🔴تأیید نظر رنانی از سوی مهاجمان

🔺۲۲ خرداد ۱۴۰۴

🔘چند روز پیش یک ویدیوی بسیار کوتاه از آقای دکتر محسن رنانی منتشر شد که گویا در جریان رونمایی از برخی کتاب‌های چاپ شده زیر نظر ایشان در باره توسعه اظهار شده بود. این ویدیو در باره اثرات ازدواج‌های خانوادگی بر وضعیت مغز است و ایشان نتیجه گرفته بود که مسأله توسعه چون مرتبط با توانایی‌های مغزی است، ماجرای توسعه بویژه در ایران بسیار پیچیده و طولانی‌مدت است.

🔘صادقانه باید گفت که اگر فقط و فقط همین زمان کوتاه از سخنرانی ایشان را شنیده باشیم و نه تنها بقیه آن سخنان را نشنویم، بلکه آثار قبلی و گسترده آقای رنانی را هم ندانیم، ناامید و متأسف می‌شویم. هر چند به عنوان مخاطب آن گزاره هیچ آشنایی با موضوع و نیز اطلاع از درستی یا نادرستی آن ادعای علمی ندارم، من هم از دیدن آن نظر تعجب کردم، ولی بلافاصله سه نکته به ذهنم آمد.

🔘اول اینکه بقیه سخنرانی کجاست؟ معلوم بود که این بخش از مطلب، حالت معترضه و حاشیه‌ای دارد و باید کل متن را شنید. دوم اینکه آقای رنانی را همه می‌شناسیم، با کلیات نگاه او و تعهدش برای کمک به جامعه و مردم و حکومت برای برون‌رفت از این وضع آشناییم. این دو دقیقه را باید به آن همه جملات و گزاره‌های روشن ارجاع داد و فهم نمود. سوم اینکه در بدترین حالت این نظر یا استنتاج او نادرست است. خوب! اینکه مسأله‌ای نیست.

🔘همه ما نظرات غیر دقیق و نادرست می‌گوییم، بویژه در سخنرانی‌ها که تسلط به همه ابعاد بحث قدری سخت است و گاه به صورت ارتجالی سخن می‌گوییم و امکان بازگشت و اصلاح هم نیست. بنابراین به راحتی آن دو دقیقه را نادیده گرفتم و معتقد بودم که اگر اصراری بر آن داشته باشد حتماً تکرار می‌کند و شرح می‌دهد.

🔘تا اینجا مسأله مهمی نبود. برای همه پیش می‌آید. ولی هنگامی که واکنش‌ها علیه او را دیدم، متأسف شدم. البته برخی واکنش‌ها هتاکانه و بی‌ادبانه از افراد عادی و بعضاً ناشناس بود که چندان جای تعجب نداشت. اینها پول می‌گیرند که همین برخوردها را کنند. اگر هم پول نگیرند بیش از این قادر به واکنش معقول نیستند.

🔘ولی مواجهه تند برخی افراد اسم و رسم‌دار موجب تأسف شد. اول فکر کردم که آنان در موضوع مطروحه از جناب رنانی اطلاعات بیشتری دارند، ولی دیدم که آنان‌ هم آشنایی ندارند فقط با چنین مضمونی مخالف هستند که البته مخالفت ایراد نداشت، ولی هجوم هتاکانه و از موضع بالا به کسی که در حد و توان خود در عرصه تحلیل و اندیشه مشغول کنشگری است، چیزی جز بروز فرهنگ استبدادی نیست.

🔘حکومت‌ها هم با همین رویکردها دیگران را مورد تهاجم قرار داده و آزادی را محدود می‌کنند. به نظرم رسید که گویی نوعی انتقام‌گیری از رنانی در ذهن و ضمیر پرخاش‌کنندگان وجود داشته که اکنون فرصت بیان آن را پیدا کرده‌اند. این نحوه برخورد خشن و غیرمنطقی برای فضای سیاسی و فکری مثل زهر افعی مرگبار است. به جای همه این توهین‌ها و فخرفروشی‌های فکری می‌توانستند توضیح دهند که چرا این نظر نادرست است.

