#هسا_پس
#جریان_شعر_پیشرو_اقوام_ایران_و_جهان
#معرفی_کتاب
با انتخاب: #مراد_قلی_پور
https://www.tgoop.com/hasa_pas

#هسا_پس
#جریان_شعر_پیشرو_اقوام_ایران_و_جهان
#معرفی_کتاب
با انتخاب:  #مراد_قلی_پور
https://www.tgoop.com/hasa_pas

#هسا_پس



شعر چند زبانی

فارسی:
دارکوب
دارکوب
گیر کرده است بهار
در گلوی درخت

گیلکی:

داردوکو
داردوکو
گیر بوکوده بهار
درخت گولی میان

#عباس_گلستانی

#هسا_پس
#جریان_شعر_پیشرو_اقوام_ایران_و_جهان

https://www.tgoop.com/hasa_pas

محو نظام زبان

#اخبار_هنری_و_فرهنگی

رسانه ایرانیان اروپا

🔷  محو نظام زبان   /مراد قلی‌پور


https://iran-europe.de/

نظریه ها  تابو های شعر نیستند. نظریه ها تابلو های عمومی ادبیات اند. شعر ، کارش تابو شکستن است نه تابلو شکستن. به چالش کشیدن نظریه ها کار شعر نیست مگر این که شعر بخواهد اوقات جدی خود را با نظریه ها سپری کند و تابو  ها را رها سازد. اگر چنین رفتاری انجام دهد پس در حال یک معامله خطرناک است. تعاملی که در فطرت خود حامل ترس و فایده گرایی است. شکستن تابلو های عمومی ادبیات  یک شوخی ای بیش نیست.

#مراد_قلی_پور
#تابو_یا_تابلو_شکنی_شعر
#هساپس
#جریان_شعر_پیشرو_اقوام_ایران_و_جهان
https://www.tgoop.com/hasa_pas

شما محصول یک سفارش  اجتماعی هستید آقای قلی پور

شعر دهه هفتاد داشته ها و نداشته هایش


#اخبار_هنری_و_فرهنگی

رسانه ایرانیان اروپا

🔷  م.روان شید


https://iran-europe.de/

شما محصول یک سفارش  اجتماعی هستید آقای قلی پور

شعر دهه هفتاد داشته ها و نداشته هایش


#اخبار_هنری_و_فرهنگی

رسانه ایرانیان اروپا

🔷  م.روان شید


https://iran-europe.de/

#گرد_همایی_شاعران__و_نویسندگان_پیشرو_مهاجر
#اروپا_امریکا_و
https://www.tgoop.com/gerdehamaeiadabitate

" گیله حجم "



بوشوم قاوه خانه
می قاوه پئله مییان
مادام ِ قاوه ئی چوم
پئله زه ئی
توکّه
توکّه
می سر نیویشتَه


#واگردان


قهوه خانه رفتم
در فنجان قهوه ام
چشمان قهوه ای مادام
پلک می زد
قطره
قطره
سرنوشت ام را


#کاس‌آقا_گسکری
  ۱۴۰۲/۶/۲ - رشت
#هسا_پس#جریان_شعر_پیشرو_اقوام_ایران_و_جهان
https://www.tgoop.com/hasa_pas

شعر ، سنتی تمدنی است یا ودیعه فرهنگی

#اخبار_هنری_و_فرهنگی

رسانه ایرانیان اروپا

🔷   شعر ،  سنتی تمدنی است یا ودیعه فرهنگی(بخش یک)

     #مراد_قلی‌_پور

https://iran-europe.de

شعر و ناتوانی از مرگ( علیه بلانشو)

#اخبار_هنری_و_فرهنگی

رسانه ایرانیان اروپا

🔷   شعر  و ناتوانی از مرگ( علیه بلانشو)

     #مراد_قلی‌_پور

https://iran-europe.de

🌕
#هسا_پس

وسی
فوق العاده  حالت اعلام کودان
نمایندگان کرا پا ایسابه دیمیزن
رئیس جمهور خو چپه پایا بنا توالته مییان
زرده ولکان سبزا باسایید


#برگردان

باید
حالت فوق العاده اعلام شود
نماینده ها دارند سرپا می شاشند
رئیس جمهور  با پای چپ وارد دستشویی شد
برگ های زرد هم سبز شده اند



