♡ناب ترین شڪل عشق توجہ ڪردنه
توجہ ب جزئیات
توجہ ب علایق
توجہ ب تغییرات
خیلے قشنگه‌ واقعا

بلوغ در رابطہ عاطفے یعنی:
-وقتے احساساتت رو می‌فهمے و مسئولیتشون رو می‌پذیرے، نہ اینڪہ شریڪ‌ت مقصر همه‌چیز باشه.
-وقتے مرزهات رو می‌شناسے و می‌تونے «نه» بگے بدون اینڪہ ترس از تنها موندن داشتہ باشی.
-وقتے می‌تونے صمیمیت بسازے، اما وابستہ و ڪنترل‌گر نمی‌شی.
-وقتے حتے وقتے دعوا می‌ڪنید، احترام و مهربونے رو حفظ می‌ڪنید.
رابطه‌ے سالم، جاییہ ڪہ هر دو طرف رشد می‌ڪنن، نہ اینڪہ فقط با هم ڪنار بیان.

بین زن و شوهر اول باید تڪلیف روشن بشہ ڪہ اصلِ ڪارا انجام میشہ یا نه.
اگہ طرف ڪلاً ڪارا رو زمین می‌ذارہ و مسئولیتے قبول نمی‌ڪنہ، دیگہ بحث اینڪہ چطور انجام بدہ بی‌معنیہ. اول باید مطمئن بشیم ڪارا انجام میشن.
ولے اگہ ڪارا به‌هرحال انجام میشہ و فقط مشڪل اینہ ڪہ روشش با سلیقه‌ے یڪے جور درنمیاد (مثلاً ظرفا رو جور دیگہ می‌شورہ یا بچہ رو اونجور ڪہ ما می‌خوایم نمی‌خوابونه)، اون‌وقت باید بیشتر روے چگونگے انجام تمرڪز ڪرد. البتہ یادمون باشہ فرق داشتن روش الزاماً بہ معنے اشتباہ بودنش نیست.
خلاصه‌ش این میشه:
1. اول مطمئن بشیم مسئولیتا رو دو نفرے قبول ڪردیم و ڪارا رو زمین نمی‌موند.
2. بعد سراغ روش انجام بدیم و ببینیم چطورے بشہ ڪہ هم ڪار پیش برہ، هم ڪسے حرص نخوره.
مشڪل رایج اینہ ڪہ بعضے زوج‌ها هم می‌گن ڪارا انجام نمیشہ، هم وقتے انجام میشہ ایراد می‌گیرن از روشش. نتیجہ؟ طرف مقابل حس می‌ڪنہ هر ڪارے ڪنہ باز مقصرہ و دیگہ انگیزه‌ش رو از دست میدہ.

‌تروماے درمان نشدہ اینطورے خودش رو نشون میده
۱) ترس مداوم از اتفافات بعدی
۲) احساس شرم درونی
۳) نیاز بہ تایید بیرونی
۴)ترس از رها شدگی
۵)عدم توانایے در تحمل اختلافات
۶)نادیدہ گرفتن نیازها بہ خاطر بقیه
۷) احساس ارزشمندے پایین
۸) سازگارے بیش از اندازه
۹) وابستگے در روابط
۱۰) دشواری  دفاع از حق خود و تعیین حدومرز
۱۱) مقاومت نسبت بہ تغییرات مثبت
۱۲) تحمل رفتارهاے آسیب زننده‌ دیگران

بعدا دیر نیست !!!!!
بعدا خیلے خیلے دیرہ
زندگے ڪن...

نحوہ صحیح
استفادہ از لوازم آرایشی🤗

تفاوت ظریفی بین کنترل کردن و مراقبت و مدیریت کردن هست
و تشخیص این تفاوت اغلب دشواره

شادمانی را تا وقتی در دستانت نگه‌داری،
همیشه کوچک به نظر می‌رسد،
ولی هنگامی که آن را از دست می‌دهی،
خواهی‌دید که چقدر بزرگ و ارزشمند است...

چقدر بودنتون قشنگہ
بہ رسم همیشگے مون مرسے ڪہ هستین ...🩷

اینکه بشقاب صبحونه ت رو قشنگ بچینی...
توی بطری آب، لیمو بندازی...

میشه شور زندگی...
به نظر بیهوده میاد؛
اما با همینا به زندگی وصل میشی.

‍ ‍ ‍ #اعتراض بخش مهمی از #رشد است. اعتراض بخشی از فرایند طولانیِ تبدیل شدن به فردی مستقل است. آن‌گاه که کودکان نوپا مدعی استقلال خود می‌شوند و فریاد می‌زنند "نه!"

