بنده دیگه کاری ازم بر نمیاد. واستادم ببینم تهش چی می‌شه.

امشب فقط دلم می‌خواد نسبت به خودم نفرت‌ بپراکنم.

از همین الان به خودم قول دادم شب که پام رسید خونه، فقط پتومو بغل بکنم و برم تو تراس بگیرم بخوابم.

استاد مدیریت استراتژیک (تو چارت برای ترم هفته) بدون اینکه خنده‌ش بگیره برگشته گفته فکر کردم کلاس برای ورودیای جدیده نیومدم.

از ساعت ۶ بیدار شدم، بدو بدو اومدم دانشگاه، اونوقت خانوم می‌گه فکر نمی‌کردم بچه‌ها باشن.
تمام منابع درسی بخوره به کمرت، این چه کاریه تو با ما می‌کنی؟

باز بریم خدامونو شکر کنیم که ocd و کورتیزول بالا مده. فکر کنین نارسیسیسم و پارانویا مد می‌شدن.

آقا من تصمیمم رو گرفتم.
تا آخر عمرم فقط می‌خوام نیوبالانس بپوشم.
چیه این کفشای سخت پادردبیار؟

راستی دانشجویان عزیزی که مثل من به سختی باورتون می‌شه که جدنی جدنی دانشگاه شروع شده و جدنی جدنی باید هر روز پاشین برین سر کلاس.
رزرو ناهار هفته آینده فراموشتون نشه که جدنی جدنی گشنگی رو هم باید در کنار کلافگی تحمل کنین.

یعنیا! می‌شه گفت که من از کلاس ششم به بعدم دیگه کفش غیر‌اسپورت نپوشیدم. الانم بعد از قرنی تصمیم گرفتم یه چیزی بپوشم که رسمی‌طور و اینا باشه. بلایی به سر پام و کمرم اومده که اصلا من دیگه اون آدم سابق نمی‌شم. می‌خوام عطاشو به لقاش ببخشم. حتی بدترین کفشایی که تو این چند سال پوشیدم هم نتونستن اینجوری که این کفشه تو دو روز اینطوری آه از نهاد من درآورده، بهم آسیب بزنن.
دور تا دور پام، جای لبه کفش زخمه. ساق پام یه جوری درد می‌کنه انگار از چند ناحیه کوبیدمش به لبه تخت فلزی. انگشتم می‌سوخت، الان چک کردم تاول زده. کمرمم که اصلا ترق و تروقش دراومد. شاید فکر کنین سایز کفشه اشتباهه ولی نه. اصلا تنگ نیست، وقتی راه می‌ری هم اولش انگار نه انگار. ولی از ساعت دومی که راه رفتنت ادامه پیدا می‌کنه تازه می‌فهمی چه بلایی داره سرت میاد. این وسط، نتیجه عجیبی که از یک روز راه رفتن با اینا کسب کردم اینه که هرچی تندتد راه بری، کمتر پات و کمرت درد می‌گیره‌.

با پتو توی تراسم، هوا هم خنک رو به سرده و عالیه.
منتها چشمام انقدر خشکه که تا روی هم می‌ذارم که پلک بزنم آتیش می گیره چه برسه بخوام ببندمشون.
تازه بدتر از همه‌چی اینه که خوابم نمی‌بره.

عینکم برام گشاد شده، کوچیکترین نگاه رو به پایینی که می‌کنم، از رو صورتم میفته.

از این به بعد فقط نگاه از بالا‌‌.

دیوانه‌وار خوابم میاد. یعنی هرچی می‌خوابم، بازم خوابم میاد‌. نه که کسل باشم‌ها‌. اونجوری نیستم. واقعا واقعا واقعا خوابم میاد و چشمام هی می‌ره‌‌.
باز فکر کنم یه چیزی توم خراب شده که من خبر ندارم‌.

این شاهکاری که می‌بینید داروییه که بیمارای میاستنی گراویس رو زنده نگه می‌داره. ترکیب این دارو و کورتون خیلی اوقات می‌تونه یه نفر رو از فلج کامل و ایست تنفسی به فانکشن نرمال در جامعه و حتی فوتبال بازی کردن برگردونه.
خواستم بگم واردات این دارو محدود شده و دیگه خیلی سخت توی بازار ایران پیدا میشه. جایگزین هم نداره چون اون شرکتی که این دارو رو ابداع کرده هیچوقت فکر نمی‌کرده یه کشوری اینقدر شلم شوربا باشه که ورود این دارو بهش محدود شه و اصلا نیاز به جایگزین داشته باشه.

اون گاوایی که بالا نشستن و یه سریا هم ازشون دفاع می‌کنن، فقط سفره مردم رو کوچیک نکردن‌، جون ملتو گرفتن کف دستشون و هر بلایی خواستن سرشون آوردن.

Creo que me acostumbré a no hablar.

هر بار، بدون هیچ استثنائی!

امروز دهنم سرویس شد و این داستان هنوز هم ادامه دارد.

چون همه دارن می‌گن با سهام عدالتشون چی گرفتن، گفتم شاید براتون سوال شده باشه که بنده با اون همه پول چیکار کردم.