#جواد_حاجوی (روسیه)
فوریه ۲۰۲۲/ سن پطرزبورگ

#هسا_پس ( شعر ساکو _ sako)
#ساکو(sako)
#جریان_شعر_پیشرو_اقوام_ایران_و_جهان

https://www.tgoop.com/hasa_pas

#نامه_ها
#هسا_پس
#ویژه_شعر_اقوام
#شعر_بی_شعر
#مساله_شعر_آینده
#مراد_قلی_پور


شعرِ بی شعر

چگونه امکان دارد که یک شعر، بی شعر شود؟
آیا بی شعری، ریشه در رهاشدگی از ریشه های قومی دارد؟ چگونه می توان امید وار بود که یک جریان شعری  دارد به "متنی جدید" تبدیل می گردد؟

هساپس محصول مواجهه متن های مختلف و برآمده از دل زبان اقوام زبانشهر ایرانی است. متنی تازه که دارد انسان_متن اش را به دنیای دیگری بزرگ دعوت می نماید تا از مفاهیمی سرخ چون قومیت گرایی، نژاد، اصالت مذهبی، ملت،خانواده فاصله بگیرد.
استعاره فاصله گویا استعاره ای همیشه در غیاب در شعر اقوام ایران  بوده است. چیزی که فطرتا در ادبیات شان حضور داشته  اما احضار نشده است. این مساله باعث گشته تا" دنیای دیگری "در شعر و زبان اقوام ایران فراری باشد.
چگونه زبان متن ها ما را به سوی" پناهگاه اولیه" خود هدایت می کنند تا با سرسپردگی به " سپر نشانه ها " و فاصله با انسان های بیگانه به "نفرتی چند سویه" میل پیدا کند؟
رابطه غیر استعاری "میل و فاصله" در شعر اقوام ایران چه نوع رابطه ای است؟
آیا این شعر توان این را دارد که  بی شعر گردد و والدین خود را رها سازد؟
چهره واحد شعر اقوام ایران تا پیش از این که به هم پیوند بخورند گویا چهره ای قومی و خانوادگی است. یا هم اگر حقیقت ندارد اما محصور در "قوم گرایی شعر" است. استعاره میل و فاصله در هسا پس علیه "شعرگرایی قومی" است تا شعر را در فطرت خود به" نفرتی چند سویه "مبدل نسازد. هسا پس شعر بی ملت است. این شعر بیش از این که شعری شهروند باشد می خواهد انسان های بی قوم" را معرفی گرداند.
انسان های بی قوم این شعر ، در رابطه با میل و فاصله تاریخی خود می خواهند "شعر آینده" را بازنمایی کنند. مساله گذشته  در میان نیست. هر چه هست آینده است. این شعر می خواهد در آینده جستجو شود. پروبلماتیک این شعر، گذشته دور و نزدیک نیست. هر چه هست عبور از خویشتن است تا "ایده تحبیب" را جایگزین "ایده تحقیر( کریستوا) "نماید.
موازنه ( دکتر سعید محمد حسنی) موجود در همگرایی شعر اقوام ایران  "موازنه جهان نام پذیر" است.اگر منزوی است اما نفوذ پذیر است. می توان در روحیه و فطرت این شعر "بهشت اسرار آمیز بدوی "اش را بازنمایی کرد.

آیا می توان در چهره واحد شعر اقوام ، میل به "امارت شعر" جستجو کرد یا این که  هسا پس  فطرتا "شعر جبهه مقاومت" است.
جغرافیای زبانشهر هساپس در حال برساختن جهان برای جهان است. با غیر استعاری کردنِ فاصله " نفرت از خویشتن" میل به "نفرات با خویشتن" خود را آشکار ساخته است.

مجموعه هویتی این شعر کولاژی است که از آن "  شعر فردا یا شعر بی شعر " ساخته است. گویا وقتی یک جریان ادبی،  شعر را بی شعر می کند همیشه  در صدد است که" شعری بدون شعرگرایی" را بنا بنهد.
شعر بی شعر مساله اش را از گذشته جدا می کند تا شعر آینده شود و به قول کریستوا "ملتی بدون ملت گرایی" را بین استعاره فاصله و میل ذخیره سازی کند.
شعر پیشرو اقوام ایران مدت هاست که قوم و والدین خود را فراموش کرده است تا بی شعر شود. بی شعری اش بی ملتی است. انسان شعرهای هساپس نمی خواهد "عقب نشینی اوتیستی به ارزش های بومی"(کریستوا) داشته باشند. وقتی شعری که دارد در دل خود ترکیبی از هویت ها را می پرود نمی تواند فطرت بی شعری اش را با شعر گرایی معاوضه نماید تا با میل به دیگری بزرگ آشنا از انبوه انسان های بیگانه مخرب فاصله بگیرد.
اگر مردم یک کشور می توانند ،بی مردم شوند پس شعر هم این قابلیت را دارد که بی شعر گردد.
بی مردمی و بی شعری چگونه همدیگر را تکمیل می کنند؟
شعر، زمانی که بی شعر می گردد چگونه خود را تعرفه می نماید؟ بی شک در چنین اشعاری نباید توقع قومیت گرایی ، والدین، ملت، نژاد، اصالت های عقیدتی داشت.
آیا مردم یک جامعه هم اینگونه بی مردم می شوند؟  در اینصورت مواضع شان در مواجهه با همدیگر چگونه است؟ شعری که بی شعر است چگونه با رسالت خود کنار می آید.
شعر را چگونه می توان بی شعر کرد؟ چه راهکار هایی وجود دارد که شعر بتواند به  چنین فضیلتی نایل شود؟

