او که همیشه آماده است آسایش خود را برای کمک به دیگری فدا کند، سرسپرده‌ی راستین و اصیل است.

-بابا
@GeethaVahini

#پيام_روز

۱۴ مهر ۱۴۰۴
۶ اکتبر ۲۰۲۵

بهارات جویای آن بوده که آرامش و امنیت ملت‌ها را برای نسل‌ها از طریق دعوت به رشد و توسعه‌ی معنوی تضمین کند. خود او یک الگوی فضایل معنوی برای دیگران بوده است. "بادا که همه‌ی جهان‌ها شاد باشند" نیایشی است که در طی قرن‌ها و در سراسر کره‌ی زمین از وِداها پژواک یافته است. حکیمان، پادشاهان، عالمان، و زنان دوران گذشته، زندگی‌هایشان را به حل مشکلات بنیادین مربوط به شرایط بشر و اعتلای سعادت جهان اختصاص می‌دادند. آنها فداکاری را به عنوان وظیفه و سرنوشت خود می‌پذیرفتند. به این دلیل که امروزه روح زمان به انحطاط دچار شده، منفعت‌جویی شخصی، افکار و گفتار و رفتارهای انسان را آلوده است! او چنان رفتار می‌کند که گویی چیزها و اشخاص را به این دلیل باید خواست و به آنها عشق ورزید که برای او سود و منفعتی داشته باشند. این فقط نمونه‌ی دیگری از عشق خودخواهانه است. آنچه انسان را به فعالیت وا می‌دارد آرزو است؛ او برنامه می‌چیند و طرح می‌ریزد تا آنچه که آرزویش را دارد را به چنگ بیاورد. زندگی انسان روندی است که در آن انسان برای برداشت آرزوهایی که [بذرشان را] کاشته، انتظار می‌کشد. آرزو نه برای پیشرفت شخصیِ خودخواهانه، بلکه برای آرامش، خوشحالی، و سعادت همگان باید باشد. تنها آنگاه است که نیایش وِدایی ذکر شده در بالا را می‌توان درک کرد.

ـ باگاوان شری ساتیا سای بابا ، ۲۷ اکتبر ۱۹۸۲.

@GeethaVahini

انسان که باید از بالاترین سرور و آرامش بهره‌مند باشد، به‌سبب خواسته‌های بی‌پایان، قربانی اندوه و نگرانی است.

-بابا
@GeethaVahini

#پيام_روز

۱۵ مهر ۱۴۰۴
۷ اکتبر ۲۰۲۵

انسان به شیوه‌های گوناگون برای رسیدن به آناندا (سرور) تلاش می‌کند. آناندا اوج خوشحالی است، تبدیل شدن به تجسم شادی. این [سرور]، متناسب با ویژگی ذاتیِ فرد جوینده، به سه روش مختلف جستجو می‌شود؛ ساتویک، راجاسیک، و تاماسیک. مسیر ساتویک در مراحل ابتدایی تلخ است و هنگام به ثمر رسیدن شیرین. این مسیر شامل کنترل و تنظیم دقیق حواس، ادراک، و عمل است. انجام این کار بسیار دشوار خواهد بود. اما با پیشرفت در تمرین، شادی بیشتر می‌شود و [سرانجام] سرور به دست می‌آید. چگونه چنین هدفی را بدون تحمل سختی می‌توان به دست آورد؟ متون مقدس می‌گویند:
Na sukhat labhyate sukham
(خوشحالی از طریق خوشحالی به دست نمی‌آید)
خوشحالی را فقط از طریق رنج می‌توان  به دست آورد. لذت، چیزی جز فاصله‌ی میان دو درد نیست. برای دستیابی به خوشبختی ساتویک که مثبت و پایدار است، انسان ناگزیر باید رنج‌ها، آزمون‌ها، فقدان، و درد را تحمل کند.

- باگاوان شری ساتیا سای بابا، ۵ آوریل ۱۹۸۱.

@GeethaVahini

اگر ما به شیوه‌ای افسارگسیخته حواس خود را رها کنیم، نتیجه‌ی آن اندوه خواهد بود و نه شادی.

