی تصمیم آگاهانهتری بگیری.
⚡️ @javapro_ir✈️ @group_javapro
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
❤7🙏3😍3
مثلا میخواید یک زبان برنامه نویسی جدید رو شروع کنید یک ماتریس شبیه چیزی که در تصویر هست میکشید و در بخش S نقاط قوت اون زبان برنامه نویسی و در بخش W نقاط ضعف اون زبان برنامه نویسی و در بخش O فرصت های اون زبان برنامه نویسی و در بخش T تهدید های اون زبان رو می نویسید اینجوری یک دید بهتری میگیرید که اصلا ارزش داره اون زبان برنامه نوییی را یاد بگیرید یا خیر
در بخش S و W به عوامل درونی اشاره داره و بخش O و T به عوامل بیرونی اشاره داره در ادامه یک مثال از ماتریس SWOT زبان برنامه نویسی جاوا براتون میزنم و برای تمرین بیشتر از هوش مصنوعی می تونید کمک بگیرید، سرچ کنید و تمرینات بیشتری انجام بدید که حسابی دست تون بیاد.
ماتریس SWOT در شروع یک مهارت جدید، راه اندازی کسب و کار، حتی ازدواج و.... میتونه بهتون کمک کنه و با دید باز تصمیم بگیرید.
➡️ اشتراک 👍 لایک 💬 کامنت
در بخش S و W به عوامل درونی اشاره داره و بخش O و T به عوامل بیرونی اشاره داره در ادامه یک مثال از ماتریس SWOT زبان برنامه نویسی جاوا براتون میزنم و برای تمرین بیشتر از هوش مصنوعی می تونید کمک بگیرید، سرچ کنید و تمرینات بیشتری انجام بدید که حسابی دست تون بیاد.
ماتریس SWOT در شروع یک مهارت جدید، راه اندازی کسب و کار، حتی ازدواج و.... میتونه بهتون کمک کنه و با دید باز تصمیم بگیرید.
⚡️ @javapro_ir✈️ @group_javapro
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
❤6💯3
۱. پایداری و بلوغ جاوا یک زبان قدیمی و بالغ است و طی سالها توسعه یافته و خطاهای اصلی آن رفع شده است. به همین دلیل در پروژههای بزرگ سازمانی اعتماد بالایی دارد.
۲. جامعه بزرگ و اکوسیستم غنی کتابخانهها، فریمورکها و ابزارهای فراوان (Spring, Hibernate, Jakarta EE، ابزارهای تست، ابزارهای توسعه و …) در اطراف جاوا وجود دارد که به شما اجازه میدهد تقریباً برای هر نیاز راهحلی پیدا کنید.
۳. قابلیت اجرا در پلتفرمهای مختلف (Write Once, Run Anywhere) با JVM، کد جاوا میتواند روی پلتفرمهای مختلف اجرا شود (ویندوز، لینوکس، مک) با کمترین تغییر.
۴. استفاده گسترده در سطح سازمانی / بانکی / مالی بسیاری از بانکها، شرکتهای بزرگ، سیستمهای سازمانی و دولتی از جاوا برای بخشهای بکاند استفاده میکنند. این میتواند ثبات شغلی را افزایش دهد.
۵. تقاضای مداوم در بازار جهانی طبق گزارشها، جاوا همچنان یکی از زبانهای برتر بازار است و در پروژههای کلان سازمانی، کلود، میکروسرویسها جایگاه خوبی دارد.
۶. بازار جهانی و امکان کار از راه دور شما میتوانید برای شرکتهای خارجی کار کنید و درآمد ارزی داشته باشید، با استفاده از فریلنسینگ یا استخدام ریموت. در ایران نیز موقعیتهای ریموت برای جاوا وجود دارد.
۱. آغاز سخت برای مبتدیها مفاهیمی مانند مدیریت حافظه (گرابج کالکشن)، چندنخی (multithreading)، JVM tuning و ساختار فریمورکها ممکن است برای تازهکار زیاد پیچیده باشد.
۲. رقابت با زبانهای مدرنتر و فریمورکهای جدید زبانهایی مانند Python، JavaScript/TypeScript، Go، Kotlin و فریمورکهایی سبکتر ممکن است برای پروژههای جدید انتخاب شوند.
۳. بهروزرسانیهای نسخهای و مهاجرت تغییر نسخه جاوا (مثلاً جاوا 8 → 11 → 17 → 21) ممکن است چالشهایی ایجاد کند؛ پروژهها باید بهروزرسانی شوند و ناسازگاری ممکن است پیش بیاید.
۴. مصرف حافظه و زمان راهاندازی در مقایسه با زبانهای کامپایلشده به صورت بومی (native) و زبانها سبک مثل Go یا Rust، جاوا بعضی مواقع زمان راهاندازی بیشتری دارد و مصرف منابع بیشتری دارد.