شعرِ بی شعر ، متعهد به چه بستر هایی از جعرافیای زیست جهان خود است؟  آیا اجرای مشترک و فراوری دوگانه عینیت ها_ ذهنیت ها قادر است شعر را بی شعر کند؟ نتایج غلبه یکی بر دیگری چگونه مانع بی شعرشدگی شعر شده است؟
شعر که بی شعر می گردد فقط علیه خودش قرار می گیرد و از "نفرتی تدافعی"طولانی مدت تاریخی خود رها می گردد تا به جای صد ها نفر، بتواند "صداها نفر" گردیده و از "صدها نفرت" در خویشتن گذر کند و به "صداها نفرات" برسد
شعرِ بی شعر ، " شعر فردا یا همان شعر آینده" است. به جای تکثیر نفرت به نفراتی متکثر می اندیشد.



#نامه_ها
#هسا_پس
#ویژه_شعر_اقوام
#ایده_تحبیب
#شعر_بی_شعر
#مساله_شعر_آینده
#مراد_قلی_پور

https://www.tgoop.com/hasa_pas

#نامه_ها
#ویژه_شعر_اقوام
#زبان_درمانگر
#مرگ_بزرگ_زبان
#طرح_ژنوم_نقد
#مراد_قلی_پور


آیا زبان  قادر است که سرما یا گرما ایجاد کند؟ آیا این امکان دریافت وجود دارد که نیرو هایی مکانیکی  موجب تحریک سلول های زبان گردند تا بدین وسیله قادر باشیم که جهان اطراف خود را درک و با آن سازگار ی داشته باشیم؟  درک و دریافت این فرایند تا چه اندازه می تواند در شناسایی درد های مزمن اجتماعی درمانگر باشد؟

چگونه بدانیم که زبان موجود در حال تولید گرما ،  سرما و نیرو هایی است که نقش درمانگری شان را برای شناسایی بیماری های جامعه مشخص سازیم؟
مدل هایی که بتوانند آب و هوا و اتمسفر زبان را به هم متصل گرداند چگونه قابل شناسایی و عرضه است؟
آیا  زبان هم متاثر از زمین در حال گرم و سرد شدن است؟ چگونه باید به نظراتی قابل اطمینان  رسید که خبر هولناک مرگ بزرگ زبان را مخابره نماییم؟
مرگ زبان ها ، لهجه ها، گویش ها چه تاثیری در طرح ویرایش ژنتیکی زبان دارند؟ خبر چنین مرگی  زبان  را سرد یا گرم خواهد کرد؟

اثرات مرگ و انقراض عمومی برخی زبان ها در پیوند آب و هوا و اتمسفر زبان های دیگر را  تا اکنون  گویا بررسی نکرده اند.  ما هنوز اطلاعاتی در دست نداریم که دورترین خانواده  یک زبان که به گویش ها و لهجه ها ی خود متصل است پس از مرگ آن ها چه اتفاقاتی را در خود تجربه می کنند. آیا رو به گرمی یا سردی می گراید؟

ما در یک جامعه چگونه خود را با سرما یا گرمای زبان خود سازگار می سازیم؟...