🔘ایراد من فقط به این نیست که چرا با شخص رنانی این برخورد شده است. معتقدم که این گونه برخورد در مسایل سیاسی و فکری با هیچ کسی مفید و ثمربخش نیست. چند نفر در ایران هستند که بدون چشمداشت و به صورت مستمر و با ادبیاتی متین تحلیل و نظر خود را به جامعه ارایه می‌کنند؟ قطعاً محسن رنانی یکی از آنان است، و اکنون این گونه بی‌محابا به او حمله می‌شود.

🔘البته این نوع حملات به جایگاه فرد مورد تهاجم اثری تعیین‌کننده ندارد، بلکه برای حمله‌کنندگان مذموم و ناپسند است، البته فضای عمومی بحث و گفتگو را هم خراب می‌کند. قرار نیست که همه مطابق میل ما حرف بزنند که اگر چنین بود قطعاً نیازی به حرف زدن دیگران نبود.

🔘اتفاقاً استدلال آقای رنانی در توضیح پیچیده و زمان‌بر بودن توسعه نه از طریق ازدواج خانوادگی، ولی با نحوه برخوردهای تند این افراد اثبات شد؛ چون نشان داد که اغلب شناگر ماهری هستند، فقط آب گیرشان نمی‌آید و الا دست کمی از حکمرانان غیر دموکرات ندارند.

🔘شاید کسانی گمان کنند که من به دلیل توافق رویکردی با آقای رنانی از ایشان دفاع کرده‌ام، فقط توضیح دهم که این متن دفاع از ایشان نیست و نیازی هم به دفاع ندارند، چون چیزی را درست یا نادرست گفته‌اند، خودشان می‌توانند در آن مورد توضیح دهند. (خوشبختانه امروز دیدم که پاسخ متینی را منتشر کردند.) ضمن اینکه اتفاقاً توافق تحلیلی هم در مواردی نداریم. مسأله اصلی این یادداشت، دفاع از فضای سالم برای گفتگو و نیز نقد برخوردهایی است که شایسته منادیان عقلانیت نیست.

🔘🔘نکته پایانی اینکه اگر کسی از بالا به ایران نگاه کند چه خواهد گفت؟ افرادی که دور از قدرت هستند و بدترین حملات را به صاحبان فکر جامعه می‌کنند، اگر قدرت داشته باشند چه خواهند کرد؟ و آیا اصولاً با این رفتار هیچ گاه به توسعه خواهیم رسید؟

جنایت توجیه‌ناپذیر

این سطح از ترور و خشونت و جنایت توسط اسرائیل هیچ واکنشی جز محکومیت بی‌قید و شرط از جانب ما ایرانیان را نمی‌طلبد.
این شرایط نیاز به همدلی و آرامش جامعهٔ ایرانی دارد. خداوند ایران را یاری دهد.
شهادت سردار سرلشکر باقری بیش از هر چیزی مرا متأثر کرد.
در دوران آموزش سربازی، یک کلاس دو ساعته برای‌مان برگزار کرد. حقا که انسانی بسیار با وقار و متین و سالم و مسلط به حرفهٔ خود بود. فقدانش ضایعه‌ای بزرگ برای ایران و مردم ماست.
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad

روشن باشد: ایران آغازگر این درگیری نبود. این یک حمله پیش‌دستانه نبود. این اقدام، نقض فاحش حقوق بین‌الملل بود — اقدامی بی‌پروا و تجاوزکارانه از سوی یک رژیم یاغی و نسل‌کش — که علیه یک کشور مستقل، در میانه‌ی مذاکرات، و با هدف قرار دادن عامدانه‌ی زیرساخت‌های غیرنظامی صورت گرفت.

همه فدای ایران

سرمقاله هم‌میهن
۲۶ خرداد ۱۴۰۴

🔹سرنوشت هر جنگی را در نهابت موازنه میان توان نظامی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی دو طرف تعیین می‌کند. توان نظامی و اقتصادی را نمی‌توان در کوتاه‌مدت تغییر چندانی داد مگر از طریق سیاست و به دست آوردن متحدین جدید.

