چه میدونم بابا منم بار اولمه دارم زندگی میکنم، فدایِ سرم اگه جایی خراب کردم.
جایی خونده بودم:
رنج و اندوه همدیگه رو محترم بشماریم، چون ظرفیتِ روانی و عاطفی ماها متفاوته!
خلاصه اینکه بدون قضاوت هوای همدیگه رو داشته باشیم؛ زندگی خیلی کوتاه‌تر از این حرفاست یه روزی شاید خیلی زود پشیمون بشیم و اون روز دیگه راه برگشتی نباشه!
خلاصه ما همه متفاوتیم؛ متفاوت فکر می‌کنیم، متفاوت لباس می‌پوشیم و متفاوت احساسی میشیم.
ما مثل همدیگه نیستیم و هر کدوممون یه ظرفیت خاص داریم؛ با پذیرش همون ظرفیت همدیگه رو قبول کنیم و دوست داشته باشیم.
رنج و اندوه همدیگه رو محترم بشماریم، چون ظرفیتِ روانی و عاطفی ماها متفاوته!
خلاصه اینکه بدون قضاوت هوای همدیگه رو داشته باشیم؛ زندگی خیلی کوتاه‌تر از این حرفاست یه روزی شاید خیلی زود پشیمون بشیم و اون روز دیگه راه برگشتی نباشه!
خلاصه ما همه متفاوتیم؛ متفاوت فکر می‌کنیم، متفاوت لباس می‌پوشیم و متفاوت احساسی میشیم.
ما مثل همدیگه نیستیم و هر کدوممون یه ظرفیت خاص داریم؛ با پذیرش همون ظرفیت همدیگه رو قبول کنیم و دوست داشته باشیم.
مرسی عزیزم؛ به لطفت همون یکم اعتمادی هم که به آدما داشتم، دیگه ندارم.
اگه کنارش حالت خوبه، اگه هواتو داره، اگه میفهمتت، اگه ذوق میاره رو چشمات، اگه دلیل خنده‌هایِ از ته دلته، اگه مثل یه دوست همه‌چیزو باهات درمیون میزاره، اگه باهاش غماتو یادت میره؛ خب دستاشو بگیر. شاید دیگه هیچوقت نتونی همچین حسی رو کنار کسی تجربه کنی.
دلم میخواد بریم یه‌جا که هیچکی نباشه، یه پتو و یه بالش ببریم با دنت و شیرکاکائو و کیک شکلاتی، بعد اهنگ مورد علاقمونو بزاریم و بغلم کنی بخوابم.
99 درصد اونایی که ادعایِ رفاقت و خوبیشون میشه؛ بعداً میفهمید عه این چقد کثیفُ بد ذات بوده خبر نداشتم. خلاصه یکم صبر داشته باشید، کم‌کم خودِ واقعیه آدمارو میبینید..
اگه دوسش دارید برید بهش بگید، مهم نیست چه اتفافی میُفته؛ حداقل بدهکار خودتون نمیمونید. تو زندگی هم هیچی از این بدتر نیست که آدم به خودش بدهکار باشه..
ولی یه روزی که احتمالا دیر شده، میفهمی که هیچکس به اندازه‌یِ من بلد نبود باهات مدارا کنه.