#مراد_قلی_پور
#نامه_ها
#بازنشر
#زبان_درمانگر
#ویژه_شعر_اقوام
#مرگ_زبان_بزرگ
#پسا_نو_در_شعر_گیلکی_مازنی_ترکی_تاتی_لری_بلوچ_تالشی_بختیاری
#جریان_شعر_پیشرو_اقوام_ایران

https://www.tgoop.com/hasa_pas

🌍


#هسا_پس


أن پیشی فقط اینقلاب زنه
أن پیشی فقط اینقلاب زنه
أن پیشی فقط اینقلاب زنه
أن پیشی فقط اینقلاب زنه
أن پیشی فقط اینقلاب زنه
أن پیشی فقط اینقلاب زنه
أن پیشی فقط اینقلاب زنه
أن پیشی فقط اینقلاب زنه
أن پیشی فقط کرا
أن پیشی فقط کرا
أن پیشی فقط کرا
أن پیشی فقط کرا
أن پیشی فقط
أن پیشی فقط
أن پیشی فقط
أن پیشی
أن پیشی
أن
أن
أن
أ
أ
أبا بوست أب
أن پیشی أبا بوست
فقط اینقلاب بمانسته
مورجانانه شاخانه رو

#کلمان

اینقلاب： در زبان گیلکی کلمه اینقلاب معادل استفراغ در فارسی است
پیشی：گربه
کرا：دارد...
بوست：شد

#واتاو (واگردان)


این گربه فقط استفراغ می زند
این گربه فقط استفراغ می زند
این گربه فقط استفراغ می زند
این گربه فقط استفراغ می زند
این گربه فقط استفراغ می زند
این گربه فقط استفراغ می زند
این گربه فقط استفراغ می زند
این گربه فقط دارد
این گربه فقط دارد
این گربه فقط دارد
این گربه فقط دارد
این گربه فقط
این گربه فقط
این گربه فقط
این گربه
این گربه
این
این
این
ای
ای
ای
ا
ا
آب شد آب
این گربه آب شد
فقط استفراغی مانده
روی شاخک های مورچه ها


#مراد_قلی_پور
#هسا_پس
#جریان_شعر_پیشرو_اقوام_ایران_و_جهان
https://www.tgoop.com/hasa_pas

#مسعود_پورهادی

هیکی وانورسه
گؤر  ِ خولان  ِتام تومی جا.
مرزان  ِسر گیژگالا بؤ خبر

#برگردان

کسی نمی‌پرسد/ از سکوت حفره‌ها.
خبرهای درهم ریخته‌ی روی مرزها



#هسا_پس
#جریان_شعر_پیشرو_اقوام_ایران_و_جهان
https://www.tgoop.com/hasa_pas

شعرِ بی شعر

چگونه امکان دارد که یک شعر، بی شعر شود؟
آیا بی شعری، ریشه در رهاشدگی از ریشه های قومی دارد؟ چگونه می توان امید وار بود که یک جریان شعری  دارد به "متنی جدید" تبدیل می گردد؟

هساپس محصول مواجهه متن های مختلف و برآمده از دل زبان اقوام زبانشهر ایرانی است. متنی تازه که دارد انسان_متن اش را به دنیای دیگری بزرگ دعوت می نماید تا از مفاهیمی سرخ چون قومیت گرایی، نژاد، اصالت مذهبی، ملت،خانواده فاصله بگیرد.
استعاره فاصله گویا استعاره ای همیشه در غیاب در شعر اقوام ایران  بوده است. چیزی که فطرتا در ادبیات شان حضور داشته  اما احضار نشده است. این مساله باعث گشته تا" دنیای دیگری "در شعر و زبان اقوام ایران فراری باشد.
چگونه زبان متن ها ما را به سوی" پناهگاه اولیه" خود هدایت می کنند تا با سرسپردگی به " سپر نشانه ها " و فاصله با انسان های بیگانه به "نفرتی چند سویه" میل پیدا کند؟
رابطه غیر استعاری "میل و فاصله" در شعر اقوام ایران چه نوع رابطه ای است؟
آیا این شعر توان این را دارد که  بی شعر گردد و والدین خود را رها سازد؟
چهره واحد شعر اقوام ایران تا پیش از این که به هم پیوند بخورند گویا چهره ای قومی و خانوادگی است. یا هم اگر حقیقت ندارد اما محصور در "قوم گرایی شعر" است. استعاره میل و فاصله در هسا پس علیه "شعرگرایی قومی" است تا شعر را در فطرت خود به" نفرتی چند سویه "مبدل نسازد. هسا پس شعر بی ملت است. این شعر بیش از این که شعری شهروند باشد می خواهد انسان های بی قوم" را معرفی گرداند.
انسان های بی قوم این شعر ، در رابطه با میل و فاصله تاریخی خود می خواهند "شعر آینده" را بازنمایی کنند. مساله گذشته  در میان نیست. هر چه هست آینده است. این شعر می خواهد در آینده جستجو شود. پروبلماتیک این شعر، گذشته دور و نزدیک نیست. هر چه هست عبور از خویشتن است تا "ایده تحبیب" را جایگزین "ایده تحقیر( کریستوا) "نماید.
موازنه ( دکتر سعید محمد حسنی) موجود در همگرایی شعر اقوام ایران  "موازنه جهان نام پذیر" است.اگر منزوی است اما نفوذ پذیر است. می توان در روحیه و فطرت این شعر "بهشت اسرار آمیز بدوی "اش را بازنمایی کرد.

