قادر کیانی

کدام انحراف؟

قسمت یکم

هر سال به مناسبت چهاردهم مرداد ماه، سالروز صدور فرمان تأسیس دارالشورا، مطالب غالباً تکراری منتشر و دست‌به‌دست می‌گردد. یکی از این مطالب تکراری در جواب به سؤال «چرا مشروطیت در ایران نهادینه نشد؟» می‌باشد. چندین جواب به این سؤال داده شده است که عموماً غیر واقعی هستند. برخی در جواب به این سؤال «جهالت مردم» یا «مسلح نشدن مردم تهران مثل مردم تبریز از همان اول» را مطرح می‌کنند. همراه با این سنخ جواب‌های سطحی غیر واقعی، نظریۀ «انحراف» نیز طرفداران زیادی دارد.

طبق این نظر، مشروطه‌چی‌ها مبارزان صدیق راه آزادی و مشروطیت بودند و برای نیل به اهداف‌شان، که همان حکومت مشروطه و آزادی ملت بود، صادقانه می‌کوشیدند و حتی از جان مایه می‌گذاشتند. اما قرائنی محکم به عنوان نشانه در دست است که سست‌بنیانی این نظر را به روشنی عیان می‌کند که نیروهایی که تحت نام مشروطه‌چی، با حکومت تورک قاجار جنگ خونین به راه انداخته بودند آن‌چه که برای‌شان اهمیت نداشت آزادی و حکومت مشروطه بود، و آماج اصلی‌شان سرنگونی حکومت تورک قاجار بود.

نیروهایی که با حکومت قاجار در جنگ بودند طبق گونه‌شناسی‌ای که قبلأ انجام دادیم عبارت بودند از فراماسون‌ها (اسلاف پان‌ایرانیست‌های فعلی)، اجتماعیون عامیون (اسلاف کمونیست‌های فعلی)، داشناکسوتیون‌ها به رهبری یپرم داودیان (ارمنی تبعۀ روسیۀ تزاری) و مذهبی‌ها به رهبری آخوند خراسانی، محمد طباطبائی، عبدالله بهبهانی و .... چنان‌که در بالا آوردیم، هیچ کدام از این چهار گروه مشروطه‌چی نبودند و جنگ و خونریزی‌شان برای آزادی نبود.

همچنان‌که می‌دانیم، بعد از اعطا و موافقت مظفرالدین شاه و همراهی محمدعلی شاه و احمدشاه با تشکیل دارالشورا و تدوین قانون اساسی، این چهار گروه نه تنها هیچ‌گونه گامی در جهت نهادینه شدن حکومت مشروطیت برنداشتند، بلکه از هیچ فرصتی برای ایجاد بلوا و هرج‌ومرج هم فروگذاری ننمودند. هیولای آشوب و هرج‌ومرج چنان کشور را در خود فرو برده بود که درخواست‌ها از همه سو برای تأمین امنیت و نظم عمومی بود. این بود که فراماسون‌ها همراه با نیروهای نظامی انگلیسی مستقر در قزوین طی کودتای سوم حوت رضا ماکسیم را به‌سان منجی کشور از هرج‌ومرج و آشوب به صحنۀ سیاست کشور وارد کردند.

فراماسون‌ها که در لژ بیداری ایرانیان سازماندهی شده بودند و فتنه‌گردان پشت صحنۀ همۀ بلوا‌ها و آشوب‌ها به نام مشروطه‌خواهی بودند، رئیس الوزرا و همۀ وزارتخانه‌ها را از آن خود کردند. در عین حال، بهرامی هم که در خلع قاجار و استقرار حکومت پهلوی نقشی بی‌بدیل داشت، شب‌ها به رضا ماکسیم که اکنون رضا شاه شده بود، شاهنامه یاد می‌داد.

این مشروطه‌چی‌های دیروزی و کارگزاران نظام استبدادی پهلوی آزادی‌خواهی و مشروطه‌طلبی را هم بوسیده به کناری نهادند. مشروطه‌خواهی فراماسون‌ها تله‌ای برای فریب افکار عمومی بود و در وقت مقتضی یعنی بعد از به دست آوردن اقتدار عالی سیاسی درون واقعی‌شان را بر ملا کردند.

اما متأسفانه هنوز هم بخشی از فعالان جنبش ملی تورک این معنا را درنیافته‌اند. هیچ امیدی هم بر بیداری‌شان وجود ندارد. اما باز ما از باب ادای وظیفه به‌ناچار متذکر می‌شویم. سیدحسن تقی‌زاده، کسی که مجاهدان تبریز را سازماندهی کرد، به دست‌شان اسلحه داد و به جیب‌شان پول گذاشت و به بهانۀ مشروطه به جنگ حکومت تورک قاجار فرستاد، بعد از کودتای سوم حوت تا آخرین روز زندگی‌اش خدمتگزار حکومت استبدادی پهلوی اول و دوم بود.

بنابراین، چنان‌که گذشت، انحرافی از اهداف نبود؛ فراماسون‌ها در تلاش بودند که حاکمیت را از حکومت تورک قاجار گرفته و از آن قوم فارس کنند که موفق هم شدند.

قادر کیانی
@ghaderkiani

👍15👌5

1.4K viewsedited 12:14