۱. رشد بازار نرمافزار و دیجیتالسازی در ایران و جهان با دیجیتالشدن سازمانها، نیاز به توسعه سیستمهای پشتیبان، APIها، مدیریت داده و خدمات بکاند افزایش مییابد. بازار جهانی جاوا طبق پیشبینیها رشد خواهد داشت.
۲. تکنولوژیهای جدید و ترکیب با جاوا استفاده از میکروسرویس، معماری ابری (cloud-native)، سرورلس، پروژه لام، GraalVM، جاوا در هوش مصنوعی و دادههای بزرگ (big data).
۳. کار ریموت و پروژههای بینالمللی به ویژه برای کسانی که در ایران هستند، کار برای شرکتهای خارجی یا پروژههای بینالمللی میتواند درآمد بسیار بالاتری نسبت به بازار داخلی داشته باشد.
۴. تخصص و مهارتهای جانبی اگر در جاوا علاوه بر زبان، فریمورکهای مهم (مثلاً Spring Boot، میکروسرویسها، Kafka، ابزارهای ابری) را خوب یاد بگیرید، شما را در بازار برجستهتر میکند.
۵. بازار ایران هنوز در حال تکامل در ایران هنوز بسیاری از کسبوکارها به سمت سیستمسازی و اتوماسیون حرکت نکردهاند و این یعنی فرصت برای کسانی که با جاوا وارد شوند.
۱. نوسان اقتصادی و مسائل ارزی در ایران حتی اگر درآمد دلاری داشته باشید، مشکلات انتقال پول، محدودیتها و تغییرات ارزی میتواند تأثیر مهمی داشته باشد.
۲. رقابت شدید و اشباع شدن بازار چون جاوا یکی از زبانهای محبوب است، رقابت زیاد است؛ برای جذب پروژه یا استخدام، باید توانمندیهای قوی و رزومه خوب داشته باشید.
۳. مهاجرت نیروی انسانی (فرار مغزها) اگر بسیاری از متخصصان موفق به خروج از کشور شوند، دسترسی به مربیان و شبکه محلی ممکن است کاهش یابد و بازار داخلی ضعیفتر شود.
۴. ظهور زبانها و فناوریهای نو زبانها و فناوریهای تازه مانند Rust، Kotlin، Node.js، پلتفرمهای سرورلس ممکن است بخشی از سهم بازار را بگیرند.
۵. چالشهای مدیریتی و پروژههای بزرگ در پروژههای بزرگ، مسائل هماهنگی، پاسخگویی، نگهداری و مدیریت معماری ممکن است باعث عقبماندگی یا شکست پروژه شوند.
⚡️ @javapro_ir✈️ @group_javapro
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
👍19❤6
اگر از این نوع محتواها را میپسندید، لایک کنید تا متوجه بشیم و بازخورد بگیریم.👍
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
👍1
📘 موضوع : StringBuilder vs StringBuffer — تفاوت در عملکرد و Thread-Safety
در جاوا، وقتی بخواهیم رشتهها را به صورت قابلتغییر (Mutable) مدیریت کنیم، به جای استفاده از String از StringBuilder یا StringBuffer استفاده میکنیم.
اما تفاوت اصلی این دو در نخ ایمنی (Thread Safety) و کارایی (Performance) است.
🔹 ۱. StringBuffer — ایمن در برابر چند نخ (Thread-Safe):
کلاس StringBuffer از نسخههای اولیهی جاوا وجود دارد و همهی متدهای آن synchronized هستند.
یعنی فقط یک Thread در هر لحظه میتواند به آن دسترسی داشته باشد.
✅ مناسب برای برنامههایی که چند Thread همزمان روی یک رشته کار میکنند.
❌ ولی کندتر از StringBuilder است، چون همواره باید قفل (lock) برقرار شود.
📘 مثال:
در محیطهای چندنخی (multi-threaded)، این روش امن است چون StringBuffer از قفل استفاده میکند تا داده خراب نشود.
🔹 ۲. StringBuilder — سریعتر اما غیرایمن (Not Thread-Safe):
کلاس StringBuilder در جاوا 5 معرفی شد تا جایگزینی سریعتر برای StringBuffer باشد.
متدهای آن synchronized نیستند، پس در محیط تکنخی (Single Thread) عملکرد بهتری دارد.
✅ بسیار سریعتر از StringBuffer است.
❌ در محیط چندنخی نباید همزمان از چند Thread به آن دسترسی داشت.
📘 مثال:
در برنامههای ساده یا الگوریتمهایی مثل ساخت رشته در حلقهها (`for`)، همیشه StringBuilder انتخاب بهتری است.
🔹 ۳. تفاوت در سرعت:
در محیط تکنخی، StringBuilder معمولاً ۳۰ تا ۴۰ درصد سریعتر از StringBuffer است، چون از هیچ قفلی استفاده نمیکند.