آیا می توان در چهره واحد شعر اقوام ، میل به "امارت شعر" جستجو کرد یا این که  هسا پس  فطرتا "شعر جبهه مقاومت" است.
جغرافیای زبانشهر هساپس در حال برساختن جهان برای جهان است. با غیر استعاری کردنِ فاصله " نفرت از خویشتن" میل به "نفرات با خویشتن" خود را آشکار ساخته است.

مجموعه هویتی این شعر کولاژی است که از آن "  شعر فردا یا شعر بی شعر " ساخته است. گویا وقتی یک جریان ادبی،  شعر را بی شعر می کند همیشه  در صدد است که" شعری بدون شعرگرایی" را بنا بنهد.
شعر بی شعر مساله اش را از گذشته جدا می کند تا شعر آینده شود و به قول کریستوا "ملتی بدون ملت گرایی" را بین استعاره فاصله و میل ذخیره سازی کند.
شعر پیشرو اقوام ایران مدت هاست که قوم و والدین خود را فراموش کرده است تا بی شعر شود. بی شعری اش بی ملتی است. انسان شعرهای هساپس نمی خواهد "عقب نشینی اوتیستی به ارزش های بومی"(کریستوا) داشته باشند. وقتی شعری که دارد در دل خود ترکیبی از هویت ها را می پرود نمی تواند فطرت بی شعری اش را با شعر گرایی معاوضه نماید تا با میل به دیگری بزرگ آشنا از انبوه انسان های بیگانه مخرب فاصله بگیرد.
اگر مردم یک کشور می توانند ،بی مردم شوند پس شعر هم این قابلیت را دارد که بی شعر گردد.
بی مردمی و بی شعری چگونه همدیگر را تکمیل می کنند؟
شعر، زمانی که بی شعر می گردد چگونه خود را تعرفه می نماید؟ بی شک در چنین اشعاری نباید توقع قومیت گرایی ، والدین، ملت، نژاد، اصالت های عقیدتی داشت.
آیا مردم یک جامعه هم اینگونه بی مردم می شوند؟  در اینصورت مواضع شان در مواجهه با همدیگر چگونه است؟ شعری که بی شعر است چگونه با رسالت خود کنار می آید.
شعر را چگونه می توان بی شعر کرد؟ چه راهکار هایی وجود دارد که شعر بتواند به  چنین فضیلتی نایل شود؟

شعرِ بی شعر ، متعهد به چه بستر هایی از جعرافیای زیست جهان خود است؟  آیا اجرای مشترک و فراوری دوگانه عینیت ها_ ذهنیت ها قادر است شعر را بی شعر کند؟ نتایج غلبه یکی بر دیگری چگونه مانع بی شعرشدگی شعر شده است؟
شعر که بی شعر می گردد فقط علیه خودش قرار می گیرد و از "نفرتی تدافعی"طولانی مدت تاریخی خود رها می گردد تا به جای صد ها نفر، بتواند "صداها نفر" گردیده و از "صدها نفرت" در خویشتن گذر کند و به "صداها نفرات" برسد
شعرِ بی شعر ، " شعر فردا یا همان شعر آینده" است. به جای تکثیر نفرت به نفراتی متکثر می اندیشد.