اگر بخواهیم پدر و مادر کاملی باشیم، ناگزیر شکست خواهیم خورد. شکست‌های جزئی نه‌تنها اجتناب‌ناپذیر هستند، بلکه بخش ضروری و پیچیده‌ای از رشد فرزندان ما هستند که آنها را به سمت #احساس_عاملیت سوق می‌دهد.

اصطلاح #مادر_نسبتا_خوب، اهمیت #ناکامی و اعتراض را به‌عنوان تجربیات رشدی حیاتی برای نوزادان برجسته می‌کند.
شکست‌های جزئی(برای مثال؛ نرساندن شیر به #نوزاد در لحظه‌ای که او احساس گرسنگی می‌کند) به #کودک کمک می‌کند تا به‌تدریج بفهمد باید نیازش را با مراقب درمیان بگذارد.

نوزاد گریه می‌کند تا به مادر یا مراقب خود بفهماند گرسنه است. وقتی مادر به گریه‌اش پاسخ می‌دهد و به او غذا می‌دهد، او با افتخار احساس عاملیت خود و قدرتش در تأثیرگذاری بر دنیا را کشف می‌کند.

همان‌طور که کودکان مستقل‌تر می‌شوند، شکل اعتراض آنها تکامل یافته و پیچیده‌تر می‌شود. آن روزها که گریه می‌کردند تا سیر شوند گذشت!
اکنون وقتی می‌گوییم زباله‌ها را بیرون بگذارید سر ما داد می‌زنند. آنها لباس‌هایی می‌پوشند که می‌دانند ما تأییدشان نمی‌کنیم.

آنها راه‌های خلاقانه‌ای برای #سرپیچی از ما پیدا می‌کنند و در حوزه‌های خاصی، از طریق این نوع شورش است که جدایی سالم را تجربه می‌کنند.

وقتی بچه‌ها علیه ما شورش می‌کنند این #احساسات را پیدا می‌کنند؛
-شجاعت؛ زیرا آنها خشم و عدم تأیید ما را برانگیخته و قوانین ما را به خطر می‌اندازند.
-تسلط/عاملیت؛ آنها با وجود محدودیت‌های ما، به این شکل نیازها و خواسته‌های خود را برآورده می‌کنند.
-غرور از آنچه به دست آورده‌اند؛ و احساس هویتی که در خودِ عمل شورش نهفته است.

#استقلال می‌تواند برای کودک و والدین، یک فرایند ترسناک باشد. پرواضح است که کودکان به والدین خود وابسته هستند، اما چیزی که کمتر مورد تأیید قرار می‌گیرد این است که والدین می‌توانند به فرزندان خود متکی شوند.

خوب یا بد، ما خودمان را در فرزندانمان می‌بینیم و با آنها #همانندسازی می‌کنیم. وقتی جوانی، عاملیت و امید آنها را می‌بینیم (مثلاً وقتی با افتخار دستاوردهای آنها را در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک می‌گذاریم) احساس می‌کنیم جایگزینی به دست آورده‌ایم.

باید توجه داشته باشیم که؛
#احساس_فقدان و #تنهایی قریب‌الوقوع ما درحالی‌که فرزندانمان بدون ما وارد دنیا می‌شوند، ممکن است باعث شود که بخواهیم آنها را نگه داریم یا تصاحب‌شان کنیم.
تمایل ما به حمایت زیاد، می‌تواند حس ریسک‌پذیری که لازمه ارتقا حس شجاعت و غرور است را در فرزندانمان از بین ببرد.

میل شخصی ما درمورد تغییرات اجتماعی ممکن است منجر به #احساس_گناه و تمایل به #دخالت کردن در اعتراض فرزندانمان شود. حسادت ما نسبت به توانایی و امیدواری فرزندانمان ممکن است باعث شود که ناخواسته این مؤلفه‌ها را در آنها تخریب کنیم.

ما به‌عنوان بزرگسالان باید مراقب راه‌های ظریفی باشیم که ممکن است توسط آن، ناخواسته اعتراض فرزندانمان را تضعیف کنیم.
به‌جای عمل کردن و به عهده گرفتن مسئولیت، باید مطمئن شویم که گاهی اوقات عقب‌تر می‌ایستیم. ما باید به فرزندانمان اجازه اعتراض بدهیم.

از درخت بیاموزیم
براے بعضے ها باید ریشہ بود
تا امید بہ زندگے را بہ آنها بدهیم..
براے بعضے ها باید تنہ بود
تا تڪیہ گاہ آنها باشیم..
براے بعضے ها باید شاخ و برگ بود
تا عیب هاے آنها را بپوشانیم...
براے بعضے ها باید میوہ بود
تا طعم زندگے ڪردن را بہ آنها بیاموزیم نہ زندہ ماندن را...

یعنے ڪار ڪے بوده؟!

ڪدوم چاے بیشتر میچسبه؟🫖☕️