○ به‌کارگیری کاونده، حلقه مفقوده هدایت نهایی موشک‌های بالستیک ایران

• به‌طور کلی موشک‌های بالستیک ایران از سامانه هدایت داخلی یا INS مبتنی بر ژیروسکوپ‌های دقیق استفاده می‌کنند و برای اصلاح مسیر یا اصطلاحاً کمک‌ناوبری، از داده‌های سامانه‌های مکان‌یاب ماهواره‌ای نظیر GPS استفاده می‌کنند. نقطه‌زنی یا دقت کم‌تر از ۱۰ متر موشک‌های ایران در بردهای کم (زیر ۵۰۰ کیلومتر) تنها با اتکا به INS ممکن است به دست آمده باشد، اما در بردهای بالاتر (+۵۰۰ کیلومتر) این دقت به‌واسطه استفاده از GPS به‌دست آمده که متاسفانه این موضوع پاشنه‌آشیل و نقطه ضعف موشکی کشورمان بوده است.

• واضح‌ترین مثال برای این موضوع، عملیات وعده‌صادق-۲ است. در این حمله موشک‌های کشورمان در تعداد بالا شلیک شدند و در تعداد بالا نیز از سپر ضدموشکی دشمن عبور کردند، اما به‌واسطه اتکای آن‌ها به GPS برای نقطه‌زنی، متاسفانه دقت آن‌ها (تمام موشک‌های سوخت مایع و جامد) به‌طور میانگین حدود ۷۰ تا ۸۰ متر تخمین زده می‌شود. این دقت پایین علل زیادی می‌تواند داشته باشد اما برجسته‌ترین دلیل آن چیزی نیست جز قطع سرویس‌دهی و اخلال روی امواج ماهواره‌های GPS در محدوده اهداف.

• می‌توان دقت موشک‌های سری خیبرشکن، قدر و عماد که در میدان عملیاتی (وعده‌صادق-۲) استفاده شدند را بدون استفاده از ماهواره‌های مکان‌یابی، در برد ۱۲۰۰ تا ۱۷۰۰ کیلومتر همان حدود ۷۰ تا ۸۰ متر در نظر بگیریم. موشک حاج‌قاسم سابقه عملیاتی رسمی ندارد اما اطلاعات رسمی از دقت آن بدون اتکا به ماهواره وجود دارد که گفته شده با قطع دسترسی به داده‌های GPS، این موشک دقت ۲۰۰ متری در برد ۱۴۰۰ کیلومتری خواهد داشت.

• این دقت ۲۰۰ متری قطعا در مقایسه با دقت ۷۰ تا ۸۰ متری ثبت‌شده در میدان عمل عدد بزرگ‌تری است اما بدبینانه و با فرض دقت ۲۰۰ متری به موضوع نگاه کنیم؛ درباره موشک قاسم‌بصیر گفته‌شده که سامانه ناوبری آن اتکایی به ماهواره‌های مکان‌یابی ندارد و تمام هدایت آن براساس هدایت داخلی شکل می‌گیرد، یعنی تا نزدیکی هدف را مبتنی بر INS پیش رفته و در بخش نهایی پرواز نیز با اتکا بر کاونده بصری، هدف‌یابی کرده و تا لحظه اصابت به هدف، با دقت به هدف اصابت کند.

۳/۶
@iranian_defensive_power