📘 مثال مقایسه عملکرد:
در بیشتر موارد، StringBuilder سریعتر اجرا میشود.
✅ جمعبندی نهایی:
* اگر برنامهی شما تکنخی (Single-threaded) است ➤ از StringBuilder استفاده کن.
* اگر برنامهی شما چندنخی (Multi-threaded) است ➤ از StringBuffer استفاده کن.
* هر دو Mutable هستند و برای کارهای زیاد با رشتهها مناسبتر از String هستند.
🔥 نکته مهم:
در واقع String در جاوا Immutable است، اما StringBuilder و StringBuffer Mutable هستند؛ بنابراین استفادهی درست از آنها در جاهایی که رشتهها زیاد تغییر میکنند باعث افزایش چشمگیر کارایی برنامه میشود.
در جاوا، وقتی بخواهیم رشتهها را به صورت قابلتغییر (Mutable) مدیریت کنیم، به جای استفاده از String از StringBuilder یا StringBuffer استفاده میکنیم.
اما تفاوت اصلی این دو در نخ ایمنی (Thread Safety) و کارایی (Performance) است.
🔹 ۱. StringBuffer — ایمن در برابر چند نخ (Thread-Safe):
کلاس StringBuffer از نسخههای اولیهی جاوا وجود دارد و همهی متدهای آن synchronized هستند.
یعنی فقط یک Thread در هر لحظه میتواند به آن دسترسی داشته باشد.
✅ مناسب برای برنامههایی که چند Thread همزمان روی یک رشته کار میکنند.
❌ ولی کندتر از StringBuilder است، چون همواره باید قفل (lock) برقرار شود.
📘 مثال:
public class BufferExample {
public static void main(String[] args) {
StringBuffer sb = new StringBuffer("Hello");
sb.append(" Java");
sb.append(" World!");
System.out.println(sb); // Hello Java World!
}
}
در محیطهای چندنخی (multi-threaded)، این روش امن است چون StringBuffer از قفل استفاده میکند تا داده خراب نشود.
🔹 ۲. StringBuilder — سریعتر اما غیرایمن (Not Thread-Safe):
کلاس StringBuilder در جاوا 5 معرفی شد تا جایگزینی سریعتر برای StringBuffer باشد.
متدهای آن synchronized نیستند، پس در محیط تکنخی (Single Thread) عملکرد بهتری دارد.
✅ بسیار سریعتر از StringBuffer است.
❌ در محیط چندنخی نباید همزمان از چند Thread به آن دسترسی داشت.
📘 مثال:
public class BuilderExample {
public static void main(String[] args) {
StringBuilder sb = new StringBuilder("Hello");
sb.append(" Java");
sb.append(" World!");
System.out.println(sb); // Hello Java World!
}
}
در برنامههای ساده یا الگوریتمهایی مثل ساخت رشته در حلقهها (`for`)، همیشه StringBuilder انتخاب بهتری است.
🔹 ۳. تفاوت در سرعت:
در محیط تکنخی، StringBuilder معمولاً ۳۰ تا ۴۰ درصد سریعتر از StringBuffer است، چون از هیچ قفلی استفاده نمیکند.
📘 مثال مقایسه عملکرد:
public class PerformanceTest {
public static void main(String[] args) {
long start1 = System.nanoTime();
StringBuilder sb = new StringBuilder();
for(int i = 0; i < 100000; i++) sb.append("A");
System.out.println("StringBuilder: " + (System.nanoTime() - start1));
long start2 = System.nanoTime();
StringBuffer sbf = new StringBuffer();
for(int i = 0; i < 100000; i++) sbf.append("A");
System.out.println("StringBuffer: " + (System.nanoTime() - start2));
}
}
در بیشتر موارد، StringBuilder سریعتر اجرا میشود.
✅ جمعبندی نهایی:
* اگر برنامهی شما تکنخی (Single-threaded) است ➤ از StringBuilder استفاده کن.
* اگر برنامهی شما چندنخی (Multi-threaded) است ➤ از StringBuffer استفاده کن.
* هر دو Mutable هستند و برای کارهای زیاد با رشتهها مناسبتر از String هستند.
🔥 نکته مهم:
در واقع String در جاوا Immutable است، اما StringBuilder و StringBuffer Mutable هستند؛ بنابراین استفادهی درست از آنها در جاهایی که رشتهها زیاد تغییر میکنند باعث افزایش چشمگیر کارایی برنامه میشود.
#کاربرـپیشرفته
🆔 @javapro_ir
🆔 @group_javapro
👍6
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
📘 تفاوت StringBuilder با String.concat() و دلیل پرهیز از استفادهی + در حلقهها
در جاوا، رشتهها (`String`) Immutable (تغییرناپذیر) هستند؛ یعنی هر بار که یک عملیات ترکیب (`+` یا `concat`) انجام میدهی، یک شیء جدید از نوع String ساخته میشود و مقدار قبلی در حافظه باقی میماند.