-بابا
@GeethaVahini

#پيام_روز

۱۶ مهر ۱۴۰۴
۸ اکتبر ۲۰۲۵

بعد از مسیر ساتویک، راه دوم برای تجربه کردن آناندا، مسیر راجاسیک است. در مراحل نخستین، این مسیر شیرین و دلپذیر است، ولی بعدها به رنج و اندوه می‌انجامد، زیرا خوشحالی، از طریق حواس، از اشیاء دنیای بیرونی حاصل می‌شود. این سرخوشی به‌زودی خود را به‌عنوان چیزی غیرواقعی، دروغین، و خسته‌کننده می‌نمایاند. وقتی این روند آغاز شود، بی آنکه مجالی بدهد، ادامه پیدا می‌کند. انسان آن‌قدر ضعیف می‌شود که دیگر نمی‌تواند اهداف دارما (درستکاری)، آرتا (سعادت)، کاما (تحقق آرزوها)، و موکشا (رستگاری) را که برای او مقرر شده‌اند دنبال کند. عقل و خرد او، قوه‌ی تخیل، و توانایی شهود او، همگی فلج می‌شوند. انسان حتی ممکن است انسانیت خود را از دست بدهد. پیگیری کورکورانه‌ی لذت‌های حسی بیرونی امروزه درست به همین فاجعه انجامیده است.
و در نهایت، مسیر تاماسیک را داریم. کسانی که این شیوه‌ی زندگی را ترجیح می‌دهند، نسبت به مشکلات جهان بی‌تفاوت‌اند؛ آن‌ها زندگی خود را در خواب سپری می‌کنند و از تنبلی و تاریکی لذت می‌برند. از میان این سه مسیر به‌سوی آناندا، انسان باید مسیر ساتویک را بپذیرد، با هر سختی، فقدان، رنج، اضطراب، و تلاشی که در آن باشد. او باید به آگاهی از الوهیت و تجربه‌ی خداگونگی دست یابد و در آناندا پابرجا شود.

- باگاوان شری ساتیا سای بابا، ۵ آوریل ۱۹۸۱.

@GeethaVahini

هرکس می‌تواند به هر فعالیتی بپردازد، هر شغل یا کسب‌وکاری داشته باشد، اما باید حقیقت و درستکاری را جریان زیرین همه‌ی تلاش‌های خود سازد.

– بابا
@GeethaVahini

#پيام_روز

۱۷ مهر ۱۴۰۴
۹ اکتبر ۲۰۲۵

بی‌گمان علت ناآرامی و تشویشی که امروزه در جهان شاهد آنیم، فراموشیِ حقیقت از سوی مردمان است.
Satyam Bruyat, Priyam Bruyat, Na Bruyat Satyam Apriyam
[یعنی: حقیقت را بگویید؛ به شیوه‌ای پسندیده سخن بگویید؛ و حقیقت ناخوشایند را بر زبان مرانید.]
تنها حقیقت و درستکاری هستند که می‌توانند آرامش و رفاه را برای جهان به ارمغان آورند.
Satyam vada; Dharmam Chara
[یعنی: حقیقت بگویید؛ بر راه راستی و فضیلت گام بردارید.]
این والاترین اصل فرهنگ هندوستان است. هنگامی که حقیقت و درستکاری را در خود پرورش دهید، آرامش و مهر خودبه‌خود از پی آن خواهند آمد. در فرهنگ هند، درستکاری سر است و حقیقت پا. اما امروزه مردمان، سر و پای فرهنگ خویش را بریده‌اند و تنها به تنه‌ی «آرتا» و «کاما» [ثروت و کامرانی] می‌چسبند. تنه‌ای بی‌سر و پا چه سودی دارد؟
مردم برای پاسداری از کشور می‌کوشند. اگر شما حقیقت و درستکاری را پاس دارید و به کار بندید، آنگاه آن دو، کشور را پاسداری خواهند کرد! نیازی به هیچ تلاش ویژه‌ای برای پاسداری از کشور نیست. همین که حقیقت و درستکاری را پاس دارید، کافی است. همه‌ی جهان بر این دو اصل استوار است.

-باگاوان شری ساتیا سای بابا،  ۱۴ آوریل ۲۰۰۳.

@GeethaVahini

به این جهان چندان وابسته نشوید، چون که جهان با شتاب و شدت هرچه تمام‌تر، همواره در حال دگرگونی است.

