یه باگ بزرگ آدمیزاد اینه که فکر می‌کنه بعضی‌چیزا همیشه هست. آدمی که بی‌قید دوسش داره همیشه هست، «مامان برات ناهار قرمه‌سبزی درست کردم» همیشه هست، «بابا اگه کم‌و‌کسری‌ای داشتی به خودم بگو» همیشه هست، پولی که داره، رفیقی که براش ریلز میفرسته. نه عزیز! آدما میرن، چیزا میرن.

حالا ما که تحمل می‌کنیم
و سعی می‌کنیم یه طوری ادامه بدیم،
ولی تجربه کردن یه سری چیزها
واقعا حقمون نبود.

آدولف هیتلر:
" من تمام یهودیان را نخواهم کشت.
برخی از آنها را زنده می‌گذارم تا آیندگان بدانند آنها چجور حیواناتی هستند."

عجب نسلی بودیم یه پاندمی بزرگ بیماری دیدیم، زلزله دیدیم، زیر آوار موندن دیدیم، آتیش سوزی دیدیم و حالا هم جنگ...

- جنگ بشه از کشور میری؟
+ نادرشاه: وقتی جنگل آتش میگیره،
درختان فرار نمیکنند؛ حیوانات فرار
میکنند ما اینجا ریشه در خاکیم...

سلام بر کسانی که قلب‌شان را در آغوش گرفتند و گریستند، و در مسیری که عقل‌شان گفته بود به راه افتادند.

اونی که از خونه خریدن قطع امید کرده می‌ره ماشین می‌خره، اونی که توان خرید ماشین رو هم نداره می‌ره سراغ گوشی و یه سری وسایل، اونی که نتونسته گوشی بخره می‌ره سفر، اونی هم که از پس اینم برنیومده دلش رو با کافه و رستوران و خوردن و لباس خریدن خوش کرده، آره، به ظاهر همه در حال خرج کردنن، اما در واقعیت همه دارن آرزوهاشون رو فراموش می‌کنن.

متاسفم من دیگه با هیچ انسان بلاتکلیفی ، با هیچ کار بلاتکلیفی ،با هیچ رابطه بلاتکلیفی و با هیچ محیط بلاتکلیفی ادامه نمیدم.

«تو را دوست داشتم، مثل وطنم که هرکاری هم می‌کرد و هرجایی هم که می‌رفتم، باز به آن برمی‌گشتم.»

امیدوارم که شش ماه آینده‌ات بتونه این شش ماه گذشته‌ات رو بشوره و ببره.

و قسم به صدای آژیر،
قسم به خواب راحتی که از چشم مردمان وطنم رفته،
قسم به جنازه ی کودکان و زنان و مردان بی ‌گناه،
قسم به تک‌تک نفس های مضطرب و قلب های لرزان،
قسم به صدای موشک، پدافند، پهباد،
قسم به قوم های مقتدر کورد، لر، ترک، بلوچ، فارس، عرب،
قسم به خاک ایران؛
ما اگر امروز گریه کنیم، فردا تا پای جان خواهیم جنگید،
ما ایرانی هستیم، نه از جنس ترس. از جنس نور. از جنس امید. از جنس قدرت.
ما اگر امشب نگران باشیم، فردا با غرور می‌گوییم، ایران زنده‌ست، چون ما زنده هستیم. ما زنده و شکست ناپذیریم چون پشت همیم.

«تو را دوست داشتم، مثل وطنم که هرکاری هم می‌کرد و هرجایی هم که می‌رفتم، باز به آن برمی‌گشتم.»

هر دو می‌دانستند
آن که بیشتر سکوت می‌کرد،
زخمی تر بود.

بین سوال‌های دو نمره‌ای امتحان تاریخ نسل بعد داریم زندگی می‌کنیم...

از موشک نترسید، از جنگ نترسید،
ولی از اونیکه با این حمله ها به
خاکه کشورش خوشحاله، بترسید!

آریانفر یه جا توی پادکستش میگه" تو روشنی قلبمو گرفتی پرت کردی تو تاریکی". همین.