به همین خاطر، اگر در حلقه از + یا concat() استفاده کنی، در واقع در هر بار تکرار، شیء جدیدی در حافظه ایجاد میشود که باعث کاهش شدید Performance و افزایش مصرف حافظه میگردد.
🔹 ۱. مشکل استفاده از + در حلقهها
📘 مثال:
🔍 در ظاهر، خروجی ساده است:
اما در پشت صحنه، در هر بار اجرای خط result = result + i;
یک StringBuilder موقت ساخته میشود، مقدار قبلی و جدید را به هم میچسباند، سپس به String تبدیل میشود و در نهایت شیء قبلی از بین میرود.
یعنی برای پنج بار تکرار، حداقل پنج شیء String و پنج شیء StringBuilder ساخته میشود!
در حلقههای بزرگ (مثلاً هزار بار)، این کار بسیار پرهزینه میشود.
🔹 ۲. استفاده از String.concat()
روش دیگر، استفاده از متد concat() است:
این هم دقیقاً همان مشکل را دارد؛ چون متد concat() هم رشتهی جدیدی میسازد.
در واقع، concat() درون خودش چیزی شبیه این انجام میدهد:
یعنی هیچ فرقی از نظر Immutable بودن با + ندارد.
🔹 ۳. راهحل صحیح: استفاده از StringBuilder
برای جلوگیری از ساخت رشتههای متعدد، از StringBuilder استفاده میکنیم که Mutable است و مستقیماً روی همان آبجکت کار میکند.
📘 مثال بهینه:
در اینجا فقط یک شیء StringBuilder در حافظه ساخته میشود و متد append() در هر بار تکرار به همان شیء اضافه میکند.
در پایان با toString() آن را به String تبدیل میکنیم.
🔹 ۴. مقایسهی عملکرد
📘 مثال:
🔍 در بیشتر سیستمها، تفاوت زمان میتواند دهها برابر باشد.
استفاده از StringBuilder در حلقهها معمولاً ۱۰ تا ۲۰ برابر سریعتر است.
🔥 نکتهی پایانی:
کامپایلر جاوا در صورت استفاده از + خارج از حلقهها، خودش آن را به StringBuilder تبدیل میکند.
اما در داخل حلقهها، این کار را انجام نمیدهد، چون هر بار باید مقدار جدید بسازد.
در جاوا، رشتهها (`String`) Immutable (تغییرناپذیر) هستند؛ یعنی هر بار که یک عملیات ترکیب (`+` یا `concat`) انجام میدهی، یک شیء جدید از نوع String ساخته میشود و مقدار قبلی در حافظه باقی میماند.
به همین خاطر، اگر در حلقه از + یا concat() استفاده کنی، در واقع در هر بار تکرار، شیء جدیدی در حافظه ایجاد میشود که باعث کاهش شدید Performance و افزایش مصرف حافظه میگردد.
🔹 ۱. مشکل استفاده از + در حلقهها
📘 مثال:
public class StringConcatExample {
public static void main(String[] args) {
String result = "";
for (int i = 0; i < 5; i++) {
result = result + i;
}
System.out.println(result);
}
}
🔍 در ظاهر، خروجی ساده است:
01234
اما در پشت صحنه، در هر بار اجرای خط result = result + i;
یک StringBuilder موقت ساخته میشود، مقدار قبلی و جدید را به هم میچسباند، سپس به String تبدیل میشود و در نهایت شیء قبلی از بین میرود.
یعنی برای پنج بار تکرار، حداقل پنج شیء String و پنج شیء StringBuilder ساخته میشود!
در حلقههای بزرگ (مثلاً هزار بار)، این کار بسیار پرهزینه میشود.
🔹 ۲. استفاده از String.concat()
روش دیگر، استفاده از متد concat() است:
public class ConcatExample {
public static void main(String[] args) {
String result = "";
for (int i = 0; i < 5; i++) {
result = result.concat(String.valueOf(i));
}
System.out.println(result);
}
}
این هم دقیقاً همان مشکل را دارد؛ چون متد concat() هم رشتهی جدیدی میسازد.
در واقع، concat() درون خودش چیزی شبیه این انجام میدهد:
return new String(this.value + otherValue);
یعنی هیچ فرقی از نظر Immutable بودن با + ندارد.
🔹 ۳. راهحل صحیح: استفاده از StringBuilder
برای جلوگیری از ساخت رشتههای متعدد، از StringBuilder استفاده میکنیم که Mutable است و مستقیماً روی همان آبجکت کار میکند.