– بابا
@GeethaVahini

#پيام_روز

۱۸ مهر ۱۴۰۴
۱۰ اکتبر ۲۰۲۵

علت خشم و از دست‌دادن قوه‌ی تمییز چیست؟ تنها وابستگی دلیل آن است! آری، ممکن است شما به همسر و فرزندان خود وابستگی داشته باشید. ولی آن را محدود نگاه دارید. نه تنها باید وابستگی خود را محدود کنید، بلکه باید مدت آن را نیز محدود کنید. دوران زندگی خانوادگی شما تنها تا پنجاه سالگی است. تا شصت سالگی باید به «واناپراستا» (مرحله‌ی پس از زندگی خانوادگی) وارد شوید. باید پیوندهای خود با همسر و فرزندان را بگسلید و از همه‌ی مسئولیت‌ها رها شوید. هفتاد سالگی، زمانِ ترک‌وابستگی تمام‌عيار (سانیاسا) است. به جای پروردن چنین ایثاری، مردمان امروز تا دم مرگ از رها کردن وابستگی‌ها سر باز می‌زنند. سرانجام چنین کسانی تنها دوزخ می‌تواند باشد. به اندازه‌ی امکان، به خانواده و دیگران یاری برسانید. وظایف خود را نسبت به همگان به جای آورید و به خاطر داشته باشید که هر شخصی موجودی مستقل است و تحت نفوذ کارمای ویژه‌ی خود قرار دارد. هر فردی پاسخگوی خویش است. وابستگی را که ریشه‌ی همه‌ی رنج‌ها است، در خود پرورش ندهید.

-باگاوان شری ساتیا سای بابا، باران‌های تابستانی،  ۲۵ می ۱۹۹۵.

@GeethaVahini

همه‌ی احساسات ناپسند خود را نگاه می‌دارید و واژه‌های شیرین‌تان را به من پیشکش می‌کنید. همه‌ی اندیشه‌های ناپسند خود را به من عرضه کنید و از من، اندیشه‌های نیکم را دریافت دارید.

– بابا
@GeethaVahini

#پيام_روز

۱۹ مهر ۱۴۰۴
۱۱ اکتبر ۲۰۲۵

ابزارهای آگاهی‌تان را پاکسازی و خود را وقف خدمت کنید، تا نیروهای نفسانی را ضعیف و نیروهای وحدت را تقویت کنید و به تمرین «جاپا» و «دیانا» (تکرار نام خداوند و مراقبه) بپردازید، تا به سوی خداگونه‌شدن ارتقا یابید -اینها گام‌هایی هستند که به یاری‌شان می‌توانید «آناندا» را به دست بیاورید و در آن مستقر شوید. با همه‌ی هوشمندی و پاکی ممکن به انجام وظایف خود بپردازید؛ اما این وظایف را چنان به جا آورید که گویی کنش‌هایی عبادی پیشکش به درگاه خداوند هستند  و ثمره‌ی آن کنش‌ها را به اراده، مهر و بخشش «او» واگذارید. هرگاه نتایج مورد انتظارتان محقق نشد، دل‌آزرده نشوید؛ اساسا هیچ انتظاری نداشته باشید و فقط کار را به «او» واگذارید! «او» بود که زمان، مکان، علت، ماده، ایده، مهارت، فرصت، و بخت را به شما عطا کرد و شما سهمی ناچیز ایفا کردید. پس، چرا باید چنین احساس کنید که فاعل حقیقی شما هستید؟ وظیفه‌ی خود را به مانند یک «سادانا» (تمرین معنوی) پاکدلانه به جا آورید!

-باگاوان شری ساتیا سای بابا،  ۲۴ مارس ۱۹۷۳.

@GeethaVahini

به حقیقت ایمان داشته باشید و در اخلاق پابرجا باشید. نیازی نیست که از هیچ کسی بترسید زیرا خداوند حامی شما خواهد بود.

