🔋منابع انرژی
⚛ ماده و هسته اتم
📻 ایزوتوپ، پرتوزایی و رادیواکتیویته
✂️ شکافت و گداخت هسته‌ای
☀️ راکتور گداخت(توکامک) و پلاسما
❓نحوه کار راکتور‌های شکافت هسته‌ای
🏭 آینده انرژی اتمی و بررسی حادثه چرنوبیل و فوکوشیما و...

برای کاهش حجم محتوا به علت محدودیت‌ها، مجبور به کاهش بیت‌ریت‌ و رزولوشن فایل شدم و در نتیجه پیشاپیش بابت کاهش کیفیت محتوا از شما عزیزان عذر‌خواهی می‌کنم.

آنچه می‌دانیم یک قطره است و آنچه نمی‌دانیم یک اقیانوس. جامعه‌‌ی وسیع و پر جنب و جوش فیزیک می‌داند که هرچه بیشتر درباره‌ی جهان هستی بداند، باز هم جهان گنگ‌تر می‌شود.
انسان تنها بر روی زمین به دنبال عجایب هستی نمی‌گردد بلکه با سری به سوی آسمان و چشم‌هایی در جستجوی ستارگان، برای کشف مفاهیم دنیای پر شکوه اطرافمان تلاش می‌کند.
«سماک» هم بی‌شک، به عنوان بخشی از این جامعه از هیچ تلاشی دریغ نمی‌کند و با برداشتن قدم‌های محکم در فضای میان ستاره‌ای به همراه شما، هرروز بیشتر یاد می‌گیرد و یاد می‌دهد.

برای کاهش حجم محتوا به علت محدودیت‌ها، مجبور به کاهش بیت‌ریت‌ و رزولوشن فایل شدم و در نتیجه پیشاپیش بابت کاهش کیفیت محتوا از شما عزیزان عذر‌خواهی می‌کنم.

اخیراً تلسکوپ فضایی جیمز وب تصویری از برخورد دو کهکشان در فاصله ۸.۳ میلیون سال نوری ثبت کرده است. این دو کهکشان هر دو دیسکی بودند و پس از برخورد، شکل کهکشان نهایی حالتی شبیه علامت بی‌نهایت پیدا کرده است. به همین دلیل، این کهکشان را «کهکشان بی‌نهایت» (Infinite Galaxy) نام‌گذاری کرده‌اند.

ایراد نظریه اول این است که روند آن بسیار کند است، در حالی که نخستین سیاهچاله‌های ابرپرجرم خیلی زودتر از چیزی که این نظریه توجیه می‌کند به‌وجود آمده‌اند.
مشکل نظریه دوم نیز این است که گازهای کیهانی (عمدتاً هیدروژن و هلیم) در هنگام فشرده شدن بیشتر تمایل به ستاره شدن دارند؛ مگر آنکه ابرهای گازی در شرایطی باشند که حتی نیروی عظیم همجوشی هسته‌ای نتواند در برابر گرانش مقاومت کند و در نتیجه تمام این گازها به صورت یک تکینگی و در نهایت یک سیاهچاله فروبریزند.

هرچند این شواهد به‌طور کامل تأیید نمی‌کنند که سیاهچاله ابرپرجرم تنها به‌واسطه رمبش مستقیم ابرهای گازی شکل گرفته، اما به‌وضوح این احتمال را تقویت می‌کنند که ما در حال مشاهده یک سیاهچاله ابرپرجرم تازه‌متولد شده هستیم. این یافته فرصتی ارزشمند برای گشودن معمای شکل‌گیری سیاهچاله‌های ابرپرجرم فراهم می‌آورد.

در سال ۱۹۳۳، فریتس زوئیکی (Fritz Zwicky) هنگام بررسی خوشه‌ی کهکشانی کُما متوجه شد که سرعت چرخش کهکشان‌ها در این خوشه آن‌قدر زیاد است که اگر تنها جرم مرئی موجود در خوشه را در نظر بگیریم، کل سامانه باید از هم می‌پاشید. او این جرم گمشده را به وجود ماده‌ای ناشناخته نسبت داد که امروزه آن را «ماده تاریک» می‌نامیم.
در ادامه، شواهد محکم‌تری برای وجود این ماده به‌دست آمد. از آن‌جا که ماده تاریک با میدان‌های الکترومغناطیسی برهم‌کنش نمی‌کند، امکان آشکارسازی مستقیم آن با نور وجود ندارد و به همین دلیل این نام را برایش برگزیدند.