🔹ولی توان فرهنگی و سیاسی حتی در کوتاه‌مدت نیز قابل‌احیا است. جلب حمایت‌های داخلی و داشتن رسانه قدرتمند و بسیج همه نیروهایی که دلشان برای وطن می‌سوزد و ایجاد توافق‌های سیاسی داخلی و بین‌المللی بسیار کارآمد است.

🔹واقعیت این است که وضعیت رسانه‌های رسمی ما در شأن و‌ اندازه ورود به این چالش بزرگ نبود و اکنون هم که چند روز از آغاز جنگ می‌گذرد، اثرگذاری مورد انتظار را ندارند؛ گویی که اصرار دارند که جمع محدودی با ذهنیت‌های نادرست و معیوب را پرچمدار این جنگ معرفی کنند. جنگی که ظرفیت مناسبی برای تبدیل شدن به جنگ میهنی دارد تا مردم ایران یک بار دیگر مزه اتحاد را بچشند.

🔹آنان که جنگ تحمیلی را به یاد دارند، به‌خوبی می‌دانند که چگونه جبهه تبدیل به رنگین‌کمانی از همه اقوام و ‌گروه‌ها و نحله‌های فکری بود. البته، امروز جبهه‌ای که نیروهای پیاده و داوطلبان رزمنده به معنای گذشته را شاهد باشد نداریم، ولی این رنگین‌کمان می‌تواند در همه عرصه‌ها خود را بروز دهد و مهم‌ترین آنها حوزه‌های رسانه، فرهنگ، سیاست، آموزش و اقدامات داوطلبانه در کمک به مردم است.

🔹برنامه‌ریزی برای تحقق این اهداف طبعاً باید از دولت و‌ حکومت آغاز شود. ولی شهروندان هم می‌توانند در حد وسع و توانایی خود آستین‌ها را بالا بزنند و در جهت ارتقای معنای این جنگ گام بردارند.

🔹البته، برخی حوزه‌ها هست که کاملاً در اختیار حکومت و دولت است. از جمله، تدوین سیاست خارجی و راهبرد صحیح در مواجهه با این مسئله در انحصار حکومت است. مواضع روز گذشته وزیر امورخارجه در این مورد روشن و گویا و قابل دفاع است.

▫️ادامه مطلب در سایت هم‌میهن آنلاین

📌هم‌میهن را در فضای مجازی دنبال کنید:

🔗سایت | 🔗اینستاگرام | 🔗 واتساپ | 🔗تلگرام

♦️ وای بر ساکنان بی‌گناه سرزمین من

🖊️جواد کاشی

داوری سخت است. یکی از نظام مسلط زخم دیده منتظر موفقیت‌های نتانیاهو است. دیگری جانبدار نظام است، با خشم به اوضاع می‌نگرد و از نظام پاسخ‌های هر چه کوبنده‌تر انتظار دارد. نمی‌توان داوری هم نکرد. در این منازعه وسطی وجود ندارد که بایستیم ندانم گویان سکوت کنیم. باید فاصله گرفت. برای آنکه داوری ممکن شود، فراموش کنیم کیستیم و در چه موضع سیاسی ایستاده‌ایم. آنگاه امکان داوری پیدا می‌کنیم.

هشتاد سال پیش اسرائیل با تمهید قدرت‌های بزرگ آن روز جهان شکل گرفت. هشتاد سال است به راست یا دروغ احساس خطر موجودیت می‌کند. نه فقط به خاطر آنکه کسانی در مقابل‌اش مقاومت کرده‌اند. به این جهت که اساساً در این منطقه به نحوی مجعول برآمد. بسیاری دیگر از نظام‌های سیاسی جهان مجعول‌اند. اما برای طبیعی شدن و بقاء تاریخی، مسیرهای متعدد و معقولی طی کرده‌اند. اما این نظام در این هشتاد سال یک کشور دوست در منطقه ندارد. برای حراست از خود و طبیعی شدن، هشتاد سال است می‌جنگد، خون می‌ریزد، ویران می‌کند مثل یک غول خونخوار جنایت‌های وحشتناک می‌کند.

