امروز بهم گفتن خوش‌تیپ شدی، دیگه بنده سر از پا نمی‌شناسم.
سرو می‌دم بالا، جواب هیچکسم نمی‌دم.

دارم قانع می‌شم که بورس اسباب‌بازی خوبی برای سرگرم شدنه.

HO²!

دانشجویان گرامی!
لطفا جهت رزرو ناهار شنبه و یکشنبه هفته آینده و عدم فراموشی آن، فورا به پورتال دانشگاه رجوع بفرمایید.


پی‌نوشت : لازم به اطلاع است، مسئولیت بی‌ناهاری درصورت نادیده گرفتن پیام فوق، کاملا به عهده دانشجو است.

پروردگارا! تمامی آخوند‌ها را به مقام والای شهادت نائل بگردان!
الهی آمین!🤲

تازه داشت یادم می‌رفت که من چرا همیشه اعصابم خورده، باز امروز بهم یادآوری شد.
هرچی هم سعی می‌کنم به روال قبلم برگردم، نمی‌تونم.

این وسط بدنم یه سری علائم از خودش نشون می‌ده که متوجه می‌شم یه چیزی هستا ولی متوجه نمی‌شم آیا جدیه یا گذر کنم ازش تا خودش خوب بشه.

امشبم به نظرم خیلی ناناز و خوشگلم ولی اکثرتون نمی‌بینین متاسفانه.

خواننده‌ها دارن دونه دونه خاطره‌هاییم که گره خورده به آهنگ قشنگاشونو خراب می‌کنن. یه کم دیگه بگذره فقط می‌تونم آهنگای هوش مصنوعی رو گوش بدم.

سر معده‌م یه جوری می‌سوزه انگار من دشمنشم و باید نقره‌داغ بشم.

ورودی‌های فشار‌آور از احمق و عوضی بودن مردم به مغزم برای امروز انقدر زیاد بودن که باید یه هفته فقط وقت بذارم که ریکاوری بشم.

There's something inside of me, I can't fight...

چنان احساس تحت‌فشار بودن داخل بدن خودم دارم که اصلا از توصیف خارجه. دیگه حس نمی‌کنم تو لباسام دارم خفه می‌شم، الان حس می‌کنم که تو پوستم حس خفگی دارم. انگار درون من یه آدمک نازک و کوچیکتره که زیر یه لایه گوشت و پوست، منو کنترل می‌کنه و الان اون تو حس خفگی بهش دست داده و می‌خواد بپره بیرون ولی هیچ‌ کاری نمی‌تونم براش بکنم.

از صبح تا شب روزی که گذشت خیلی خوب بود. با مینو به کارامون رسیدیم، آهنگ‌ گوش کردیم، از گوشی دور بودیم و کلا اون حس کرختی و اینا نبود.

متاسفانه به نصفه شب که می‌رسه، بنده اون بخش نفرت‌پراکن درونم بیدار می‌شه.
الان دلم می‌خواد نسبت به یک سری از اقشار جامعه نفرت‌پراکنی کنم، ولی خب خوب نیست.
بذارم امروز به عنوان یه خاطره خوش برام بمونه بهتره، مخصوصا که وسط نفرت‌پراکنی خودم بیشتر از همه فشار می‌خورم.

یکی از کارهای واقعا سخت زندگی، دور ریختن وسایلیه که کاربردی ندارن ولی خب کاملا سالمن.

این ترامپم سرویس کرد دیگه. دو دیقه سر ماتحتت بند شو مردک! ۷۰ و اندی سالته! یه نمه آروم بگیر ببینیم چه غلطی باید با زندگیمون بکنیم.

اوضاع اون قدری که فکر می‌کنی بد نیست. خیلی بدتره.

دلم می‌خواد پاشم برم شمال، بزنم تو کار صنایع دستی و هنر و اینا.
تو مشهد حس می‌کنم آدم باید کارمند باشه و درحال بدو بدو. اینجا به درد جینگولی‌جات نمی‌خوره.

قطعا اون چیزی که برداشت می‌کنین با اون چیزی که تو فکرمه یه مقدار تفاوت داره، ولی نمی‌دونم چطوری بگمش دیگه.