-بابا
@GeethaVahini

#پيام_روز

۲۰ مهر ۱۴۰۴
۱۲ اکتبر ۲۰۲۵

ضروری است که هر پسر و دختری برای شکوفا شدن سرشت حقیقی خود، اصول اولیه‌ی اخلاقی را بیاموزد و آنها را در عمل پیاده کند. وظیفه‌ی اصلی ایشان، شناختن الوهیتی است که در یکایک آنها وجود دارد. در روزگاران قدیم، دانش‌آموزان به پیشگاه ایزدبانوی دانش، ساراسواتی، دعا می‌کردند که آنها را خوب، راستگو، و خوش‌سیما گرداند. [ضرب المثلی هست که می‌گوید] "زیبایی واقعی در کردار است نه در چهره". جایی که حقیقت و خوبی وجود داشته باشند، زیبایی نیز به عنوان یک محصول طبیعی در آنجا حضور خواهد داشت. مهار حواس و رعایت اصول انضباطی مورد پذیرش، نشانه‌های یک انسان بافرهنگ هستند. در زیارت زندگی، انسان باید رفتار خود را بر اساس اصول اخلاقی معینی که به عنوان "نیتی" (Niti) شناخته می‌شوند هدایت کند. "نیتی" از واژه "نیتا" (Nita) گرفته شده که معنایش آن چیزی است که مناسب یا درست باشد. رفتار درست، شاهراهی برای انسان برای رسیدن به بالاترین جایگاه در زندگی است. وقتی اخلاق در وجود یک انسان، یا یک جامعه، یا یک ملت رو به افول بگذارد، آن انسان یا جامعه یا ملت با نابودی روبرو می‌شود. فقدان اخلاق می‌تواند حتی به نابودی سراسر تمدنی که در طی قرن‌ها ساخته شده بیانجامد. بدون اخلاق، انسان‌ها دچار فروپاشی می‌شوند. اخلاق، دَم زندگی‌بخش بشریت است.

- باگاوان شری ساتیا سای بابا، ۲۱ اوت ۱۹۸۶.

@GeethaVahini

ثروتی که با لگدمال کردن اخلاق به دست آمده باشد، ارزشی بیشتر از گِل‌ ندارد! چنین ثروتی نمی‌تواند دوام داشته باشد یا خوشحالی عطا کند.

-بابا
@GeethaVahini

#پيام_روز

۲۱ مهر ۱۴۰۴
۱۳ اکتبر ۲۰۲۵

متون مقدس (شروتی‌ها) رهنمود می‌دهند که انسان بایستی فقط به میزان مورد نیازش و از راه‌های درستکارانه کسب درآمد کند و باقی زمان و مهارتش را برای خوبی عام، دارما-آرتا، مورد استفاده قرار دهد. آرتا (ثروت) را از طریق دارما (درستکاری) به دست بیاورید. آنگاه فرد به طور حتم فیض الهی را به مقدار فراوان خواهد داشت. دهریتاراشترا، پدر یکصد [برادر] کاوراوا، که در برابر پنج [برادر] پانداوا جنگیدند، [پانداواهایی] که عموزاده‌هایشان بودند و از میراث نیاکان‌شان به عنوان مدعیان قانونی سهم داشتند، از هر دوی این موارد بی‌بهره بودند هرچند که ثروت‌های فراوان و لشکریان برتر و مهارت نظامی و استراتژی عظیم‌تر داشتند، ولی ناچار شدند شاهد انقراض کامل سلسله و پادشاهی‌شان باشند! بیشتر انسان‌هایی مانند دهریتاراشترا، دروغ را پیروی می‌کنند  و حقیقت را نادیده می‌گیرند؛ آنها چیزهای بی‌ارزش را می‌اندوزند و آنچه که بااهمیت و حیاتی است را مورد غفلت قرار می‌دهند. آنها درک نمی‌کنند که مرگ در سکوت در پی آنها در کمین است؛ آنها متوجه گام‌های سریع زمان نیستند؛ آنها نمی‌دانند فرصتی که جسم انسان، عقل، جامعه، و میراثی که برای او اندوخته، اینجا و اکنون را به او بخشیده است! آنها بی‌خبرند که همان اخگر الوهیتی که نوربخش هر اندیشه، گفتار، و رفتاری در وجودشان است، هر فرد دیگری در جهان را نیز به فعالیت وا می‌دارد!

- باگاوان شری ساتیا سای بابا، ۲۴ می ۱۹۷۳.

@GeethaVahini

خدمت بهترین سادانا (تلاش معنوی) برای حذف کشش ناهنجار ذهن به سمت آرزوها است.