#نامه_ها
#هسا_پس
#ویژه_شعر_اقوام
#ایده_تحبیب
#شعر_بی_شعر
#مساله_شعر_آینده
#مراد_قلی_پور

🌎🌎🌎🌎🌎🌎🌎
#کانال_ادبیات_معاصر_ایران
🆔@Adabiat_Maaser_IRAaN

#نامه_ها
#ویژه_شعر_اقوام 
#غارت_یا_قامت_شعر
#شعر_نیابتی


...با بررسی روحیه شعر امروز مان می توان فهمید که چگونه غارت شعر جایش را با قامت شعر تعویض نموده است. این مساله بی تاثیر از آسیب های ساختاری جامعه ما نبوده و نیست. غارت ثروت های ملی   با پیشینه ای طولانی در تاریخ ایران ، متن های بسیاری را متاثر از خود کرده است. شعر  هم با همراهی قدرت و ایدیولوژی  کم از ثروت های ملی ما غارت نشده است.  قامت شعر نتوانست در مواجهه با  غارت خود ایستادگی کند. شعر زمانی که غارت می شود دیگر موقعیت دقیق و زیبایی خود را از دست می دهد. در چنین شرایطی ،  زبان شعر اقوام یک کشور خود را به مرکز زبان  نزدیک تر می سازند.
اگر زبان ملی نتواند در برابر غارت خود بیاستد دچار عقب نشینی اوتیستی می شود . این مساله بیش از زبان اقوام آن را فولکلور خواهد نمود. جایی که حتی زبان ادبی شعر قومی از ادراک گسترده تری نسبت به زبان ملی برخوردار خواهد شد.
زبان، ثروت ملی یک جامعه است. غارت ها را می توان از طریق آن آمار گیری کرد.  حیات و مرگ یک جامعه را می توان از طریق آن  به درست ترین شکل گزارش می دهد.
آیا شعر معاصر قامت خود را از دست داد؟
نقش عامدانه قدرت و ایدیولوژی در کنار بدیل های نامبارکی که خودمان با آغوشی باز  از آن ها استقبال کردیم تا چه اندازه در غارت شعر دخیل بوده اند؟
در این شرایط اگر نتوانیم سطح زبان ملی را از سطح توقعات زبان اقوام ارتقا دهیم بی شک ،  چنین جامعه ای روحیه ملی خود را از دست خواهد داد.
آیا احساس نمی شود که شعر معاصر روحیه ملی ندارد؟ اگر حقیقت این است پس "خبرگزاری بین المللی شعر" دارد در این آشوب ، سود بیشتری می برد. چنین خبر گزاری هایی با پافشاری ها و لابی گری ها شان ،  شعر را به" رمزارز " هایی تبدیل می کنند تا منافع جغرافیایی انتزاعی بر آورده گردد.
زبان شعر اقوام در این شرایط هر چه به مرکز زبان ملی نزدیک تر شود عاملانی منفعت طلب ، مرکز این زبان را مرکز زدایی می کنند تا قامت شعر فارسی با ذخایر فرهنگ اقوام خود جانی دوباره نگیرد.
شعر پیشتاز فارسی حاضر نیست لحطه ای از قلمرو بین المللی فرضی خود خارج شود. تمامی ثروت های غارت شده این زبان را در مراکز بی مرز و مجهول الهویه ای سپرده گذاری کرده است.

غارت ها زیبایی زبان شعر را از آن می گیرند و آن را معصوم می کنند.  معصومیت زبان فارسی ، پدیده ای نادر در عصر نا معصومیت ها ست. زبان معصوم زبانی منفعل و خنثی در مواجهه با اسطوره های پیشنهادی است. زبان در مرحله معصومیت برای این که پذیرفته شود از هر چیزی که به سراغش بیاید استقبال می کند. این همان چیزی است که قامت مفاهیم را بلند تر و قامت زبان را خواهد شکست.
قامت زبان شعر ما به غارت رفته است. چیزی شبیه تجارت سیاه اهدای عضو تا زبانی مجهول در کشوری انتزاعی زنده بماند.
شعر امروز ما جهت ترمیم خود یا باید از بین الملل خود فاصله بگیرد یا این که روش بین المللی خود را اصلاح نماید. چنین روشی کاملا غیر علمی و محقرانه است. این شعر با این وضعیت  کاملا شعری نیابتی و انتحاری است که دارد  در راستای اهداف برخی ابر زبان ها عمل می کند . درست همانند گروهک های نیابتی_انتحاری در جغرافیای خاورمیانه.
شعر نیابتی، هرگز قادر نیست قامت خود را حفظ نماید. چنین شعری زبانش به آسانی غارت می شود. تنها زیباییش این است که خدمتگزار باشد.


#نامه_ها
#ویژه_شعر_اقوام
#غارت_یا_قامت_شعر
#شعر_نیابتی
#مراد_قلی_پور

#هسا_پس
#پسا_نو_در_شعر_گیلکی_مازنی_ترکی_تاتی_لری_بلوچ_تالشی_بختیاری
#جریان_شعر_پیشرو_اقوام_ایران
https://www.tgoop.com/hasa_pas