📘 مثال بهینه:
public class StringBuilderExample {
public static void main(String[] args) {
StringBuilder sb = new StringBuilder();
for (int i = 0; i < 5; i++) {
sb.append(i);
}
System.out.println(sb.toString());
}
}
در اینجا فقط یک شیء StringBuilder در حافظه ساخته میشود و متد append() در هر بار تکرار به همان شیء اضافه میکند.
در پایان با toString() آن را به String تبدیل میکنیم.
🔹 ۴. مقایسهی عملکرد
📘 مثال:
public class PerformanceTest {
public static void main(String[] args) {
long start1 = System.nanoTime();
String s = "";
for (int i = 0; i < 10000; i++) {
s += i;
}
long duration1 = System.nanoTime() - start1;
long start2 = System.nanoTime();
StringBuilder sb = new StringBuilder();
for (int i = 0; i < 10000; i++) {
sb.append(i);
}
long duration2 = System.nanoTime() - start2;
System.out.println("Using '+': " + duration1);
System.out.println("Using StringBuilder: " + duration2);
}
}
🔍 در بیشتر سیستمها، تفاوت زمان میتواند دهها برابر باشد.
استفاده از StringBuilder در حلقهها معمولاً ۱۰ تا ۲۰ برابر سریعتر است.
🔥 نکتهی پایانی:
کامپایلر جاوا در صورت استفاده از + خارج از حلقهها، خودش آن را به StringBuilder تبدیل میکند.
اما در داخل حلقهها، این کار را انجام نمیدهد، چون هر بار باید مقدار جدید بسازد.
#کاربرـحرفهـای
🆔 @javapro_ir
🆔 @group_javapro
👍3
قصد داریم آموزش های پروژه محور معماری میکروسرویس ها با جاوا عملی و واقعی به صورت دیپلوی تهیه کنیم.
مثلا پروژه مدیریت رستوران روی دامنه و هاست واقعی و کاملا عملی
این آموزش ها تمرکزش رو اینکه شما قبلا مباحث میکروسرویس رو یاد گرفتید و حالا میخواید چند پروژه عملی انجام بدید و خودتون محک بزنید، لطفا در ادامه در نظرسنجی بعد از این پیام شرکت کنید که ببینیم چه سطح آموزشی مدنظرتون است.
مثلا پروژه مدیریت رستوران روی دامنه و هاست واقعی و کاملا عملی
این آموزش ها تمرکزش رو اینکه شما قبلا مباحث میکروسرویس رو یاد گرفتید و حالا میخواید چند پروژه عملی انجام بدید و خودتون محک بزنید، لطفا در ادامه در نظرسنجی بعد از این پیام شرکت کنید که ببینیم چه سطح آموزشی مدنظرتون است.
👍3
در مورد آموزش های پروژه محور معماری میکروسرویس ها با جاوا نظیر مدیریت رستوران، درگاه پرداخت آنلاین، فروشگاه اینترنتی و.... میخواید در چه سطحی آموزش داده بشه
Anonymous Poll
38%
الف) در آموزش پروژه محور فرض بر این بگیریم شما مباحث رو بلد هستید و روی انجام پروژه واقعی تمرکز کنیم
62%
ب) در آموزش پروژه محور در زمان انجام پروژه مباحث هم آموزش داده شود
یه مثال میزنم تا منظورم روشنتر بشه:
فرض کنید میخوایم یه برنامه مدیریت رستوران رو با معماری میکروسرویس و با استفاده از Java و Spring Boot پیادهسازی کنیم.
حالا دو رویکرد داریم:
گزینه الف) فرض کنیم شما با مفاهیمی مثل Spring Boot، Security، Docker، Kafka و... آشنا هستید و مستقیماً بریم سراغ نحوه استفاده از این ابزارها در پروژه واقعی و روی معماری میکروسرویس تمرکز کنیم.
گزینه ب) یا اینکه پیشنیازها و ابزارهایی که در پروژه استفاده میشن رو هم از صفر آموزش بدیم تا دوره کاملاً بدون نیاز به پیشنیاز باشه.
بعضی از دوستان میگن پرداختن به پیشنیازها در دوره پروژهمحور باعث طولانی و خستهکننده شدن آموزش میشه و بهتره مستقیم وارد پروژه واقعی بشیم.
فرض کنید میخوایم یه برنامه مدیریت رستوران رو با معماری میکروسرویس و با استفاده از Java و Spring Boot پیادهسازی کنیم.
حالا دو رویکرد داریم:
گزینه الف) فرض کنیم شما با مفاهیمی مثل Spring Boot، Security، Docker، Kafka و... آشنا هستید و مستقیماً بریم سراغ نحوه استفاده از این ابزارها در پروژه واقعی و روی معماری میکروسرویس تمرکز کنیم.
گزینه ب) یا اینکه پیشنیازها و ابزارهایی که در پروژه استفاده میشن رو هم از صفر آموزش بدیم تا دوره کاملاً بدون نیاز به پیشنیاز باشه.
