آب و آتش

✳️ بعد از جاسازی نقشه...

تمام بدنم را زیر آب بردم و به‌سختی از توی آب خودم را رساندم به زیر پلی که ده‌پانزده‌ متری‌ام بود. زیر دهانۀ پل خیلی سریع با دست و لولۀ اسلحه‌ام گِل‌و‌لای و لجن‌ها را کندم و نقشه را جاسازی کردم. با دست‌های یخ‌کرده و بی‌جان محل جاسازی شده را صاف و با لجن‌ها استتارش کردم. نزدیکی دهانۀ پل سرم را هم بردم زیر آب و چند متری زیر آب حرکت کردم تا رسیدم به فضایی باز. در طول مسیر، یکی‌دو بار هم سرم را از زیر آب بیرون آوردم تا نفسی تازه کنم. رفتن زیر آب با عینک خودش مصیبتی بود. گلوله‌ها همچنان می‌آمد و دیگر نمی‌دانستم از کدام طرف است؛ دشمن است یا نیروهای خودمان.

صدای گلوله‌ها و غرش توپخانۀ خودی همه‌جا را گرفته بود. صداهایی می‌آمد که فریاد می‌زدند: «بیاین این‌طرف. بجنبین. بیاین این‌طرف.»

ظاهراً تا من داشتم نقشه را مخفی می‌کردم، تب‌وتاب اطرافم کم شده بود. از آب بیرون آمدم، گِل‌های اسلحۀ کبوتر را پاک کردم. تکانش دادم تا آب و گلش بیرون بیاید. مسلح کردم و خیز برداشتم به‌سمت صدایی که می‌گفت بیایید این‌طرف. دویدم پشت تپه. پنج نفر رو‌به‌رویم بودند. همه لباس کردی پوشیده بودند؛ دقیقاً شبیه راهنمایمان.

یکی‌شان به‌ طرفم شلیک کرد. خودم را انداختم روی زمین تا ببینم باید چه‌کار کنم. دو نفر دیگر نشانه گرفتند و گفتند تسلیم شوم. باورم نمی‌شد. با اینکه صداهای بچه‌ها از من دور نبود، ولی غافلگیر شدم. یک لحظه همه‌چیز ایستاد و بُهتِ این اتفاق اجازه نمی‌داد هیچ تصمیمی بگیرم یا تکانی به خودم بدهم. همه‌چیز خیلی سریع اتفاق افتاد. ذهن و بدنم قفل شده بود. حیران و بهت‌زده کارم را تمام‌شده فرض کردم. بین پنج نیروی دشمن محاصره شده بودم.

صداها دَرهم شده بود؛ گلوله‌ها و توپخانه و سروصدای نیروها. این میان، باران هم قصد آرام‌شدن نداشت. بی‌رحمانه می‌بارید و هر دانه‌اش که روی من می‌ریخت، مثل گلوله‌ای داغ بر بدن خیسم می‌نشست. خسته بودم. بدنم پر از گل‌ولای و لباس‌هایم سنگین شده بود. به‌سختی و با تهدید دو نفری که بالای سرم ایستاده بودند، بلند شدم و روی دو زانویم نشستم.

از من خواستند پیراهنم را سریع دربیاورم. من را سپردند به سه نفری که با فاصله ایستاده بودند و خودشان جای دیگری رفتند. انگار آنها بیشتر از من ترسیده بودند. یکی‌شان گفت: «زود باش؛ وگرنه می‌زنم! زود باش.» سریع من را گشت و تمام لوازم شخصی داخل جیب و دوربین و اسلحۀ کبوتر و قطب‌نما، حتی چنددانه خرمایی را هم که از شب قبل برایم مانده بود، گرفتند. فقط شلوار نظامی تنم بود. چند قدم که می‌رفتم، روی زمین می‌افتادم. با تهدید مجبورم کردند به‌طرف تپه ای دیگر بدوم.

در مسیر و در جایی دورتر از خودمان، دیدم گروهی دیگر کسی را گرفته‌اند. عینک نداشتم و درست نمی‌دیدم. پاهایم برهنه بود و نمی‌توانستم درست راه بروم. تمام انرژی‌ام رفته بود. چندبار تا برسم پای تپه، از خود بی‌خود شدم و افتادم روی زمین. باران روی بدن لُختم می‌ریخت و تنم را می‌شست. قبل از اینکه به تپه برسیم، بالای سر دو جنازه ایستادیم. معلوم بود همین چند دقیقۀ پیش شهید شده‌اند. یکی‌شان را شناختم. دیشب بلندگوبه‌دست داشت نیروها را سازماندهی می‌کرد. با لباسی پر از گل و چهره‌ای رنگ‌پریده و چشمانی بی‌حرکت، روی زمین افتاده بود. داشتم نگاهش می‌کردم که ضربه‌ای به کمرم خورد و صدایی بلند شد.
- حرکت کن!

#محمدمجید_عمیدی_مظاهری
#تاکسی_دایموند۵۳
[خاطرات خودنوشت #غلامرضا_شیران]
نشر ستارگان درخشان
صفحات ۴۶ تا ۴۸.

@Ab_o_Atash

❤1

268 views11:11