نباید ناامید شد.
وَإِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ فَيَئُوسٌ قَنُوطٌ
(سوره فصلت، آیه ۴۹)

انسان، چون با سختی روبه‌رو می‌شود، به‌سرعت در ورطه‌ی یأس فرو می‌رود. اما مگر نه این‌که خداوند، رب‌العالمین است؟ پروردگاری که شکست‌ها را برای بیداری می‌فرستد، نه برای شکستن؟ هر دردی که آمد، حامل درسی بود؛ هر شکستی، پیش‌درآمدی برای فتحی بزرگ‌تر است. اگر امروز زمین خوردی، به‌خاطر این است که ایستادنت محکم‌تر شود.

ای انسان! تو فرزند آدمی؛ همان‌که شیطان او را فریب داد، ولی برخاست، توبه کرد و دوباره عزیز درگاه الهی شد. چرا تو، با چند بار زمین خوردن، دست از خودت می‌کشی؟ مگر نمی‌دانی که پیامبر خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم فرمود:
«أَشَدُّ النَّاسِ بَلَاءً الْأَنْبِيَاءُ، ثُمَّ الْأَمْثَلُ فَالْأَمْثَلُ»
(بیشترین بلاها برای پیامبران است، سپس کسانی که در رتبه‌ی پس از آن‌ها هستند...)

ناامیدی، دام شیطان است. او دوست دارد تو را در تاریکیِ «هیچ راهی نیست» نگه دارد؛ ولی خداوند، هر صبحی را به یادت می‌آورد تا بدانی شب‌ها همیشگی نیستند.

اگر خدا بخواهد، تو را از خاک بلند می‌کند و به افلاک می‌رساند؛ فقط کافی‌ست دل نبازی. باز برخیز، حتی اگر صد بار افتاده‌ای.
وَاللهُ يُحِبُّ الصَّابِرِينَ...
خدا صابران را دوست دارد.