بعضی از دوستان میگن پرداختن به پیشنیازها در دوره پروژهمحور باعث طولانی و خستهکننده شدن آموزش میشه و بهتره مستقیم وارد پروژه واقعی بشیم.
دوره های پروژه محور معماری میکروسرویس ها با جاوا و اسپرینگ بوت نظیر مدیریت رستوران،فروشگاه اینترنتی،درگاه پرداخت آنلاین و... در چه سطحی برگزار شود؟
Anonymous Poll
74%
مخاطب سطح متوسط، تک تک اجزا باز بشه و آموزش داده شود.
26%
مخاطب سطح حرفه ای، نیاز نیست خیلی چیزا در زمان انجام پروژه عملی آموزش داده شود.
در این نظرسنجی هاشرکت کنید چون قراره ی آموزش پروژه محور مایکروسرویس- مدیریت رستوران تهیه کنیم و سطح آموزش را این نظرسنجی ها مشخص خواهد کرد.
📘 موضوع: Dependency Injection در جاوا — مفهوم و اهمیت آن در طراحی شیءگرا
در برنامهنویسی شیءگرا، کلاسها معمولاً برای انجام کارهای خود به اشیای دیگر نیاز دارند.
به این اشیای وابسته، Dependency (وابستگی) گفته میشود.
اما نحوهی ایجاد و مدیریت این وابستگیهاست که تفاوت بین کد ضعیف و کد قابلتوسعه و تستپذیر را مشخص میکند.
🔹 ۱. مشکل: وابستگی مستقیم بین کلاسها
فرض کنید کلاس Car برای کار کردن به یک Engine نیاز دارد 👇
در نگاه اول ساده است، اما یک مشکل بزرگ دارد:
کلاس Car خودش تصمیم گرفته که چطور Engine را بسازد.
اگر روزی بخواهید نوع موتور را تغییر دهید (مثلاً از Engine به ElectricEngine)، باید کد Car را تغییر دهید ❌
یعنی Car به Engine وابسته شده و این برخلاف اصل Open/Closed Principle از SOLID است.
🔹 ۲. راهحل: تزریق وابستگی (Dependency Injection)
در روش Dependency Injection، به جای اینکه کلاس خودش وابستگی را بسازد،
ما آن را از بیرون تزریق میکنیم (از طریق سازنده، Setter یا Interface).
📘 مثال با Constructor Injection:
در اینجا، Car دیگر مسئول ساخت Engine نیست — فقط از آن استفاده میکند.
در نتیجه میتوانیم نوع موتور را در آینده بهراحتی تغییر دهیم، بدون دست زدن به کد Car ✅
🔹 ۳. انواع Dependency Injection
1. Constructor Injection → تزریق از طریق سازنده (مثل مثال بالا)
2. Setter Injection → تزریق از طریق متد Setter
3. Interface Injection → وابستگی از طریق متدی در Interface تزریق میشود
📘 مثال Setter Injection:
🔹 ۴. مزایای استفاده از Dependency Injection
✅ کاهش Coupling (وابستگی مستقیم) بین کلاسها
✅ افزایش Testability (قابل تست شدن راحتتر)
✅ افزایش Reusability (قابل استفاده مجدد بودن کلاسها)
✅ رعایت اصول SOLID مخصوصاً Open/Closed و Single Responsibility
📘 مثال تست راحتتر با DI:
در اینجا، بدون تغییر در کلاس Car`، یک `MockEngine تزریق کردیم تا تست انجام شود.
🔹 ۵. Dependency Injection در فریمورکها (مثل Spring)
فریمورکهایی مانند Spring این فرایند را بهصورت خودکار انجام میدهند.
یعنی فقط با استفاده از Annotationهایی مانند @Component و `@Autowired`،
Spring خودش وابستگیها را میسازد و تزریق میکند.
📘 مثال:
در این حالت، Spring Container خودش متوجه میشود که Car به Engine نیاز دارد و آن را تزریق میکند.
در برنامهنویسی شیءگرا، کلاسها معمولاً برای انجام کارهای خود به اشیای دیگر نیاز دارند.
به این اشیای وابسته، Dependency (وابستگی) گفته میشود.
اما نحوهی ایجاد و مدیریت این وابستگیهاست که تفاوت بین کد ضعیف و کد قابلتوسعه و تستپذیر را مشخص میکند.
🔹 ۱. مشکل: وابستگی مستقیم بین کلاسها
فرض کنید کلاس Car برای کار کردن به یک Engine نیاز دارد 👇
class Engine {
void start() {
System.out.println("Engine started!");
}
}
class Car {
private Engine engine = new Engine(); // وابستگی مستقیم!
void drive() {
engine.start();
System.out.println("Car is moving!");
}
}
در نگاه اول ساده است، اما یک مشکل بزرگ دارد:
کلاس Car خودش تصمیم گرفته که چطور Engine را بسازد.
