نەتەوە و ئایین

آن چنان راه فاستقم برویم

دوست چون خواست: پردەای از غیب
بگشاید بروی مُلکِ وجود

در مکانی کە مهرها تابند
طاقت آفتاب ناب نبود

نوری اندر حجاب ((خلق)) بود
آنچە خورشیدها پذیرایند

از شعاعی ز ((امر))، جُملە جبال
گرد گردند و ناتوان آیند

سُوخت طور از تجلیی زین دست
آن چنان شهرەی جهان گردید

(گر چە با سوختن از آن تابش
توتیا بهر دیدگان گردید)

تاب آن قلب را بنازم کان
کان نە، خورشید نور حق گردید

لیک از بهرِ جلوەای دیگر
نور اندر ((کلام)) در پیچد

از خلال حروف پرتوکی
بر دل نور جوی بنماید

صاف و روشن کُند همەی ظُلمات
بگسلد بند، زنگ بزداید

تا رسد ((روحِ نور)) در ((دلِ نور))
نبض هستی ز نظمِ دیگر شد

چون مکان زین مقام هم واماند
((لَیلە)) ای از زمان مقدّر شد

بعد، از آن فیض شام قدری نیز
رشحەای پخش گشت در ماهی

گر کە همّت بود، شعاعی بر
دلِ صاحبدلی، رسد گاهی

ای نگارندەی مکان و زمان
آفرینندەی ممات و حیات

خالق ارض و باریٔ افلاک
رافع نور و واضِع ظلمات

بندگانی بە بند ظلمت ها
همە ز اعمال خود گرفتاریم

آفریدیم عنکبوتی بیت
حال، کرم اسیر در تاریم

آن چە رفتیم پر خطا رفتیم
بسی از کردە ناروا کردیم

هر چە درک و توانمان دادی
همە آشفتە با هوا کردیم

گر چە از نادرست رفتنِ راە
ماندە بر جای و جای کردە رهیم

در زوایای قلب داشتەایم
آرزو تا کە جان برە بنهیم

اینک از رفتە، سخت آشفتە
و از خطا شرمسار و، دل پژمان

بر درِ میهمانسرای صیام
آمدەستیم امید در غفران

گر چە واماندگان وادی نفس
نە سزاییم وادی جان را

بر کناری ز راهِ راهروان
چشم داریم رحم رحمان را

نور باران لَیلة القدری
نسزد بر تنِ دل مُردە

لیک از رحمتت اُمید رواست
زندە سازی قلوب افسردە

بر چراغانی کلام منیر
باز کُن تار دیدگان هوا

بر طفیلی و شان سُفرەی نور
از کرم پرتوی بدار روا

بر مشقّات راە و، شرم خطا
رحمت ای اهل رحمت و احسان

قطرە نوری ز چشمەی انوار
بر کویر قلوبِ تار افشان

آن چنان راە ((فاستقم)) برویم
دلِ محبوب را رضا افتد

بر وی و آل وی درود و سلام
تا رضا بر رە قضا اُفتد

علامە احمد مفتی زادە

شعر۵٢، صفحەی٢١ رمضان ١۴٠٣، تابستان ١٣۶٢

@fardin4917
https://www.tgoop.com/allameahmademoftizadeh