-بابا
@GeethaVahini

#پيام_روز

۲۲ مهر ۱۴۰۴
۱۴ اکتبر ۲۰۲۵

ماناوا (انسان) چه کسی است؟ ماناوا فردی است که ماناس (ذهن) دارد. منظور از ذهن چیست؟ ذهن صرفا بسته‌ای از اندیشه‌ها و آرزوها است. انسان هنگامی یک انسان اصیل می‌شود که همه‌ی اندیشه‌های او به حقیقت مقید باشند. انسانیت در چنین شخصی به عنوان خوبی و رفتار شریف جلوه‌گر می‌شود. امروزه عدم حضور اندیشه‌های صادقانه‌، امری کاملاً بارز است. اگر ما زندگی‌هایمان را با اندیشه‌های مبتنی بر ناراستی و دروغ پر کنیم، آنگاه همه‌ی جهان از ناراستی پر می‌شود. پس همه‌ی خصلت‌های بدی که در درون‌تان هست را از بین ببرید؛ خصلت‌های نیک را پرورش دهید و برای تجربه‌ی الوهیت کوشش کنید –این سادانای (تلاش معنوی) حقیقی است. معنی واقعی سادانا چیست؟ بدی را به خوبی بدل کردن، سادانا است. چه اهمیتی دارد که ادعا کنید در حال انجام سادانا هستید اگر این اصل مهم را رعایت نکرده باشید؟ شما به نام انجام سادانا، چشم‌هایتان را می‌بندید و دانه‌های تسبیح را می‌چرخانید ولی ذهن‌تان همه‌جا سرگردان است! این سادانا نیست! ما باید اندیشه‌های بد، احساسات بد، و گرایشات بد را اخراج کنیم و همه‌ی اینها را با اندیشه‌های نیک، احساسات ممتاز، و عادت‌های مقدس جایگزین کنیم. دور ریختن بدی‌ها و جایگزین کردن آنها با خوبی، شالوده‌ی سادانا است.

- باگاوان شری ساتیا سای بابا، باران‌های تابستانی، ۲۷ می ۲۰۰۰.

@GeethaVahini

اگر آفریننده را درک کنید می‌توانید به سادگی همه چیز را درباره‌ی آفرینش بفهمید.

-بابا
@GeethaVahini

#پيام_روز

۲۳ مهر ۱۴۰۴
۱۹ اکتبر ۲۰۲۵

اگر به کنکاش عمیق بپردازید، در این دنیا در خواهید یافت که یک چیز یکسان و واحد، نام‌ها و فرم‌های متفاوت اختیار می‌کند و به شیوه‌های پرشمار به کار گرفته می‌شود. بذر، که تنه و شاخه‌ها و زیرشاخه‌ها و برگ‌ها و گل‌ها و میوه‌های درخت از آن پدید می‌آیند، یکی است. همه‌ی این موارد نام‌ها و شکل‌های متفاوتی دارند و به شیوه‌های متفاوتی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
Ekoham Bahusyam
(آن یگانه، اراده کرد که بسیار شود)
اگرچه خدا یکی است، نام‌ها و فرم‌های بسیاری اختیار می‌کند. اینجا شما باید به کنکاش درباره گ‌ی دو نوع علت بپردازید:
یکی علت ابزاری (نیمیت‌تا کارانا) و دیگری علت اولیه (اوپادانا کارانا) است. برای یک کوزه، کوزه‌گر به منزله‌ی نیمیت‌تا کارانا (علت ابزاری) و گِل به منزله‌ی اوپادانا کارانا (علت اولیه) است. کوزه‌ها ممکن است بشکنند و شکل‌شان را از دست بدهند ولی گِل بدون تغییر باقی می‌ماند. کوزه‌گر انواع گوناگونی از کوزه‌ها را از گِل یکسانی درست می‌کند. فقط به این سبب که کوزه‌ها شکسته‌اند، گِل متحمل هیچ تغییری نمی‌شود. شما می‌توانید زیورآلاتی با نام‌ها و شکل‌های متفاوت بسازید، ولی طلا [در همه‌ی آنها] یکی است و یکسان است. خداوند، که اوپادانا کارانا (علت اولیه) برای جهان آفرینش است، نقش نیمیت‌تا کارانا (علت ابزاری) یا آفریننده را نیز به خود می‌گیرد و اشیاء و موجوداتی با نام‌ها و فرم‌های متفاوت را خلق می‌کند!

-باگاوان شری ساتیا سای بابا، ۶ سپتامبر ۱۹۹۶.

@GeethaVahini