اگر روزی بخواهید نوع موتور را تغییر دهید (مثلاً از Engine به ElectricEngine)، باید کد Car را تغییر دهید ❌
یعنی Car به Engine وابسته شده و این برخلاف اصل Open/Closed Principle از SOLID است.
🔹 ۲. راهحل: تزریق وابستگی (Dependency Injection)
در روش Dependency Injection، به جای اینکه کلاس خودش وابستگی را بسازد،
ما آن را از بیرون تزریق میکنیم (از طریق سازنده، Setter یا Interface).
📘 مثال با Constructor Injection:
class Engine {
void start() {
System.out.println("Engine started!");
}
}
class Car {
private Engine engine;
// وابستگی از بیرون تزریق میشود
public Car(Engine engine) {
this.engine = engine;
}
void drive() {
engine.start();
System.out.println("Car is moving!");
}
}
public class Main {
public static void main(String[] args) {
Engine engine = new Engine();
Car car = new Car(engine); // تزریق وابستگی
car.drive();
}
}
در اینجا، Car دیگر مسئول ساخت Engine نیست — فقط از آن استفاده میکند.
در نتیجه میتوانیم نوع موتور را در آینده بهراحتی تغییر دهیم، بدون دست زدن به کد Car ✅
🔹 ۳. انواع Dependency Injection
1. Constructor Injection → تزریق از طریق سازنده (مثل مثال بالا)
2. Setter Injection → تزریق از طریق متد Setter
3. Interface Injection → وابستگی از طریق متدی در Interface تزریق میشود
📘 مثال Setter Injection:
class Car {
private Engine engine;
public void setEngine(Engine engine) {
this.engine = engine;
}
void drive() {
engine.start();
System.out.println("Car is moving!");
}
}
🔹 ۴. مزایای استفاده از Dependency Injection
✅ کاهش Coupling (وابستگی مستقیم) بین کلاسها
✅ افزایش Testability (قابل تست شدن راحتتر)
✅ افزایش Reusability (قابل استفاده مجدد بودن کلاسها)
✅ رعایت اصول SOLID مخصوصاً Open/Closed و Single Responsibility
📘 مثال تست راحتتر با DI:
class MockEngine extends Engine {
void start() {
System.out.println("Mock engine started (for testing)");
}
}
public class Test {
public static void main(String[] args) {
Car car = new Car(new MockEngine());
car.drive(); // تست بدون اجرای موتور واقعی
}
}
در اینجا، بدون تغییر در کلاس Car`، یک `MockEngine تزریق کردیم تا تست انجام شود.
🔹 ۵. Dependency Injection در فریمورکها (مثل Spring)
فریمورکهایی مانند Spring این فرایند را بهصورت خودکار انجام میدهند.
یعنی فقط با استفاده از Annotationهایی مانند @Component و `@Autowired`،
Spring خودش وابستگیها را میسازد و تزریق میکند.
📘 مثال:
@Component
class Engine {
void start() {
System.out.println("Engine started!");
}
}
@Component
class Car {
private final Engine engine;
@Autowired
public Car(Engine engine) {
this.engine = engine;
}
void drive() {
engine.start();
System.out.println("Car is moving!");
}
}
در این حالت، Spring Container خودش متوجه میشود که Car به Engine نیاز دارد و آن را تزریق میکند.
👍6
✅ جمعبندی نهایی:
* در واقع Dependency Injection یعنی واگذاری کنترل ساخت وابستگیها به بیرون از کلاس.
* این کار باعث میشود کد ما منعطفتر، تستپذیرتر و تمیزتر شود.
* این مفهوم پایهی اصلی فریمورکهایی مانند Spring است و یکی از اصول مهم طراحی شیءگرا مدرن به شمار میرود.
* در واقع Dependency Injection یعنی واگذاری کنترل ساخت وابستگیها به بیرون از کلاس.
* این کار باعث میشود کد ما منعطفتر، تستپذیرتر و تمیزتر شود.
* این مفهوم پایهی اصلی فریمورکهایی مانند Spring است و یکی از اصول مهم طراحی شیءگرا مدرن به شمار میرود.
#کاربرـپیشرفته
🆔 @javapro_ir
🆔 @group_javapro
❤7👍1
✳️ کار با JSON در جاوا — آشنایی با Jackson و Gson
در برنامهنویسی مدرن، JSON یکی از پرکاربردترین فرمتها برای ذخیره و تبادل دادهها است. در جاوا، دو کتابخانهی بسیار محبوب برای کار با JSON وجود دارد: Jackson و Gson. هر دو امکان تبدیل (Serialization) و برعکستبدیل (Deserialization) اشیاء جاوا به JSON را فراهم میکنند.