به‌زودی، با کمک رصدخانه روبین (Rubin Observatory) و داده‌های بی‌سابقه‌ی تلسکوپ جیمز وب (JWST)، می‌توانیم این پیش‌بینی را بیازماییم و دریابیم که آیا هاله‌های ماده تاریک بدون ماده مرئی وجود دارند یا نه.
چنین کشفی می‌تواند یکی از انقلابی‌ترین دستاوردها در پژوهش‌های مربوط به ماده تاریک باشد، چرا که آشکارسازی ماده تاریک بدون وابستگی به حضور ماده مرئی، اطلاعات بسیار دقیق‌تری از ماهیت پنهان این ماده در اختیارمان خواهد گذاشت.

هر ستاره‌ای روزی می‌میرد. ستاره‌های کم‌جرم‌تر مانند خورشید، زمانی که پیر می‌شوند و سوختشان رو به پایان می‌رود، دچار تغییرات شدیدی می‌شوند. در این مرحله، حجم ستاره به‌طور چشمگیری افزایش یافته و به دلیل کاهش دمای سطح، رنگ آن به قرمز متمایل می‌شود. این وضعیت را «فاز غول سرخ» می‌نامند.
پس از این مرحله، حجم ستاره آن‌قدر بزرگ می‌شود که نیروی گرانش دیگر توان نگه‌داشتن لایه‌های بیرونی را ندارد. در نتیجه، گازها و غبارهای ستاره به فضا پراکنده می‌شوند و ستاره نزدیک به نیمی از جرم خود را از دست می‌دهد. آنچه باقی می‌ماند، هسته‌ای بسیار داغ و فشرده به اندازه زمین است که «کوتوله سفید» نام دارد.

با این حال، در سال ۲۰۲۲ سیاره‌ای به نام WD 1856 b کشف شد که در فاصله‌ای بسیار نزدیک به یک کوتوله سفید قرار دارد. این کشف نشان می‌دهد که شاید سیارات بتوانند پس از مرحله غول سرخ، مدار خود را تغییر دهند و به فاصله‌ای برسند که شرایط حیات در آن ممکن باشد. البته این جابه‌جایی می‌تواند دمای سیاره را به‌شدت افزایش دهد و تمام آب سطحی را تبخیر کند. اما اگر این فرایند پس از سرد شدن کوتوله سفید رخ دهد، شاید بخشی از آب مایع همچنان باقی بماند.

با این حال، شناسایی چنین سیاراتی کار آسانی نیست. روش‌های قدیمی کارایی لازم را ندارند و دانشمندان به دنبال راهکارهای نوین، به‌ویژه با استفاده از تلسکوپ‌هایی مانند جیمز وب (JWST) هستند. کشف چنین سیاراتی می‌تواند دنیای جست‌وجوی حیات فرازمینی را متحول کند.

در ژانویه ۲۰۲۳ انفجاری شبیه به ابرنواختر در رصدخانه پالومار ایالات متحده آمریکا ثبت شد. تحلیل داده‌ها با کمک هوش مصنوعی (که برای شناسایی انفجارهای غیرعادی طراحی شده بود) نشان داد که این رویداد یک انفجار معمولی نیست. چند ماه بعد، پدیده‌ای غیرمنتظره رخ داد: برخلاف رفتار طبیعی ابرنواخترها که به‌تدریج از درخشندگی‌شان کاسته می‌شود، این انفجار دوباره روشن شد.

این زنجیره‌ی رویدادها تنها تحت شرایطی بسیار خاص رخ می‌دهد و چنان نادر است که در نگاه نخست بیشتر شبیه افسانه‌های علمی-تخیلی به نظر می‌رسد. اما به لطف هوش مصنوعی و تحلیل‌های پیچیده، اثبات شد که چنین فرآیندی اگرچه کمیاب است، اما واقعاً در کیهان امکان رخ دادن دارد.

در پژوهشی جدید، ستاره‌شناسان با استفاده از نوع خاصی از کهکشان‌ها تلاش کرده‌اند درباره گذشته‌ی کیهان، نحوه‌ی تشکیل آن، روند تکامل و چگونگی تجمع و توزیع کهکشان‌ها اطلاعات بیشتری به دست آورند تا مدل‌های کیهانی دقیق‌تر شوند.

این یافته‌ها نشان می‌دهد که تأثیر ماده تاریک در شکل‌گیری و تکامل کیهان کنونی بیش از پیش روشن شده است و امکان پیش‌بینی دقیق‌تر ساختار و آینده کیهان فراهم می‌شود.