اینهمه را با حمایت همان‌ها هم می‌کند که تاسیس‌اش کرده‌اند. در این هشتاد سال جز جنگ و فریب و خشونت نیاموخته است. زنگی مست خونخوار است و البته لوس قدرت‌های برتر جهان.
همزاد جنگ و خشونت و طرد دیگری، حس تحقیر و سرکوب شدگی است. اسرائیل موجودیت خود را در گسترش قلمرو سیاسی می‌یابد. پس هر روز به نحوی تازه احساس ترس و تحقیر در مردمان این منطقه خلق می‌کند. با موجودیت خود امکان زندگی متعارف سیاسی را از مردمان گرفته است. بقاء آن ممکن نیست مگر آنکه کشورهای این منطقه در امان نباشند. ما امروز قربانی میدانی هستیم که موجودیت اسرائیل در این منطقه فراهم کرده است. حتی زخم‌هایی که در درون متحمل می‌شویم، با این شر تاریخی نسبتی وثیق دارد.

ما بهانه‌هایی برای تجاوز اسرائیل فراهم کرده‌ایم. اما داستان از ماجرای انرژی هسته‌ای ایران آغاز نشده است. داستان قدیمی‌تر از این حرف‌هاست. ماجرا را باید از سرآغاز واقعی آن روایت کرد.
یکی در دنیای امروز نمی‌پرسد این موجودیت مجعول را چگونه باید مهار و رام کرد. همه در این منطقه حتی در سطح جهان حتی در دانشگاه‌های آمریکا باید تنبیه و مجازات شوند، نکند مردمان این سرزمین کوچک آب در دل‌شان تکان بخورد. دنیای ستم‌کاری است. وای به حال آنکه به خاطر مشکلاتی که با نظام سیاسی ایران دارد، با کشوری همسویی کند که تا هست جز خلق نفرت و خون و تجاوز و ویرانی کار دیگری ندارد.

داوری درست و منصفانه راه را روشن می‌کند. هنگامی که سخن از اسرائیل است، نه فقط به نام ایران بلکه به نام مردمان این منطقه حتی به نام همه وجدان‌های پاک انسانی در سراسر جهان، باید ایستاد و فریاد زد، اگر قرار بر بقاء این رژیم است، باید امکاناتی برای مهار آن فراهم گردد. همه آنها که اسرائیل را یک استثنا در عرصه جهانی کرده‌اند و هر چه را بر دیگران حرام است برای او حلال شمرده‌اند، در جنایت‌های وحشتناک این نظام وحشی شراکت دارند.

وای بر ساکنان بی‌گناه سرزمین ایران. چهل و پنج سال است لحظات تاریخی را یک به یک تجربه می‌کنند و همواره در پیچ‌های تاریخ زیسته‌اند. امروز حقیقتاً یک لحظه حساس تاریخی است. راهی جز مقاومت در مقابل تجاوز اسرائیل به خاک میهن ما نیست. اما تنها یک شکل مقاومت موشک و بمب است. مقاومت اشکال پیچیده‌ای دارد. هر آنچه این کشور را از این پیچ مخاطره‌آمیز برهاند فرم موثر و معنادار مقاومت است. تنها میزان ویرانی‌های تل‌آویو و حیفا نشانگر مقاومت موثر نیست. شرایط امروز بازیگر پیچیده و هوشمندی را می‌طلبد که خطوط ناهمساز و متعددی را پی‌بگیرد و سرانجام با کمترین هزینه امکان رهایی از لحظه‌های کشنده را فراهم کند.

هر چه بر این دیار گذشت گذشت. متولیان این کشور امروز باید نهایت هوشمندی را از خود نشان دهند. سیاست یک عرصه جمعی و عمومی است، هوشمندی جز با مشارکت همگان امکان‌پذیر نیست. امکان خلق یک همبستگی معنادار سیاسی را با گشودن فضا برای مشارکت همه دلسوزان این وطن فراهم کنید. بگذارید همه کسانی که دلنگران خود، این سرزمین و آینده آن هستند در میدان حاضر شوند.



🆔@tahkimmelat