🔹 ۱. کتابخانهی Jackson
درواقع Jackson یکی از قدرتمندترین ابزارهای کار با JSON در جاواست که توسط FasterXML توسعه داده شده و در بسیاری از فریمورکها (مثل Spring Boot) بهصورت پیشفرض استفاده میشود.
📘 نمونهی کد:
📍 خروجی:
📘 ویژگیهای مهم Jackson:
* پشتیبانی از Annotationها مثل @JsonProperty و @JsonIgnore
* پشتیبانی از Map، List، و Genericها
* کارایی بالا در پردازش دادههای حجیم
🔹 ۲. کتابخانهی Gson
کتابخانهی Gson محصول شرکت Google است و بهدلیل سادگی و حجم کم، در پروژههای سبکتر بسیار محبوب است.
📘 نمونهی کد:
📍 خروجی مشابه Jackson است:
📘 ویژگیهای مهم Gson:
* پشتیبانی از انواع Collectionها
* امکان کنترل دقیق Serialization با Annotationهایی مانند @Expose
* سادگی در استفاده و پیادهسازی
🧠 جمعبندی:
اگر در پروژههای بزرگ و سازمانی کار میکنید یا از فریمورکهایی مثل Spring Boot استفاده میکنید، کتابخانهی Jackson انتخاب بهتری است چون سریعتر، انعطافپذیرتر و سازگارتر با سیستمهای بزرگ است.
اما اگر پروژهی شما سبکتر است یا در محیطهایی مثل اندروید کار میکنید، کتابخانهی Gson بهدلیل سادگی و سبک بودن، گزینهی ایدهآلی محسوب میشود.
در برنامهنویسی مدرن، JSON یکی از پرکاربردترین فرمتها برای ذخیره و تبادل دادهها است. در جاوا، دو کتابخانهی بسیار محبوب برای کار با JSON وجود دارد: Jackson و Gson. هر دو امکان تبدیل (Serialization) و برعکستبدیل (Deserialization) اشیاء جاوا به JSON را فراهم میکنند.
🔹 ۱. کتابخانهی Jackson
درواقع Jackson یکی از قدرتمندترین ابزارهای کار با JSON در جاواست که توسط FasterXML توسعه داده شده و در بسیاری از فریمورکها (مثل Spring Boot) بهصورت پیشفرض استفاده میشود.
📘 نمونهی کد:
import com.fasterxml.jackson.databind.ObjectMapper;
class User {
public String name;
public int age;
}
public class JacksonExample {
public static void main(String[] args) throws Exception {
ObjectMapper mapper = new ObjectMapper();
// شیء جاوا به JSON
User user = new User();
user.name = "Saleh";
user.age = 25;
String json = mapper.writeValueAsString(user);
System.out.println("JSON: " + json);
// JSON به شیء جاوا
User newUser = mapper.readValue(json, User.class);
System.out.println("Name: " + newUser.name);
}
}
📍 خروجی:
JSON: {"name":"Saleh","age":25}
Name: Saleh
📘 ویژگیهای مهم Jackson:
* پشتیبانی از Annotationها مثل @JsonProperty و @JsonIgnore
* پشتیبانی از Map، List، و Genericها
* کارایی بالا در پردازش دادههای حجیم
🔹 ۲. کتابخانهی Gson
کتابخانهی Gson محصول شرکت Google است و بهدلیل سادگی و حجم کم، در پروژههای سبکتر بسیار محبوب است.
📘 نمونهی کد:
import com.google.gson.Gson;
class User {
String name;
int age;
}
public class GsonExample {
public static void main(String[] args) {
Gson gson = new Gson();
// شیء جاوا به JSON
User user = new User();
user.name = "Saleh";
user.age = 25;
String json = gson.toJson(user);
System.out.println("JSON: " + json);
// JSON به شیء جاوا
User newUser = gson.fromJson(json, User.class);
System.out.println("Name: " + newUser.name);
}
}
📍 خروجی مشابه Jackson است:
JSON: {"name":"Saleh","age":25}
Name: Saleh
📘 ویژگیهای مهم Gson:
* پشتیبانی از انواع Collectionها
* امکان کنترل دقیق Serialization با Annotationهایی مانند @Expose
* سادگی در استفاده و پیادهسازی
🧠 جمعبندی:
اگر در پروژههای بزرگ و سازمانی کار میکنید یا از فریمورکهایی مثل Spring Boot استفاده میکنید، کتابخانهی Jackson انتخاب بهتری است چون سریعتر، انعطافپذیرتر و سازگارتر با سیستمهای بزرگ است.
اما اگر پروژهی شما سبکتر است یا در محیطهایی مثل اندروید کار میکنید، کتابخانهی Gson بهدلیل سادگی و سبک بودن، گزینهی ایدهآلی محسوب میشود.
#کاربرـحرفهـای
🆔 @javapro_ir
🆔 @group_javapro
👍6